Κατωτέρω ἀναδημοσιεύουμε ἕνα ἐκ τῶν ἄρθρων τοῦ «Βορεινοῦ Οἴακος» τὸ ὁποῖον, παρ᾿ ὅτι κατ᾿ ἀρχὴν ἱστορικοῦ χαρακτῆρος, προσκτᾶται κατ᾿ ἐξοχὴν ἀξίαν ἐπικαιρότητος, ἐν ταὐτῷ παρέχον συνολικὴν καὶ ἱστορικὴν ἑρμηνείαν τῆς ἀντιπαραθέσεως τοῦ Ἀρίου Ἀνθρώπου, τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου ἐν γένει ἀκόμη, μὲ τὶς δίκην καρκίνου καλπάζουσες δυνάμεις τοῦ Ὑλισμοῦ, τοῦ Μαρξιστοφιλελευθερισμοῦ, τοῦ Καπιταλισμοῦ, τῆς Κερδοσκοπίας, τοῦ Ἐθνικοῦ ξεπουλήματος καὶ ξερριζώματος, τοῦ Σιωνισμοῦ, τῆς διεθνιστικῆς πολτοποιήσεως, τοῦ Ψεύδους, τῆς πλαστικῆς Εἰκονικότητος, τῆς Ἀντιστροφῆς-Ἐπιμειξίας-Ἐκπιθηκισμοῦ.
Σημειώσατε μόνον ἐν τούτῳ ὅτι τὸ τότε ὑπὸ τῶν Ἀγγλοαμερικανικῶν ἀνδρεικέλων τοῦ Σιωνισμοῦ ἀπαιτηθὲν μέτρον τοῦ χρυσοῦ ὡς νομισματικῆς βάσεως, προαπαιτουμένης ἐκ μέρους τῆς Γερμανίας τῆς εἰς ἐκείνην προσχωρήσεως διὰ τὴν ἀνάκλησιν τῆς, κατ᾿ ἐπίκλησιν τῆς Γερμανο-Πολωνικῆς συρράξεως, κηρύξεως πολέμου, ἀπετέλεσεν ἁπλῶς ἕνα στάδιον τῆς ῥαγδαίως ἐκτραχυνομένης καρκινικότητος τοῦ Συστήματος · τοῦ ὁποίου θεμελιῶδες ἀναλλοίωτον γνώρισμα, κυτταρικὸς δηλαδὴ πυρὴν τῆς Νόσου/Συστήματος, εἶναι ὁ ΤΟΚΟΣ καὶ οἱ ΤΟΚΟΙ τῶν ΤΟΚΩΝ, ὀρθῶς ἐπισημανθὲν ὑπὸ τῶν Γερμανῶν Ἐθνικοσοσιαλιστῶν τοῦ μεσοπολέμου ὡς τὸ «κόκκινο πανὶ» τοῦ Συστήματος, κατὰ τοῦ ὁποίου ἐξ ὑπαρχῆς, ἄρα, ἐκήρυξε τὸν πόλεμον, ὡς «Δουλείας τῶν Τόκων» (ZINSKNECHTSCHAFT).
Καὶ μάλιστα, τὸ πλέον ἀπίστευτον εἶναι ὅτι τὸ δικαίωμα ἐκδόσεως χρήματος ΔΕΝ εἶναι κρατικὸν ἀλλ᾿ ἰδιωτικόν, ὅπως τῆς Federal Reserve Bank τῶν ΗΠΑ (καὶ τῶν 12 ἰδιωτικῶν πυλώνων της), ἐλεγχομένης κυρίως ὑπὸ τῶν πρωτο-ἰουδαίων Rothschild καὶ ἄλλων Ἑβραίων – τὸ ὁποῖον χρῆμα ἐν συνεχείᾳ παρέχεται ΕΝΤΟΚΩΣ εἰς τὰ κράτη, οὕτως ὥστε ὁ ἐκματεριαλιστικὸς καρκῖνος νὰ εἶναι πρωτογενῶς ἐγγενής… Αὐτὸ τὸ δικαίωμα εἶχεν ἤδη παρασχεθῆ ἀπὸ τὸ 1694 στὴν Ἀγγλία διὰ τῆς δημιουργίας τῆς ἰησουητικῆς κατ᾿ ἀρχὰς Bank of England, τῆς ὁποίας καὶ ὁ Ἰουδαῖος διοικητὴς (1920-1944) Montagu Collet Norman ἀναφέρεται ὡς ἐκ τῶν ὑποκινητῶν τοῦ κατὰ τῆς Γερμανίας πολέμου εἰς τὸ ἀκολουθοῦν κείμενον. Εἰς δὲ τὰς ΗΠΑ παρεχωρήθη, λοιπόν, εἰς τοὺς Rothschild, ὑπὸ τοῦ γνωστοῦ ἐκείνου «μεγάλου ἀνθρωπιστοῦ καὶ εἰρηνιστοῦ» προέδρου Woodrow Wilson τὸ 1913, τὸ δῶρον τοῦτο τῆς ἀπολύτου ἐπικυριαρχίας : εἰς ἀκριβῆ πραγμάτωσιν τῆς διακηρύξεως τοῦ Meyer Rothschild, “Give me control of a nation‘s money and I care not who makes her laws“!!!
Τὸ δὲ κράτος, χρησιμοποιώντας ψευδῶς τὸ κῦρος τοῦ «Ἐθνικοῦ Κράτους» εἰς τὸ ὁποῖον ἀτόπως, παραπλανητικῶς καὶ κηβδίλως παραπέμπει, ἐν μιᾷ πλήρει Ἀντιστροφῇ Ἱεραρχίας καὶ Ἀξιῶν, ἀσκεῖ τὴν ἀναγκαίαν Βίαν πρὸς ἐπιβολὴν αὐτῆς τῆς χειρίστης τῶν Τυραννιῶν, τῆς ἀδηφάγου Κερδοσκοπίας καὶ Χρηματοκρατίας – ὑπὸ τὴν Κεντρικὴν Συντονιστικὴν ἐποπτείαν τοῦ Αἰωνίου Ἰουδαίου: τοῦ ὁποίου, ὅμως, τὸ νοσηρὸν καὶ (δι-)ἀν-εστραμμένον πνεῦμα ἔχει δηλητηριάσει τοὺς Λαούς – πρώτιστα δὲ τὰ ποικίλλα καὶ διάφορα ἀνδρείκελα τοῦ Συστήματος ποὺ δροῦν ὡς ἐνδιάμεσοι καὶ τοποτηρηταί.
Σημειώνω ἁπλῶς ὅτι ἡ ὑποδούλωσις διὰ μέσου τοῦ «συμμαχικοῦ» συνασπισμοῦ τῆς «ἐλευθερίας καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ» ἐνετάθη κι ἐπαγιώθη ἔτι περαιτέρω τὸ 1944, διὰ τῆς Συνθήκης Bretton–Woods, ὅπου αἱ ΗΠΑ «ἔπεισαν» τοὺς «συμμάχους» των, ἀντὶ ν᾿ ἀποθηκεύουν χρυσὸν ὡς ἀντίκρυσμα τοῦ ἐκδιδομένου των χρήματος, ν᾿ ἀποθηκεύουν δολλάρια, ποὺ εἶναι «ἐξ ἴσου καλὰ» ὅπως ὁ χρυσός, ἀφοῦ θὰ τηροῦν πάντοτε, ὑπέσχοντο, τὸν κανόνα ἐκδόσεως δολλαρίων τόσων τὸ πολύ, ὥστε 25% τῆς ἀξίας των νὰ ὑπάρχῃ εἰς χρυσὸν, ὁποτεδήποτε ἀνακτήσιμον, εἰς τὰ θησαυροφυλακεῖά των. Τοῦτο περιήγαγε τὰς ΗΠΑ (καί, κυρίως, τοὺς Rothschild!) εἰς θέσιν κεντρικὴν αὐτομάτως – ἀλλὰ προὐχώρησαν πολὺ πέραν τούτου: διότι, ὅταν τὸ 1969 ὁ πρόεδρος τῆς Γαλλίας Charles de Gaulle ἐζήτησε νὰ λάβῃ τὸ εἰς τὴν Γαλλίαν ἀναλογοῦν μέρος τοῦ ὑποκειμένου (ὑπετίθετο…) χρυσοῦ, ὥστε νὰ ἀποταμιεύῃ, ἐφ᾿ ἑξῆς, καὶ πάλιν χρυσὸν ἀντὶ δολλαρίων ΗΠΑ, ἐπὶ προεδρίας Nixon, διεπιστώθη ἡ μεγίστη (ἑβραιο-)ἀμερικανικὴ ἀπάτη εἰς βάρος ὅλων τῶν Ἐθνῶν … – καθὼς δὲν ὑπῆρχε ἀποθηκευμένον εἰς χρυσὸν ὄχι τὸ ἀντίτιμον (κατὰ 25%) τῶν παγκοσμίων ἀποθεμάτων δολλαρίου ἀλλ᾿ οὔτε κἂν τῶν κεντρικῶν Γαλλικῶν θησαυροφυλακείων!!! Φυσικὰ δὲν ἐπηκολούθησε καμμία ἐπανάστασις – διότι ὅλοι ἤξεραν ποιὸς «κάνει κουμάντο», ἄνευ ὁρίων καὶ περιορισμῶν, ἐνδοιασμῶν ἢ ἐλαχίστων ἠθικῶν, ἔναντι τῶν «συμμάχων» των, ὑποχρεώσεων!!!
Μεθ᾿ ὃ καὶ (αὐτο-)ἀπηλλάγησαν αἱ ΗΠΑ τῆς (δῆθεν!) ἀναληφθείσης τὸ ᾿44, ἐν ὄψει τῆς καθολικῆς ὑποταγῆς τῶν λοιπῶν εἰς τὸ δολλάριον, ὑποχρεώσεως – ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΗ Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟΤΕΛΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ Ν᾿ ΑΠΟΘΕΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝ ΕΙΣ ΔΟΛΛΑΡΙΑ!!! Σημειωτέον ὅτι τοῦτο βραδύτερον ἐσταμάτησε διὰ τὸ Ἰρὰκ ὁ Σαντὰμ Χουσεΐν – προσφάτως δὲ ὁ Καντάφι, δημιουργήσας ἴδιον νόμισμα, τὸ χρυσοῦν δηνάριον, ὡς βάσιν ἀνεξάρτητον τοῦ δολλαρίου, καὶ ἐθνικὴν κεντρικὴν τράπεζαν. Ἕνα ἄλλο κοινὸ τῶν δύο αὐτῶν ἡγετῶν εἶναι, βεβαίως, ὅτι ἀμφότεροι ἔγιναν στόχος ἐπιθέσεως ὑπὸ τῶν ἀμερικανῶν καὶ τῶν ὑποτακτικῶν τους ἀνδρεικέλων…
Ἡ Ἑλλὰς ἐπέπρωτο, φαίνεται, νὰ γίνῃ ὁ ἀδύνατος κρῖκος τοῦ παγκοσμίου καπιταλιστικοῦ ἐφιάλτου. Καὶ εἶναι βέβαιον ὅτι ἱστάμεθα πρὸ ῥαγδαίων ἐξελίξεων. Οἱ κρατοῦντες προδοτικοὶ ἀπατεῶνες ἐξακολουθοῦν τὴν τακτικὴν τῆς ἀπολύτου ὑποτελείας εἰς τὰς χρηματοσιωνιστικὰς Διεθνεῖς, τῆς παραπλανήσεως, τοῦ Ψεύδους, τῆς ἐκμηδενίσεως τοῦ (ἀκόμη καὶ βραχυπροθέσμου!) μέλλοντος πρὸ τοῦ «ἐδῶ καὶ τώρα», τῆς σαρώσεως τῶν σκουπιδιῶν κάτω ἀπὸ τὸ γύφτικο χαλὶ τῆς Δεινοκρατίας των – τὸ ὁποῖον χαλὶ καὶ τώρα ἀκόμη ποὺ ξεχείλισε κατακλυσμιαίως ἁπλῶς ἐπιζητοῦν νὰ ἐπιμηκύνουν, ὥστε νὰ χωρέσουν κι ἄλλα σκουπίδια τους…
Θὰ συγκεντρώσουμε τὸ φῶς τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Ἰδεῶν μας ἐπὶ τῆς διὰ τοὺς λοιποὺς τόσον συγκεχυμένης καταστάσεως · καὶ γιὰ ὅσους ἔχουν ὀφθαλμοὺς ἡλιοειδεῖς, μετὰ τὴν κατάδειξιν τὸ ὅλον ζήτημα θὰ καταστῇ πλήρως διαφανές. Θὰ ἐπανέλθω συντόμως μὲ θεμελιώδεις σχετικὰς παρατηρήσεις καὶ ἐπισημάνσεις, πρὸς ἐξιχνίασιν καὶ τῶν κεντρικῶν ἐκτροπῶν, ἐκκεντρώσεων καὶ ἀντιστροφῶν τῶν ὁποίων ἡ σημερινὴ χαοτικὴ καρκινωματικὴ ἀσχημία, ἀμουσία καὶ ἀκοσμία συνιστᾷ ἁπλῆν προβολήν. Συνιστῶ καὶ τὴν ἐκ νέου ἀνάγνωσιν τῶν «Οἰακισμῶν 4», προπαρασκευαστικῶς, πέραν τοῦ κατωτέρω ἱστορικοῦ ἐνθέματος. (Σημειωτέον ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ ὅτι λόγῳ γραμματοσειρᾶς δὲν εἶχαν ἐμφανισθῆ οἱ ἄνω τελεῖες σ᾿ ἐκείνους,πρᾶγμα ποὺ πλέον ἀποκατεστάθη.)
Ἡ Παγκοσμία Τυραννία τῶν Χρηματιστῶν, τῶν Τοκογλύφων καὶ τῶν μιαρῶν τους ἀνδρεικέλων, φουσκωμένων διὰ μιᾶς πλασματικῆς εἰκονικότητος προλαμβανούσης κάθε ἐθνικὴν αὐθεντικότητα καὶ κάθε πραγματικὴν ἱστορικότητα-πραγμάτωσιν, διὰ μιᾶς «πίστεως» χρηματιστικῆς τὴν ὁποίαν κατοχυρώνουν κηβδίλως καὶ ψευδέστατα διὰ τῶν Ἐθνῶν καὶ τῆς βίας κρατῶν ποὺ εἶναι οὐσιαστικώτατα ἀντεθνικά, μὲ ἐθνικὸν ὅμως κῦρος, πνέει τὰ λοίσθια · Ἐθνῶν ὑπεζευγμένων διὰ τῆς ὀχλοκρατίας κι ἀναξιοκρατίας πλήρως ὑπὸ τὸν ἀνηλεῆ καὶ παμφάγον (καὶ ὄχι μόνον ὑλικῶς!) κερδοσκοπισμὸν τῶν τοκογλύφων/χρηματιστῶν καὶ καιροσκοπισμὸν τῶν δημοκρατικῶν τους εὐνοουμένων σαλτιμπάγκων, ὥστε νὰ ἐκμηδενίσουν τελικῶς ἀκριβῶς τὰ Ἔθνη, μάλιστα δὲ τὰ Λευκά, εἰς ἕνα φαιὸν ἀνούσιον καὶ ἄρριζον πολτὸν ἀνεγκεφάλων καὶ ἀβούλων κατευθυνομένων κι ἐλεγχομένων καταναλωτῶν.
Ἀκολουθεῖ τὸ (ἐκ μεταφράσεως) κείμενον – τὸ δὲ πρωτότυπον μόλις προηγήθη στὴν ἱστοσελίδα μας.
Στέφανος Γκέκας
Η ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΥ Β΄Π.Π.
«Πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ ἀνεχθοῦμε ἕνα Ἔθνος καὶ μία Πολιτικὴ ποὺ καταρρακώνει τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τοῦ Διεθνοῦς Χρήματος καὶ Ἐμπορίου;» Φρ. Ροῦσβελτ
Ἔναντι τῆς δολίως προβαλλομένης ἀπόψεως, ὅτι ἡ ἀνορθωτικὴ πολιτικὴ ἀπασχολήσεως τοῦ Γ΄ Ράιχ κυρίως ἐπετεύχθη μέσῳ τῆς βιομηχανίας ἐξοπλισμοῦ, δέον κατὰ βάσιν νὰ ἀντιπαραβληθῇ ἡ στοιχειώδης παρατήρησις, ὅτι ἡ ἐπίκλησις μιᾶς τέτοιας ἑρμηνείας εἶναι πέρα γιά πέρα ἄτοπος καὶ λογιστικῶς ἀντιφατική. Ὁποιοσδήποτε ἐπὶ θεμάτων ἐθνικῆς οἰκονομικῆς (μακροοικονομίας) ἐνδιαφερόμενος καὶ στοιχειωδῶς ἐπὶ τοιούτων κατηρτισμένος γνωρίζει ὅτι, πάντως, οἱ ἀμυντικὲς δαπάνες σημαίνουν μίαν ἐργασιακὴ καὶ κοινωνικὴ ἐπιβάρυνσι τῆς οἰκονομίας.
Μέχρι τὸ 1937 ἡ ποσοστιαία μερὶς τῶν ἀμυντικῶν δαπανῶν εἰς τὸν συνολικὸν προϋπολογισμὸ ἦταν χαμηλή. Καθώς, ὅμως, συνεπείᾳ τῆς ἐργασιακῆς πολιτικῆς ἐντὸς πενταετίας ἐπετεύχθη ἡ ριζικὴ ἀνύψωσις τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τοῦ Λαοῦ ὥστε, ἔπειτα, ἀπὸ τοῦ 1938 νὰ καταστῇ ἐπίσης δυνατὴ ἡ ἀντίστοιχος ἀνύψωσις τῶν στρατιωτικῶν δαπανῶν καί νὰ παγιωθῇ καὶ ἡ ἐξωτερικὴ ἀσφάλεια τοῦ Γερμανικοῦ Ράιχ, τότε παραδόξως ἐπετεύχθη, ἐν τούτοις, κάτι μοναδικὸ στοὺς τομεῖς τῆς Ἐθνικῆς Πολιτικῆς καὶ Πολιτικῆς Ἀσφαλείας. Διὰ τῆς κοινωνιοψυχολογικῆς Ἰδέας τῆς Λαϊκῆς Κοινότητος, ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὸ νέον δόγμα ἐνεργείας, ὅτι τὸ κεφάλαιον ὀφείλει νὰ ὑπηρετῇ τὴν παραγωγικὴν ἐργασίαν καὶ αὐτὴ πάλιν τὸν ἄνθρωπον, επηνέχθησαν (: ἐπέφεραν οἱ Ἐθνικοσοσιαλισταί) οἱ ἀποφασιστικὲς πολιτικὲς μεταβολὲς στὴν Γερμανία. Τοιουτοτρόπως, λοιπόν, ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ δὲν ὑπῆρξεν ἁπλῶς ὁ σημαίνων ἀντίπαλος τῆς διεθνοῦς μπολσεβικικῆς ἐπαναστάσεως, ἀλλ᾿ ὁμοίως ἐπίσης τοῦ δυτικοῦ χρηματοκεντρικοῦ Καπιταλισμοῦ.
Κατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς αἰτιότητος τῆς Ἱστορίας, λοιπόν, ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς ἀνεφύη ὡς ἀντίδρασις στὸν διεθνῆ Μπολσεβικισμό, ποὺ εἶχε προηγηθῆ τὸ 1917 στὴν Ρωσία. Ἐνῷ ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς διὰ τοῦ NSDAP ἀνῆλθε στὴν ἐξουσία μέσῳ δημοκρατικῶν ἐκλογῶν, ὁ Μπολσεβικισμός ὡδήγησε μὲ κτηνωδέστατες μεθόδους ἑκατομμύρια ἀνθρώπων στὸν θάνατο. Ἔτσι, ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Στάλιν μεταξύ τῶν ἐτῶν 1932 καὶ 1938 ἐξετέλεσε ἑπτὰ ἑκατομμύρια «ταξικῶν ἐχθρῶν» μὲ τὸν περίφημο αὐχενικὸ πυροβολισμό · ἤτοι, καθ᾿ ὅν ἀκριβῶς χρόνον στὴν Γερμανία ἐπετυγχάνετο ἡ παροχὴ ἐργασίας καὶ ἄρτου σὲ ἑπτὰ ἑκατομμύρια ἀνέργων.
Παρομοία εἶναι καὶ ἡ συσχέτισις ἀριθμῶν κρατουμένων ἑκατέρωθεν. Κατὰ τὸ περίφημον «Ἀρχιπέλαγος Γκουλάγκ» τοῦ Σολζενίτσιν, ἐκρατοῦντο ἑκατομμύρια ἐγκλείστων ἐντὸς ἑκατοντάδων στρατοπέδων, ἐκ τῶν ὁποίων πολλές ἑκατοντάδες χιλιάδων πέθαναν ἀπὸ τὶς κακουχίες. Συγκριτικῶς, ἐντὸς τοῦ εὐρυτέρου Γερμανικοῦ Ράιχ οἱ ἔγκλειστοι ἦσαν εἴκοσι χιλιάδες ἐν ὅλῳ, ἐκ τῶν ὁποίων πάλιν οἱ πλεῖστοι ὄχι πολιτικοὶ κρατούμενοι ἀλλὰ ποινικοὶ ἐγκληματίες. (Κατὰ τὸ 1994 ὁ πληθυσμὸς τῶν ἐν Η.Π.Α. κρατουμένων ὑπερέβαινε τὸ ἑκατομμύριο, δηλαδὴ πενῆντα φορὲς περισσότεροι ἀπ᾿ ὅ,τι στὴν Γερμανία τοῦ 1939. Ὁ πόλεμος, βεβαίως, σημαίνει μίαν ἐξαιρετικὴ κατάστασι ἐν σχέσει πρὸς στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αἰχμαλώτων καὶ ἐργασίας γιὰ κάθε ἐμπόλεμη χώρα.)
Ἐν σχέσει πρὸς ταῦτα, ἰδιαιτέρας μνείας θὰ ἔχρῃζαν ὡρισμένες ἀναφορὲς ὑπὸ προσωπικοτήτων ποὺ, εἶχαν μὲν ἀντιτεθῆ στὴν Γερμανία καὶ τὸν Ἀδόλφο Χίτλερ, ὅμως δὲν ἔκλειναν τὰ μάτια ὥστε ν᾿ ἀποφύγουν μίαν ἀντικειμενικὴν ἐκτίμησι τῶν οἰκονομικῶν καὶ τῶν νομισματικῶν μέτρων του. Ὁ στρατηγὸς Fuller ὑπῆρξεν κατὰ τὸν Α΄ Π.Π. ὁ ἐφευρέτης τοῦ ἀγγλικοῦ ἅρματος μάχης. Εἰς τὸ κατὰ τὸ 1938 ἐκδοθὲν βιβλίο του «Ὁ πρῶτος ἐκ τῶν πολέμων τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν» γράφει: «Τὸ ἰσχῦον χρηματοοικονομικὸν σύστημα δὲν θεμελιοῦται ἐπὶ τῆς παραγωγικῆς δυνάμεως (παραγωγῆς καὶ πλούτου) ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, τὸ μέσον διανομῆς (χρῆμα) ἔχει μετατραπῆ εἰς ἕνα προϊόν, τὸ ὁποῖον καθ᾿ ἑαυτὸ πωλεῖται καὶ ἀγοράζεται. Μὲ μιὰ λέξι, ἡ νόσος τῆς ὁποίας ὁ σύγχρονος κόσμος εἶναι φορεὺς καλεῖται: τοκογλυφία. Τὸ Γαλλικὸν κράτος εἶναι θεμελιωμένο ἐπὶ τῆς τοκογλυφίας καὶ ἡ Ἀγγλία ἀποτελεῖ τὴν ἕδρα τοῦ διεθνοῦς δανειστικοῦ κεφαλαίου · ἐξ οὗ καὶ ἡ μεταξύ των «Entente» (Συμμαχία). Ἀμφότερες ἐμφοροῦνται ὑπὸ διεθνιστικοῦ φρονήματος, καθ᾿ ὅσον ἀμφότερες ὑπόκεινται στὴν ἐπικυριαρχία κεντρικῶν Τραπεζῶν ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὴν Διεθνῆ τοῦ Χρήματος… Ἀφοῦ ἡ Γερμανία ἵσταται ἐκτὸς τοῦ χρυσοῦ τούτου δακτυλίου, εἶναι ὕποπτη. Ἡ Γερμανία ἀρχίζει κιόλας νὰ λειτουργῇ μὲ τὶς ἰδέες τῆς ἐργασίας παρὰ μὲ τὶς ἰδέες τοῦ χρήματος. Ἂν ἡ Γερμανία εἰσαγάγῃ ἕνα σῶφρον οἰκονομικὸ σύστημα, ἐντὸς του ὁποίου θὰ ἀποκλείεται ἡ μαζικὴ ἀγορὰ (:ἀποθησαύρισις) χρήματος, ἡ πομφόλυγα (φούσκα) τοῦ χρυσοῦ θὰ σκάσῃ καὶ θὰ καταρρεύσουν τὰ θεμέλια τοῦ διεθνοῦς καπιταλισμοῦ. Συνεπῶς πρέπει αὐτὸ πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἐμποδισθῇ! Ὅθεν καὶ οἱ πυρετώδεις προετοιμασίες γιὰ τὸν ἐκμηδενισμόν της. Ἐφ᾿ ὅσον ὁ πλοῦτος βασίζεται ἐπὶ τοῦ χρυσοῦ, οἱ πόλεμοι θὰ ἀποφέρουν εἰς τὴν διεθνῆ τοῦ Χρήματος κέρδη καὶ πλούτη πρόσθετα, ἔστω κι ἄν καταστρέφουν τὴν βιομηχανία. Διότι καθὼς ὁ ἀληθὴς οἰκονομικὸς πλοῦτος ἐκμηδενίζεται, ὁ χρυσός, ἄθικτος, ἐξαγοράζεται ὑπὸ τῶν πιστωτῶν – προκειμένου πάλιν, μετὰ τὸν πόλεμο, μετὰ σημαντικοῦ δι᾿ αὐτοὺς κέρδους νὰ ἐκδανεισθῇ εἰς τοὺς ἐπενδυτάς πρὸς ἀνόρθωσιν τῆς βιομηχανίας… Ἂν τὸ Σύστημά τους ἀπειληθῇ, δὲν θὰ εἶχαν τίποτε νὰ χάσουν καὶ τὰ πάντα νὰ κερδίσουν παροξύνοντας πρὸς ἕνα πόλεμο ὥστε νὰ κερδίσουν μία μεταρρύθμισι καὶ νὰ ἐξουδετερώσουν μιὰν ἄλλη. Τοῦτο ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερα – καὶ ἡ Γερμανία εἶναι ποὺ ἔχει ἐν προκειμένῳ ἐπιλεγῆ ὡς θῦμα.»
Ὁ σοβιετικὸς πρέσβυς στὸ Λονδῖνο καὶ στὸ Παρίσι Kristjan Jurjewitsch Rakovski τὴν 26η Ἰανουαρίου 1938 ἀνεκλήθη στὴν Μόσχα ὑπὸ τοῦ ἐμπίστου τοῦ Στάλιν Gabriel Kuzsmin, λόγῳ τοῦ εἰδικοῦ του δεσμοῦ μετὰ τοῦ Τρότσκι. Ὡς ὑψηλόβαθμος τέκτων διετήρει στενούς δεσμοὺς τόσον μετά τῶν χρηματικῶν μεγιστάνων τῆς Wallstreet ὅσον καὶ μὲ τοὺς κομμουνιστικοὺς ἐκπροσώπους τοῦ κρατικοῦ καπιταλισμοῦ. Κατ᾿ αὐτὴν τὴν ἀνάκλησιν ἡ συζήτησις ἔφθασε καὶ στὸν Ἀδόλφο Χίτλερ καὶ στοὺς λόγους ποὺ αὐτὸς δὲν θἄπρεπε νὰ παραμείνῃ οὔτε μιὰν ἡμέρα πέραν τοῦ ἀναποφεύκτου: «Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶναι ὅτι, αὐτὸς ὁ ἀκατέργαστος πρωτόγονος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ, βασιζόμενος ἀποκλειστικῶς ἐπὶ φυσικῶν διαισθήσεων καὶ, μάλιστα, παρὰ τὴν ἀντίθεσιν τοῦ οἰκονομοτεχνικοῦ του Schacht, ἔχει δημιουργήσει ἕνα ἄκρως ἐπικίνδυνο οἰκονομικὸ σύστημα. Ὡς ἀναλφάβητος κάθε οἰκονομικῆς θεωρίας καὶ δεκτικὸς μόνον στὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀνάγκης, ἔχει ἀκυρώσει τὸν διεθνῆ ὅσον καὶ τὸν ἰδιωτικὸ χρηματισμό… Ἔχει ξεπεράσει κι ἐμᾶς, καθ᾿ ὅσον ἐμεῖς μὲν ἔχουμε καταπιέσει αὐτὸ τὸ σύστημα στὴν Ρωσία προκειμένου, ὅμως, μόνον νὰ τὸ ὑποκαταστήσουμε δι᾿ ἑνὸς ἁδροῦ μηχανισμοῦ, καλουμένου κρατικοῦ καπιταλισμοῦ. Ἦταν, πράγματι, μία ἀκριβὴ νίκη γιὰ τὴν προεπαναστατικὴ δημαγωγία… Ἡ Μοῖρα ἔχει εὐνοήσει τὸν Χίτλερ: μὴ κατέχοντας σχεδὸν καθόλου χρυσὸ, δὲν θὰ ἠδύνατο κἂν νὰ μπῇ στὸν πειρασμὸ νὰ τὸν ἀναγάγῃ εἰς θεμέλιον νομισματικῆς ἀξίας. Καθ᾿ ὅσον ὡς μόνην ἐξασφάλισιν τοῦ χρήματός του διαθέτει τὴν τεχνικὴν ἰδιοφυΐαν καὶ τὴν στιβαρὰν ἐργατικὴν δύναμι τοῦ Γερμανικοῦ Λαοῦ, ἀκριβῶς ἡ τεχνικὴ καὶ ἡ ἐργασία κατέστησαν τὸ δικό του ἀπόθεμα χρυσοῦ: κάτι τόσον οὐσιαστικῶς καὶ βαθέως ἀντεπαναστατικό, ὥστε, καθὼς γνωρίζετε, ὡς διὰ μαγείας κατετρόπωσε ῥιζικῶς ἐκείνην τὴν ὀγκώδη ἀνεργία περισσοτέρων ἀπὸ ἓξ ἑκατομμύρια τεχνικῶν καὶ ἐργατῶν.»
Ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἀντέτεινε ὁ Kuzsmin τὸν ἰσχυρισμὸ ποὺ ἴσα μὲ σήμερα προβάλλεται, ὅτι ἡ ἀποκατάστασις τῶν ἀνέργων ἐπετεύχθη ἐν τούτοις μόνον διὰ τῆς ἐντάσεως τοῦ ἐξοπλισμοῦ · ὅμως ὁ Rakovski διεφώνησε: «Ἄχ, καμμία σχέσις! Ὅταν ὁ Χίτλερ ἔχει προχωρήσει τόσο μακρυά, ἀντιτιθέμενος πρὸς ὅλους τοὺς ἀστοὺς οἰκονομολόγους τοῦ περιβάλλοντός του, θὰ ἦταν κάλλιστα ἱκανός, χωρὶς ἀπειλὴν πολέμου, νὰ ἐφαρμόσῃ τὸ σύστημά του ἀποκλειστικῶς ἐπὶ εἰρηνικῆς παραγωγῆς. Δύνασθε νὰ συλλάβετε, ποιὸν κίνδυνο ἐκπροσωπεῖ αὐτὸ τὸ σύστημα, στὴν περίπτωσι ποὺ προσβάλῃ ἕναν ἱκανὸ άριθμὸ οἰκονομικῶς ἰσχυρῶν Λαῶν, ποὺ θὰ ἐσχημάτιζαν ἕνα ἰσχυρὸν κύκλο; Ὅπως ἡ βρετανικὴ Κοινοπολιτεία; Φαντάζεσθε αὐτὴ νὰ λειτουργοῦσε κατὰ τρόπον πράγματι ἀντεπαναστατικόν;;; Ἡ ἐκδοχὴ αὐτὴ δὲν ἐπαπειλεῖ μὲν τώρα ἀκόμη · ἐπειδὴ εἴχαμε τὴν μεγάλην τύχη, ὅτι ὁ Χίτλερ δέν οἰκοδόμησε τὸ οἰκονομικό του σύστημα ἐπὶ κάποιας προγενεστέρας θεωρίας, ἀλλὰ τὸ ἐκτυλίσσει καὶ τὸ διατυπώνει ἐμπειρικῶς καί, πάντως, καθόλου ἐπιστημονικῶς. Δηλαδή, τὸ σύστημα αὐτὸ δὲν ἔχει ὑποβληθῆ σὲ κάποια διεργασία ἐπιστημονικῆς ἀναλύσεως, δὲν ἔχει ἀποκρυσταλλωθῆ μία ἐπιστημονικοῦ χαρακτῆρος θεωρία ὄπισθεν τούτου, οὔτε κι ἔχει διατυπωθῆ καμμία τέτοια. Ὅμως ὑφίσταται λανθάνων κίνδυνος. Ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν μπορεῖ διὰ τῆς ἐπαγωγικῆς μεθόδου νὰ προκύψῃ κάποια θεωρητικὴ τυποποίησις. Αὐτὸς ὁ κίνδυνος εἶναι πολὺ σοβαρός, σοβαρώτερος ἀπὸ κάθε σκηνοθέτημα καὶ κάθε ὡμότητα τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ προπαγάνδα μας δὲν καταπιάνεται μ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα – καθ᾿ ὅσον ἐκ τῶν πολεμικῶν θεωρητικῶν ἀντιπαραθέσεων θὰ μποροῦσε σταδιακῶς, ἐκ τῆς λανθανούσης φάσεως, ν᾿ ἀναδυθῇ ὡλοκληρωμένη ἡ συστηματικὴ διατύπωσις τῆς ἀντεπαναστατικῆς οἰκονομικῆς θεωρίας. Ὡς ἐκ τούτου, τελικῶς, μία μόνον σωτηρία ἀπομένει: ὁ πόλεμος.»
Πέραν τῆς οἵας ἀξιολογήσεως τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ, πού, φυσικά, ἐκ μέρους ἑνὸς ὑψηλοβάθμου τέκτονος δὲν θὰ μποροῦσε παρὰ νὰ εἶναι ἀρνητική, ὁ Rakovski ἔχει ἀσφαλῶς συλλάβει τὸν κυρίως πυρῆνα τῆς Ἐθνικοσοσιαλιστικῆς οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς τάξεως. Ὅταν ὁ Στάλιν στὸ περιοδικὸ «Κόκκινη Παντιέρα» τῆς 10ης 10ου 1923 γράφει: «Ἡ μέλλουσα ἐπανάστασις στὴν Γερμανία θὰ ἔχῃ γιὰ τὸ προλεταριᾶτο τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς μεγαλλιτέρα σημασία παρά ἡ νίκη τῆς μπολσεβικικῆς ἐπαναστάσεως στὴν Ρωσία πρὸ ἑξαετίας. Ἡ νίκη τοῦ Γερμανικοῦ προλεταριάτου ἀναμφιβόλως θὰ μεταθέσῃ τὸ κέντρον τῆς παγκοσμίου ἐπαναστάσεως ἀπὸ τὴν Μόσχα στὸ Βερολῖνο», καθίσταται σαφὲς ἐκ τούτου, ποίου εὕρους εἶναι πράγματι ἡ μάχη τοῦ KPD (Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Γερμανίας) κατὰ τοῦ NSDAP (τοῦ Γερμανικοῦ Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ Κόμματος).
Ὁ Γερμανὸς ἱστορικὸς Rainer Zitelmann διὰ τοῦ βιβλίου του «Χίτλερ, ἡ αὐτοσυνειδησία ἑνὸς ἐπαναστάτου» ἔχει συγγράψει μία βιογραφία τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ ἐπὶ ἐπιστημονικῆς βάσεως, ἀπηλλαγμένην ἰδεολογικῶν ἀξιολογήσεων, ἡ ἐκ τῆς ὁποίας διὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον προκύπτουσα εἰκὼν περὶ τῆς ἱστορικῆς φυσιογνωμίας τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ εἶναι ἐντελῶς διαφορετική. Ἡ ἐφημερὶς “Salzburger Nachrichten” τῆς 26.5.1990 ἀνήγγειλε ὡς ἑξῆς τὸ βιβλίο αὐτό: «…Προσέτι ὁ Zitelmann γράφει χωρὶς νὰ ὑποβαθμίζῃ ἄλλους συγγραφεῖς: ‘’Ἐπὶ τόσα ἔτη ἔχει παρουσιασθῆ ὁ Χίτλερ ὡς τέτοιος διάβολος καὶ τέτοιο ἀξιοκαταφρόνητον τέρας, ὥστε νὰ ἔχῃ καταστῆ γιὰ τὴν νεολαία ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ κατανοήσῃ τὰ κίνητρα ὅλων ἐκείνων, τῆς μεγάλης ἐκείνης πλειονότητος ποὺ ἐπὶ τοῦ Χίτλερ εἶχεν ἐναποθέσει ὅλες της τὶς ἐλπίδες.’’… Κατὰ συνέπειαν ὁ Zitelmann ἀπεδύθη στὸ γιγάντιον ἔργο τοῦ νὰ ὀργώσῃ συστηματικῶς τὸ σύνολον τῶν γραπτῶν καὶ τῶν δηλώσεων τοῦ Χίτλερ ὡς καὶ τὸν ὄχι λιγώτερο συνθλιπτικὸ ὄγκο ἀναφορῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων (…), ὥστε ἄνευ οἱασδήποτε ἀξιολογικῆς κρίσεως νὰ ἀνασυνθέσῃ τὴν Κοσμοθεωρίαν τοῦ Χίτλερ. Οἱ καρποὶ τῆς ἐργώδους ταύτης μελέτης ἀνατρέπουν καὶ, μάλιστα, ἀναστρέφουν ὁλοκληρωτικῶς κάποιες παγιωμένες περὶ τοῦ Χίτλερ ἀπόψεις. Ἔτσι, καταφέρνει ὁ Zitelmann νὰ καταδείξῃ ὅτι ὁ Χίτλερ ὥς τὸ μεδοῦλι δὲν ἦταν καθόλου ἕνας συντηρητικὸς ἐθνικιστής, ἀλλὰ ἕνας κοινωνικὸς ἐπαναστάτης, ὁ ὁποῖος μὲ κανένα τρόπο δὲν ἐπεζήτει τὴν συμπάθειαν τῶν συντηρητικῶν ἀστῶν, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας, τοὺς περιφρονοῦσε λόγῳ τῆς ἀδυναμίας καὶ τῆς δειλίας τους. Τοιουτοτρόπως, ἀπὸ τὴν σκιὰν τῆς ‘’Λαϊκῆς Κοινότητος’’ ξεπροβάλλει ἕνα νέον στοιχεῖον, ὅταν ὁ Χίτλερ λέγει ὅτι σκοπὸς τῆς Πολιτικῆς του εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Λαοῦ του – κι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, μέσα πρὸς τοῦτο. Ὑπ᾿ αὐτὴν τὴν κεντρικὴν ἰδέαν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπερνικηθῇ ἡ κοινωνικὴ ἀδικία καί, πρὸ παντός, νὰ παρασχεθῇ στὰ φύσει προικισμένα μυαλὰ ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐργατιὰ ἡ ἰσότης εὐκαιριῶν ἀνόδου στὴν κορυφή. Ἔτσι, τὸ σύνθημα ‘’Ἀνοικτοὶ Δρόμοι γιὰ τοὺς ἱκανούς’’ προσέκτησε κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ τόνο. Ἀφ᾿ ἑτέρου ἀκόμη, ἡ σκέψις τοῦ Χίτλερ ἐνετάσσετο ἄριστα εἰς τὴν ἀνωτέραν τάξιν μεγέθους μιᾶς ‘’διαρκοῦς Ἐπαναστάσεως’’, καθὼς οἱ σκοποὶ δὲν θὰ ἐπετυγχάνοντο διὰ μόνης τῆς ἀναρρήσεως εἰς τὴν ἐξουσίαν. Τὸ ἡγετικὸν στρῶμα τῶν γενναίων καὶ ἱκανῶν θὰ ἐχρειάζετο διαρκῶς τὴν ‘’ἐκ τῶν κάτω αἱμοδοσίαν’’. Tὸ βάρος, ἐν προκειμένῳ, δὲν θὰ ἐτίθετο ἐπὶ τῆς τόσον χονδροειδῶς (ὑπὸ κριτικῶν, ΜΜΕ κ.λπ.) ἀναπαραγομένης βιολογικῆς συνιστώσης ἀλλ᾿ ἐπὶ διαρκοῦς ἀγωγῆς τῆς νέας (φυσικῆς) ἀριστοκρατίας (ἐλίτ). Μὲ συνθλιπτικὴν πληθώρα ἀποδείξεων ὁ Zitelmann ἀνατρέπει ἐκ θεμελίων τὴν ἄποψιν ὅτι ὁ Χίτλερ δὲν καταλάβαινε τίποτε ἀπὸ οἰκονομία. Οἱ ἐμβριθεῖς του ἐκθέσεις περὶ τῆς δεούσης ἀναλογίας μεταξὺ ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας καὶ κρατικοῦ σχεδιασμοῦ ἐξηγοῦν τὸ πῶς κατενίκησε τόσο γρήγορα τὴν μαζικὴν ἀνεργία καὶ πῶς ἐπέτυχε τόσον ἰσχυρὸ ἐπανεξοπλισμὸ χωρὶς ἄξιες λόγου περικοπὲς τῆς ποιότητος ζωῆς τοῦ Λαοῦ… Ἔτσι ὁ Zitelmann καταλήγει στὸ πόρισμα ὅτι ὁ Χίτλερ εἶχε μιὰν αὐτάρκη, περιεκτικὴ καὶ λογικὴ Κοσμοθεωρία καὶ προχωροῦσε οὐσιαστικῶς λογικώτερα, ἀπὸ ὅσο μέχρι σήμερα ὑποτίθεται. Rainer Zitelmann: ‘Hitler, Selbstverständnis eines Revolutionärs’ (Klett-Cotta, Stuttgart) καὶ Rainer Zitelmann: ‘Adolf Hitler, eine politische Biographie’. (Muster-Schmidt Verlag, Göttingen)»
Τὰ ὀλίγα, ἀντιπροσωπευτικά, ἐκ τῶν ἀντιπάλων προερχόμενα ἀποφθέγματα κατωτέρω ποὺ ἀφοροῦν στὸν Ἀδόλφο Χίτλερ καὶ τὸ Τρίτο Ράιχ, φανερώνουν ἐντελῶς καθαρά, σὲ ποιὰ ἐκτεταμένα παγκόσμια καὶ κοινωνικοπολιτικὰ ζητήματα ἐνετοπίζετο πράγματι ἡ σύγκρουσις. Ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ ὑπῆρξεν ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν πρόκλησις γιὰ τὸν δυτικὸ καπιταλισμὸ καὶ τὸν ἀνατολικὸ κομμουνισμό. Ἡ σύγκρουσις πρὸς ἀμφότερα τὰ ὡς ἄνω ἀκραῖα συστήματα τοῦ ἦτο, ἄρα, ἀναπόφευκτος καὶ εἰς ἐθνικὸν καὶ εἰς παγκόσμιον πλαίσιον.
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΟΞΥΝΕΙ ΠΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΝ
Τὰ κάτωθι, λοιπόν, ἐκ τῶν ἀναριθμήτων παρομοίων, παρατιθέμενα ἀποφθέγματα εἶναι ἐνδεικτικὰ τῆς πραγματικῶς τότε κρατούσης καταστάσεως. Ὀ λόρδος Robert G. Vansittart τὸ 1933: «Ἂν ὁ Χίτλερ ἀποτύχῃ, διάδοχός του θὰ εἶναι ὁ Μπολσεβικισμός · ἂν πάλιν ἐπιτύχῃ, θὰ λάβῃ πόλεμον ἐντὸς πέντε ἐτῶν.» (Robert Vansittart, Even now, London 1949, σελὶς 69). Ἡ “DAILY–EXPRESS“, τὴν 24η Μαρτίου 1933: «Ὁ ἰσραηλινὸς λαὸς ὅλης τῆς ὑφηλίου κηρύσσει στὴν Γερμανία τὸν πόλεμο, οἰκονομικῶς καὶ χρηματιστικῶς. Ἡ ἀνάδειξις τῆς Σβάστικας ὡς συμβόλου τῆς νέας Γερμανίας ἔχει ἀφυπνίσει τὸ παλαιὸν πολεμικὸν σύμβολον τοῦ Ἰούδα εἰς νέαν ζωήν. 14 ἑκατομμύρια Ἑβραίων στέκουν μαζὺ σὰν ἕνας ἄνθρωπος γιὰ νὰ κηρύξουν στὴν Γερμανία τὸν πόλεμο. Ὁ Ἰουδαῖος μεγαλέμπορος θὰ ἀφήσῃ τὸ σπίτι του, ὁ τραπεζίτης τὰ χρηαμτιστικά του καταστήματα, ὁ ἔμπορος τὴν ἐπιχείρησίν του καὶ ὁ ἐπαίτης τὸ ἄθλιο καλύβι του προκειμένου ἐνεργῶς νὰ προσχωρήσῃ εἰς ἕνα ἱερὸν πόλεμο κατὰ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Χίτλερ.» Δηλώσεις τοῦ Γουΐνστων Τσῶρτσιλ (WINSTON CHURCHILL) τὸ 1936: «Ἡ Γερμανία παραδυναμώνει, πρέπει νὰ τὴν ἐκμηδενίσουμε.» (Ludwig Leher, Das Tribunal, 1965, σελ. 161) , «Θὰ ἐπιβάλουμε στὸν Χίτλερ τὸν πόλεμο, θέλει δὲν θέλει!» «Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τῆς Γερμανικῆς οἰκονομίας (1938) » (Dietrich Aigner: “Winston Churchill“, 1975, σελὶς 141). Συνεχίζει ὁ κύριος Τσῶρτσιλ: «Αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι ἕνας ἀγγλικὸς πόλεμος καὶ σκοπός του ἡ ἐξολόθρευσις τῆς Γερμανίας! (1938)» (Sven Hedin, Amerika im Kampf der Kontinente, 1943, S.175, Hans Grimm, Warum-Woher-aber Wohin?, 5η ἔκδοσις, σελ. 350). «Ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ 400 χρόνια σταθερὸς στόχος τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Ἀγγλίας εἶναι ν᾿ ἀντιπαλεύει τὴν ἑκάστοτε πιὸ ἰσχυρή, πιὸ ἐπιθετική, ἐπικρατοῦσα ἠπειρωτικὴν εὐρωπαϊκὴ δύναμι. Τὸ ἐρώτημα δὲν συνίσταται στὸ ἄν ἐπρόκειτο γιὰ τὴν Ἰσπανία ἢ τὴν Γαλλικὴ Μοναρχία ἢ τὴν Γαλλικὴν Αὐτοκρατορία ἢ τὴν Γερμανικὴν Αὐτοκρατορία ἢ τὸ Χιτλερικὸν Καθεστώς. Δὲν ἀφορᾷ καθόλου εἰς συγκεκριμένους ἡγεμόνας ἢ Ἔθνη ἀλλά, ἁπλούστατα, προσαρμόζεται ἑκάστοτε στὸ ποιὸς εἶναι ὁ ἰσχυρότατος ἤ, ἐνδεχομένως, ὁ ἐπικρατῶν.» (“Ἀπομνημονεύματα” [“Memoiren”], 1952, Weltkrieg II, τόμος 1, σελ. 162/163).
Ὁ BULLIT, πρέσβυς τῶν ΗΠΑ στὸ Παρίσι, ἐδήλωσε τὴν 25.4.1939: «Ὁ πόλεμος στὴν Εὐρώπη εἶναι μία ἀποφασισμένη ὑπόθεσις… ἡ Ἀμερικὴ θὰ εἰσέλθῃ εἰς τοῦτον μετὰ τὴν Μ. Βρετανία καὶ τὴν Γαλλία.» (Στρατηγὸς J. F. C. Fuller, The Decisive Battles of the Western World and their Influence upon History, τόμος III – ἀπὸ τό: Ludwig Leher, Das Tribunal, 1965, σελ. 162.) Ὁ DUFF COOPER, πρῶτος λόρδος τῆς ναυαρχίας καὶ βρετανὸς ὑπουργὸς ἐπὶ οἰκονομικοῦ πολέμου, ἐδήλωνε τὴν 25.4.1940: «Ἡ ἑπομένη συνθηκολόγησις πρέπει νὰ εἶναι πολὺ περισσότερον σκληρὰ καὶ ἀδυσώπητος ἐκείνης τῶν Βερσαλλιῶν. Καμμία διάκρισις μεταξὺ μεταξὺ Χίτλερ καὶ Γερμανικοῦ λαοῦ δὲν θὰ πρέπει νὰ γίνεται ἀπὸ μέρους μας.» (Pater E. J. Reichenberger, “Wider Willkür und Machtrausch“, 1955, σελ. 114).
Τοιουτοτρόπως ἡ ἐξαπόλυσις τοῦ Β΄ Π.Π. ἦτο δεδομένη · ταύτης δὲ προηγήθησαν ἀφόρητες προκλήσεις καὶ ἀντεκδικήσεις φθόνου ἐναντίον τοῦ Γερμανικοῦ στοιχείου ἐκ μέρους τῶν Πολωνῶν, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν δολοφονία χιλιάδων ὁμογενῶν Γερμανῶν. Ὅμως, οἱ ἱστορικῶς βεβαρυμένες γερμανοπολωνικὲς ἐντάσεις ἀπετέλεσαν ἁπλῶς τὴν ἀφορμὴν γιὰ μίαν πολὺ μεγαλλιτέρα καὶ παγκοσμίως ἐκτεταμένη πολεμικὴν ἀντιπαράθεσι μεταξὺ ἐθνικῶν Γερμανικῶν ἐνδιαφερόντων καὶ διεθνοῦς καπιταλιστικῆς ἐξουσιαστικῆς κερδοσκοπίας · ἀντιπαράθεσι πού, ἐν τελικῇ ἀναλύσει, ἀνάγεται εἰς πολιτικῶς θεμελιώδεις καθορισμοὺς ζητημάτων ἀξιακῆς ἱεραρχήσεως: θὰ ἀποτελῇ ὁ Ἄνθρωπος, ὁ Λαὸς δηλαδή, τὸ ἐπίκεντρον τῆς πολιτικῆς τάξεως ἢ θὰ ὑπηρετῇ τὴν δύναμιν τοῦ χρηματιστικοῦ κεφαλαίου;
Κλασσικὸν παράδειγμα τοῦ ὡς ἄνω ἀνακληθέντος ζητήματος παρέχουν οἱ ἄκρως ἀπόρρητες διαπραγματεύσεις τῶν ὑπουργείων ἐξωτερικῶν Ἀγγλίας καὶ Γερμανίας, μεταξὺ πέρατος τῆς πολωνικῆς ἐκστρατείας καὶ ἐνάρξεως τῆς ἐπὶ τῆς Γαλλίας ἐπιθέσεως τοῦ Γερμανικοῦ Στρατοῦ κατὰ Μάϊον τοῦ 1940. Ἐπ᾿ αὐτοῦ λαμβάνουμε ἀπὸ ἕνα βιβλίο ποὺ ἐξεδόθη στὴν Ἰσλανδία μὲ τίτλο «Παρακμὴ τῆς Δύσεως;» τὰ ἑξῆς στοιχεῖα: «Τότε προέκυψε μία γιὰ πολεμικὲς συνθῆκες ὅλως παράδοξος κατάστασις, ποὺ ἐπροβλημάτιζε καὶ ὑπωψίαζε τὸν πολιτικὸ παρατηρητὴ κι ἔθετε αἰνίγματα. Παρ᾿ ὅτι μεταξὺ Γερμανίας καὶ τῶν ἀντιπάλων της ἴσχυε καθεστὼς ἀνοικτῆς συρράξεως, κατὰ τοὺς ἐννέα μῆνας ποὺ ἐπηκολούθησαν τῆς πολωνικῆς ἐκστρατείας δὲν συνέβησαν καθόλου ἐχθροπραξίες. Στὸ δυτικὸ μέτωπο οἱ Γερμανοὶ εἶχαν λάβει θέσεις στὴν γραμμή τους Siegfried, οἱ δὲ Γάλλοι εἶχαν ἐπανδρώσει τὰ γιγαντιαῖα ὀχυρώματα τῆς ΄΄ἀπόρθητης΄΄ 1ης γραμμῆς Maginot, ὄπισθεν τῆς ὁποίας ᾐσθάνοντο πλήρη ἀσφάλειαν. Ὅμως ἀμοιβαίως οἱ ἀντίπαλοι διέκειντο εὐμενῶς – κι ὅλο ἐκεῖνο τὸ διάστημα δὲν ἔπεσε οὔτε ντουφεκιά. Ἀπεναντίας, οἱ ἀντίπαλοι ἑκατέρωθεν ἔπαιζαν στὰ μεγάφωνα τὶς τελευταῖες μουσικὲς ἐπιτυχίες γιὰ τὸν ἄλλον. Τὶ νὰ ἐσήμαινε τοῦτο ἆρά γε; Ἐσήμαινε πολλά – ὅμως ἡ ἀλήθεια περὶ τῶν αἰτίων αὐτῆς τῆς ἀνακωχῆς (ποὺ ἐπιμελέστατα ἀπεκρύβη ἐκ τῆς παγκοσμίου κοινῆς γνώμης…) διέρρευσε τὸ πρῶτον κατόπιν λήξεως τοῦ 2ου Π.Π. εἰς τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, ὅταν ὁ Ἄγγλος ἀντισυνταγματάρχης CREAGH SCOTT, σὲ ὁμιλία του στὸ Δημαρχεῖο τῆς Chelsea τὴν 11.8.1947, ἔδωσε ἀκριβέστερες περὶ τούτων ἐνδείξεις. Τὸ ἀγγλικὸ περιοδικὸ ‘Tomorrow‘ στὴν ὑπ᾿ ἀρ. 6/1947 ἔκδοσί του μετέφερε ὁλόκληρο τὸ κείμενον τῆς ὁμιλίας. Μεταξὺ ἄλλων ὁ Creagh Scott ἀπεκάλυπτε:
΄΄Διαρκοῦντος τοῦ τηλεφωνικοῦ πολέμου 1939/40 (ἀναφερόμενος στὴν ὡς ἄνω ἀνακωχή) διεξήχθησαν μεταξὺ τῶν ὑπουργείων ἐξωτερικῶν Ἀγγλίας καὶ Γερμανίας μακρὲς διαπραγματεύσεις, κατὰ τὶς ὁποῖες ἐμεῖς (: ἡ Ἀγγλία) προσφερθήκαμε νὰ ματαιώσουμε τὸν κατὰ Γερμανίας πόλεμο, ἂν αὐτὴ ἐδήλωνε πρόθυμος νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν νομισματικὴν βάσιν χρυσοῦ. Βραδύτερον συνῆλθε ἡ Σύνοδος τῆς Ἀτλαντικῆς Charta, ὅπου μετεῖχε καὶ ὁ [ΣτΜ: Ἰουδαῖος] διοικητὴς τῆς Τραπέζης τῆς Ἀγγλίας Montague Norman καὶ κατὰ τὴν ὁποίαν ὑπεσχέθη ὁ Τσῶρτσιλ νὰ ὑποχρεώσῃ τὴν Γερμανίαν εἰς ἐπάνοδον εἰς τὴν νομισματικὴν βάσιν χρυσοῦ, ἅπαξ καὶ ἡττηθῇ στρατιωτικῶς ὁ Χίτλερ.΄΄ Ὁ Creagh Scott παρέπεμπεν εἰς δημοσίευμα τοῦ ‘Members Bulletin‘ τὸν Ἰούλιον τοῦ 1949.
Ὥστε ἐδῶ ἦταν «θαμμένο τὸ σκυλί»!!! Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ τηλεφωνικοῦ πολέμου, οἱ διαπραγματεύσεις δὲν ἀφοροῦσαν καθόλου στὴν Πολωνία καὶ στὴν μοῖρα τῶν μικρῶν χωρῶν, χάριν τῶν ὁποίων ἰσχυρίζετο ἡ Ἀγγλία ὅτι εἶχε κηρύξει τὸν πόλεμο, δῆθεν, ἀλλ᾿ εἰς τὴν διάσωσιν τοῦ χρυσοῦ μόσχου καὶ τὴν ἀποτροπὴν τοῦ κινδύνου προσβολῆς καὶ τῶν ἄλλων χωρῶν, ἐνδεχομένως, ὑπὸ τῶν ἀρχῶν τῆς «ἀχρύσου» Γερμανικῆς οἰκονομίας, ἀρνουμένων ἐφ᾿ ἑξῆς νὰ συμμετάσχουν στὸν χορὸ τοῦ χρυσοῦ μόσχου. Ὁ κίνδυνος ἐνελόχευε · τὶ θὰ μποροῦσε ἐν τοιαύτῃ καταστροφικῇ περιπτώσει νὰ κάνῃ ἡ Ἀγγλία στὶς ἀποικίες της, ὅπου 100.000 ἐργάτες ὁλημερὶς μοχθοῦσαν γιὰ ἕνα ὑποτυπῶδες μεροκάματο; Κι ἡ Ἀμερικὴ ἐπίσης, μὲ τὸν βαθειὰ κάτω ἀπ᾿ τὴν γῆ στὸ Fort Knox ἀποθησαυρισμένο χρυσό της, ὅταν θὰ ἀπεκαλύπτετο ὅτι ἡ ἀναντικατάστατος μοναδικότης τοῦ χρυσοῦ ἀποτελεῖ ἀπάτην καί, ἄρα, καμμία ἀποφασιστικὴ γιὰ τὴν οἰκονομία σημασία δὲν ἔδει, πλέον, νὰ τοῦ ἀποδίδεται;
Μεταξὺ ἄλλων, χάριν τῆς παγιώσεως καὶ συντηρήσεως αὐτῆς τῆς (αὐτ)απάτης εἶχαν κατερειπωθῇ μεγάλα τμήματα τῆς Εὐρώπης · πιστεύει μήπως κανεὶς σοβαρά, ὅτι ὁ κόσμος θὰ γινόταν φτωχότερος ἂν διὰ μιᾶς, φερ᾿ εἰπεῖν, φυσικῆς καταστροφῆς ἐξηφανίζοντο τὰ ἀποθέματα χρυσοῦ στὸ Fort Knox; Ἀπὸ Γερμανικῆς πλευρᾶς εἶχεν ἀναγνωρισθῇ σαφῶς ὅτι τυχὸν ἐπάνοδος εἰς τὴν νομισματικὴν βάσιν χρυσοῦ θὰ εἶχεν ὡς ἀντίτιμον τὴν ἄρτι κατακτηθεῖσα οἰκονομικὴν ἀνεξαρτησία καὶ πολιτικὴν ἐλευθερία, ὡς δ᾿ ἐκ τούτου καί, ἐν τέλει, ἀπέρριψε τὶς ἀγγλικὲς προτάσεις. Καθὼς ἡ Γερμανία δὲν κατεῖχεν ἀξιόλογα ἀποθέματα χρυσοῦ, θὰ ὑπεχρεοῦτο νὰ προβῇ εἰς ἐκτεταμένας ἀγορὰς τοιούτου στὶς παγκόσμιες Τράπεζες ἐπὶ μακροπροθέσμῳ πιστώσει – ἤτοι, νὰ ζητήσῃ ἑκουσίως νὰ φορέσῃ τὶς μόλις ἀποτιναχθεῖσες χρυσὲς χειροπέδες της καὶ νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν δουλείαν τῶν τόκων. Σημαντικὴ μερὶς τοῦ προϊόντος τῆς Γερμανικῆς Οἰκονομίας θὰ διέρρεε ὑπὸ μορφὴν τόκων εἰς τὰ θυλάκια τῆς Διεθνοῦς τοῦ Χρήματος, εἰς βάρος τῆς Γερμανικῆς βιωσιμότητος. Διετίθετο ἀπὸ Γερμανικῆς πλευρᾶς πλουσία σχετικὴ πεῖρα – τὰ ἔτη ποὺ ἐπηκολούθησαν τῶν Βερσαλλιῶν εἶχαν ἀποτελέσει σκληρὸν σχολεῖον… Δὲν ἤθελαν νὰ ξαναπέσουν στὰ χέρια τῶν ληστῶν. Ἔναντι τῶν ἀπαραδέκτων Ἀγγλικῶν προτάσεων ἡ Γερμανία προσέφερε τὴν εἰρήνην, καθιστῶσα ἐν ταὐτῷ σαφές, ὅτι οὐδεμίαν ἀξίωσιν ἤγειρεν ἔναντι τῆς Δύσεως – ἐφ᾿ ᾧ καὶ οἱ Σύμμαχοι οὔτε κἄν ἀντέδρασαν. Στὸ στρατόπεδο τῶν ὑπερεθνικῶν Δυνάμεων ἐκράτει μένος ἄτεγκτον κατὰ τῆς ὑπὸ τῆς Γερμανίας καταδειχθείσης Τευτονικῆς ἀκαμψίας καὶ ἀπεφασίσθη νὰ ληφθῇ παλαιοδιαθηκικὴ ἐδίκησις γιὰ τὶς διαδοχικὲς ἧττες ποὺ εἶχαν ὑποστῇ. Ἐπρόκειτο περὶ ὑπάρξεως ἢ μή.» Αὐτὰ ἐκ τοῦ συγγράμματος «Παρακμὴ τῆς Δύσεως;».
Εἰς τὴν αὐτὴν διάστασιν πρέπει νὰ θεωρηθῇ ἐντεταγμένη καὶ ἡ πτῆσις τοῦ ὑπαρχηγοῦ Rudolf Hess πρὸς τὴν Ἀγγλία τὴν 10ην 5ου 1941, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τὴν μοναδικὴν ἀπόπειρα συνάψεως ξεχωριστῆς εἰρήνης μετὰ τῆς Ἀγγλίας, ὡς μόνης ἐναπομεινάσης ἐμπολέμου μετὰ τῆς Γερμανίας χώρας. Ἐγνώριζε περὶ τῆς τελικῆς καὶ ἀμετακλήτου ἐπιθετικῆς διατάξεως τοῦ Ἐρυθροῦ Στρατοῦ στὴν ἀνατολικὴ Πολωνία καὶ, ἄρα, περὶ τοῦ ἀναποφεύκτου τοῦ κατὰ τοῦ Μπολσεβικισμοῦ πολέμου. Ἐπρόκειτο περὶ τῆς τελευταίας ἡρωικῆς προσπαθείας εἰς τὸ ἐπίπεδον πολιτικῶν-διπλωματικῶν διαπραγματεύσεων διὰ τὴν, χάριν τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Εὐρώπης, ἀπόκρουσιν τοῦ Μπολσεβικισμοῦ. Ὅμως στὸ Λονδῖνο ἡ δύναμις τῆς Wallstreet ἐβάρυνε περισσότερο ἀπὸ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα τῆς Ἀγγλίας.
Κι ἔτσι, ἀπὸ ἕνα εὐρωπαϊκὸ ἀδελφοκτόνο πόλεμο προέκυψε ὁ γνωστῶν διαστάσεων Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, μὲ τελικὴν ἀπόληξιν τὴν ἐπικράτησιν τῶν ἕως τότε περιφερειακῶν δυνάμεων ΗΠΑ καὶ Σοβιετικῆς Ἑνώσεως · ἤτοι: τὴν ἐπικράτησιν τοῦ Καπιταλισμοῦ καὶ τοῦ Μπολσεβικισμοῦ!
Τοιουτοτρόπως δὲν ἔχασε τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἡ Γερμανία μόνον – ἀλλὰ κι ἡ Εὐρώπη μαζύ της. Σήμερα θὰ πρέπει ἐπὶ τέλους ἡ Γαλλία κι ἡ Ἀγγλία ν᾿ ἀναρωτηθοῦν: Γιατὶ στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1939 ἐκήρυξαν πόλεμο κατὰ τῆς Γερμανίας; Ἡ μὲν Ἀγγλία ἀπώλεσε τὴν παγκόσμιον θέσιν της, συρρικνωθεῖσα απὸ Μεγάλης εἰς μικρὰν Βρεττανία, ἐνῷ ἡ Γαλλία ἐπλήρωσε μὲ τὴν ἀποικιακήν της ἐπικράτεια, ἡ δὲ ἀντίπεραν Ἀφρικανικὴ ἀκτὴ μετεβλήθη εἰς μέλλουσαν ἀκτὴν ριζοσπαστικοῦ-ἰσλαμικοῦ μετώπου.
Ἐνῷ τελικῶς κατεδικάσθησαν, συμπαρασύροντας κι ὁλόκληρο τὸν Λευκὸ κόσμο, στὴν πολιτικὴ ἀνυπαρξία καὶ ὑποτέλεια, τὴν πνευματικὴ-πολιτιστικὴ καταρράκωσι καὶ τὸν ἐπαπειλοῦντα πλήρη βιολογικὸ ἀφανισμὸ ὑπὸ τὴν κατευθυνομένη φαιὰ τριτοκοσμικὴ πλημμυρίδα πάνω απὸ τὴν μαρασμένη, ναρκωμένη κι ἐξανδραποδισμένη Εὐρώπη… Χαρῆτε λοιπόν, λαοί, τὴν νίκη σας!!!
Κάθε σκεπτόμενος Εὐρωπαῖος θέτει ἐν τούτοις, φυσικῷ τῷ λόγῳ, τὸ ἐρώτημα: εἰς τὶ ἔγκειται ἢ ἐνέκειτο τὸ νόημα αὐτῆς τῆς θυσίας μιᾶς ὁλόκληρης γενιᾶς; Ἐνσυνειδήτως ἢ ἐνστικτωδῶς, διῃσθάνετο ὁ Γερμανὸς στρατιώτης καὶ ἡ μεγάλη πλειοψηφία τοῦ Λαοῦ ὅτι αὐτὸς δὲν ἦταν ἁπλῶς ἕνας ἀπὸ τούς πολλοὺς πολέμους τῆς ἱστορίας, ἀλλ᾿ ἦτο φορτισμένος μὲ τεραστίων διαστάσεων θεμελιώδη ζητήματα ζωῆς, ποὺ θὰ ἀσκοῦσαν ἀποφασιστικὴ ἐπίδρασι ἐπὶ Εὐρωπαϊκῆς καὶ παγκοσμίου κλίμακος. Πρὸ παντὸς ἡ Μπολσεβικικὴ παγκόσμιος ἐπανάστασις ἐπέρασε ἀπὸ τὰ κρατικὰ περιθώρια τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως εἰς τὸ στάδιον τῆς ἐπεκτάσεως καθ᾿ ἅπασαν τὴν Εὐρώπην. Τὸ ἄνοιγμα τῶν ἀρχείων στὴν Μόσχα ἀπὸ τὸ 1991 ἐπεβεβαίωσε ἀκλονήτως, ὅτι ἡ διαταγὴ ἐπιθέσεως τοῦ Στάλιν στὴν κατεύθυνσι δυτικῆς καὶ κεντρικῆς Εὐρώπης ἦταν προσδιωρισμένη γιὰ τὴν 6η Ἰουλίου 1941. Συνεπῶς ἡ ἐπίθεσις τοῦ Γερμανικοῦ Στρατοῦ τὴν 22α Ἰουνίου 1941 ἦτο μία ἐξηναγκασμένη προληπτικὴ ἐπίθεσις. Στὴν σύνταξι τῶν 200 περίπου σοβιετικῶν μεραρχιῶν παρετάσσοντο καὶ 4 μεραρχίες τῆς KGB, ἡ ἀποστολὴ τῶν ὁποίων (ἐκπληρουμένη) θὰ ἐσήμαινε τὴν πλήρη πολιτικὴν ὑποταγὴ κεντρικῆς καὶ δυτικῆς Εὐρώπης – καὶ δὴ μὲ τὴν ἴδια συνέπεια, ὅπως αὐτὴ ποὺ ὑπογείως ἐπέφερε ἡ Μπολσεβικικὴ ἐπανάστασις μεταξὺ 1917-1938: τὸν βιολογικὸ, δηλαδή, ἀποκεφαλισμὸ τῶν εὐρωπαϊκῶν ἡγετικῶν στρωμάτων. Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ ἦτο ἀντίστοιχον ἐκείνου τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἡ “Die Welt” τῆς 20.8.1990 γράφει σχετικῶς: «…Διὰ τῆς ὑπὸ τοῦ Λένιν ἀναληφθείσης καὶ ὑπὸ τοῦ Στάλιν εἰς ἀποτροπαιοτάτην τελειότητα ἀναχθείσης φυσικῆς ἐξοντώσεως ὁλοκλήρων κοινωνικῶν στρωμάτων, τρόπον τινὰ ἐχειραγωγήθησαν βιαίως πως τὰ γονίδια στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωσι. Ἤδη κατὰ τὸν Ῥωσικὸν ἐμφύλιον ὁ Κομμουνισμὸς ἐξεκίνησε τὴν συστηματικὴ δολοφονία ἢ ἐκτοπισμὸ ὅλων τῶν προικισμένων, τῶν δραστηρίων, τῶν ἐπιχειρηματικῶν, τῶν προνοητικῶν πληθυσμιακῶν στρωμάτων. Ἑκατοντάδες χιλιάδων ἀνηκόντων εἰς τὰ μέσα καὶ ἀνώτερα στρώματα, ὁλόκληρη ἡ τάξις τῶν ἐμπόρων, ἀναρίθμητοι διανοούμενοι ἐξεδιώχθησαν ἐκτὸς τῆς χώρας ἢ ἐδολοφονήθησαν. Ὑψηλὸς σοβιετικὸς ἀξιωματοῦχος κατὰ πρόσφατο συνομιλία του μὲ δυτικὸ ρωσολόγο περιέγραψε τὴν ἐκδίωξιν τῶν «λευκῶν» Ῥώσων ἀποδήμων, ποὺ μετὰ τὴν κατάληψι τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸν Λένιν ἠναγκάσθησαν νὰ καταφύγουν πρὸς ὅλες τὶς χῶρες τῆς οἰκουμένης, ὡς ἕνα πλῆγμα, ἐκ τοῦ ὁποίου ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωσις δὲν ἔχει ἀκόμη σήμερα συνέλθει. Μεταξὺ τῶν 40 ἕως 60 ἑκατομμυρίων θυμάτων τοῦ Στάλιν – μὴ συνυπολογιζομένων τῶν ἀπωλειῶν τοῦ πολέμου – κατελέγοντο οἱ Κουλάκοι, ἤτοι οἱ ἐνεργητικοὶ ἐκεῖνοι ἀγρότες, οἱ χειροτέχναι, τὸ στρῶμα γιὰ τὸ ὁποῖον ὁ Λένιν ἔλεγε, ὅτι συνεχῶς γεννοῦν τὸν καπιταλισμό…»
Ὁ Γερμανὸς στρατιώτης δὲν ἐπέτυχε, λοιπόν, τὴν νίκην, καθὼς οἱ δυνάμεις του κατὰ μέγα μέρος ἐδεσμεύοντο στὴν δύσι καὶ στὸν νότο τῆς Εὐρώπης, ὅμως ἀπεδυνάμωσε σημαντικῶς τὴν δύναμιν κρούσεως τῶν μπολσεβικικῶν στρατιῶν, ἀνακόπτων τὴν προέλασίν των · παρεσχέθη οὕτω στὴν Εὐρώπη χρόνος πνευμονικῆς ἀνανήψεως, ὥστε νὰ ὑπερνικηθῇ ἡ κοινωνικοπολιτικὴ παραφροσύνη τοῦ Μπολσεβικισμοῦ. Τοὐλάχιστον ἡ ἀναγνώρισις αὐτὴ δίδει γι᾿ αὐτὴν τὴν γενεὰ νόημα γιὰ τὴν μοναδικήν της θυσία.