Σε προηγούμενη καταχώρηση αναφερθήκαμε στην δεινή θέση εξαρτήσεως και υποτελείας στην οποία οδήγησε την χώρα μας η γκανγκστερική κλίκα των πολιτικάντηδων της μεταπολιτεύσεως, η οποία εγκαθίδρυσε ένα φαύλο καθεστώς πελατειακής κομματοκρατίας, αναδεικνύοντας ως «ταγούς» τους πιο σάπιους εκπροσώπους της πιο σάπιας γενιάς, της «γενιάς του πολυτεχνείου». Εστιάσαμε ειδικώς στον οικονομικό τομέα, ο οποίος αυτή την περίοδο βρίσκεται στο προσκήνιο της επικαιρότητος, υπενθυμίζοντας τις βαρύτατες ευθύνες που φέρουν αμφότερα τα κόμματα της συμφοράς που δυναστεύουν την πατρίδα μας, εναλλασσόμενα στην εξουσία, από το 1974 και εντεύθεν.
Πέραν όμως των υπαρκτών ευθυνών της μεταπολιτευτικής πολιτικαντικής μαφίας που καταλήστεψε την χώρα, οδήγησε σε αποβιομηχάνιση, σε συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής (άρα σε αδυναμία εξασφαλίσεως διατροφικής αυτάρκειας), καταδικάζοντας την Ελλάδα σε απόλυτο, εξωγενή οικονομική εξάρτηση, θα πρέπει παράλληλα να επισημανθεί η θεμελιωδώς διαστροφική φύση των δομών και λειτουργιών του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, η απροκάλυπτα τοκογλυφική αρπακτική διάθεση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, αυτού που πολύ εύστοχα με μια λέξη έχει περιγραφεί ως ΕΜΠΟΡΟΚΡΑΤΙΑ.
Δεν είναι του παρόντος να κάνουμε μια γενική ανάλυση, είναι όμως δεδομένο ότι όλες οι χώρες, ακόμα και εκείνες που θεωρητικά είναι – σε διεθνές επίπεδο – οι πιο ευημερούσες και οικονομικά ισχυρές, είναι ασύλληπτα χρεωμένες. Το μεταπολεμικό σύστημα έχει επιβάλει την εξάρτηση του ενός κράτους από το άλλο και όλων των κρατών μαζί από τις διεθνείς τράπεζες, ώστε κανένας λαός να μην μπορεί να είναι αυτάρκης και αυτοδύναμος. Έχει επίσης επιβάλει την υπαγωγή των λαών σε έναν ατέρμονα φαύλο κύκλο αλλεπαλλήλων δανεισμών προκειμένου να επιτυγχάνεται το πολυδιαφημισμένο, όσο και ουτοπικό, δόγμα της συνεχούς οικονομικής «ανάπτυξης», μια χίμαιρα δηλαδή… Ενδεικτικό παράδειγμα που αποδεικνύει πόσο έωλος και απατηλός είναι ο καπιταλισμός αποτελεί η πρόσφατη ιστορία με την διαφαινόμενη συνεργασία μεταξύ της OlympicAirκαι της AegeanAirlines. Υποτίθεται ότι το βασικό πλεονέκτημα του καπιταλισμού είναι οι συνθήκες ελευθερίας που διασφαλίζει στην οικονομική ζωή, προάγοντας την επιχειρηματικότητα που οδηγεί στον ανταγωνισμό, προς όφελος υποτίθεται των καταναλωτών, που απολαμβάνουν φτηνότερα προϊόντα και υπηρεσίες. Τι συνέβη όμως με τις παραπάνω δύο – ανταγωνιστικές υποτίθεται – εταιρείες; Αποφάσισαν να συγχωνευτούν! Αυτό αποτελεί συνήθη πρακτική στα πλαίσια του καπιταλισμού. Οι διαμόρφωση δηλαδή συνθηκών μονοπωλείου ή ολιγοπολείου. Οι μεγάλες εταιρείες απορροφούν τις μικρές ή διαμορφώνουν τραστ, ώστε να ελέγχεται απόλυτα το παιχνίδι από έναν ή λίγους συνεργαζόμενους επιχειρηματίες. Ο ανταγωνισμός προς ώφελος των πολιτών πάει περίπατο….
Το στυγνό και απάνθρωπο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, παρά την εγγενή παθογένειά του, εκμεταλλευόμενο τα απελπιστικά αδιέξοδα και τελικά την κατάρρευση του αντίπαλού του (στον μεταπολεμικό κόσμο), κομμουνιστικού συστήματος, προβλήθηκε μεταπολεμικώς – και πολύ περισσότερο μετά το 1989 – ως το μόνο τάχα επιτυχημένο οικονομικό σύστημα. Εκείνο όμως που σκοπίμως αποσιωπάται είναι ότι υπήρξε και ένα τρίτο σύστημα, πέραν των υλιστικών, οικονομοκεντρικών συστημάτων, του καπιταλισμού και του κομμουνισμού, το οποίο απεδείχθη απολύτως επιτυχημένο για όσο διάστημα εφαρμόστηκε, καταφέρνοντας να σπάσει τα τοκογλυφικά δεσμά της εξαρτήσεως από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, φέρνοντας έτσι την ευτυχία στο λαό, καθιστώντας την κοινωνία παραγωγική και ταυτόχρονα δίκαιη, αλλά και βιοτικώς ευημερούσα, πέραν πάσης προβλέψεως και συγκρίσεως! Αυτό το ανεξάρτητο μοντέλο εθνικής οικονομίας, οικονομίας βασιζόμενης αποκλειστικά και μόνο στην επιστημονική και εργατική δύναμη – στο μυαλό και στα χέρια του ίδιου του λαού – και όχι στο χρυσάφι ή το τοκογλυφικό κεφάλαιο των κερδοσκοπικών τραπεζών, υλοποιήθηκε στην πράξη, με απόλυτη επιτυχία, στην μεσοπολεμική Γερμανία από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Η θριαμβευτική ανάπτυξη και ευημερία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και η εκ μέρους της παράκαμψη των τραπεζών και των κάθε είδους ξένων εξαρτήσεων και ακόμα περισσότερο, η θαρραλαία αποκάλυψη της κυριαρχικής παρουσίας ενός μεσανατολικού παρασιτικού λαού πίσω από το βαμπιρικό διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, ήταν προφανώς η κυριότερη αιτία για το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ήταν ένα «πολύ κακό παράδειγμα» έθνους που κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να αναπτυχτεί, καθιστώντας τον λαό πραγματικά ευτυχισμένο, δια της απολύτου παρακάμψεως του διεθνούς χρηματοπιστωτικό συστήματος. Και το μοντέλο που εφήρμοσε γινόταν ολοένα και πιο δημοφιλές στον μεσοπόλεμο, πράγμα που εντόνως ανησύχησε τους «πρεσβυτέρους της Σιών».
Ακριβώς επειδή το εθνικοσοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο αποτελούσε ένα «πολύ κακό παράδειγμα» που μοιραία θα οδηγούσε στην αποδυνάμωση του διεθνούς καπιταλισμού, η διεθνής σέκτα των χρηματεμπόρων που ουσιαστικά εξουσίαζαν και τότε, όπως και τώρα, τις «δυτικές» κυβερνήσεις, αποφάσισε ότι θα έπρεπε να παταχθεί, άμεσα. Η μόνη λύση, ήταν ο πόλεμος με τα γνωστά δραματικά για την Ευρώπη αποτελέσματα…
Το πώς συνδέεται το αδηφάγο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα με τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην οικονομία, αποκαλύπτει σε ένα εξαιρετικά κατατοπιστικό άρθρο του ο Γ. Δελαστίκ στα «ΝΕΑ» με τον τίτλο: «Πώς μας πούλησαν και μας αγόρασαν»:
[«Ανατριχιαστικός είναι ο μηχανισμός με τον οποίον συγκεκριμένοι τραπεζικοί κολοσσοί κερδοσκόπησαν εναντίον της χώρας μας, με αποτέλεσμα αυτοί μεν να κερδίσουν ποσά ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα δε να τεθεί υπό ξένη οικονομική κηδεμονία. Αξίζει να τον περιγράψουμε σε αδρές γραμμές. Το αποφασιστικό εργαλείο στο παιχνίδι που παίχτηκε εναντίον της Ελλάδας είναι ένα εντελώς πρόσφατο χρηματοπιστωτικό προϊόν που ονομάζεται CDS (από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων credit default swaps).
Πρόκειται για ασφάλιση κατά της περίπτωσης μη αποπληρωμής ενός χρέους. Μια τράπεζα π.χ. που αγοράζει ομόλογα ενός κράτους ασφαλίζει το ποσό που έδωσε σε μια άλλη τράπεζα, η οποία είναι υποχρεωμένη να της δώσει αυτή τα λεφτά της, αν το κράτος χρεοκοπήσει και βρεθεί σε αδυναμία να εξοφλήσει τα ομόλογά του όταν λήξουν ή να πληρώσει ενδιαμέσως τους τόκους.
Εννοείται ότι όσο πιο επισφαλής είναι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας τόσο υψηλότερα ασφάλιστρα θα απαιτήσει η τράπεζα που ασφαλίζει το χρέος.
Το στοιχείο που σοκάρει είναι ότι τρεις και μόνο τραπεζικοί κολοσσοί, η γερμανική Ντόιτσε Μπανκ και οι αμερικανικές Γκόλντμαν Ζαξ και Τζ. Π. Μόργκαν ελέγχουν τον 75% (!) της παγκόσμιας αγοράς των CDS.
Πάμε τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας. Περί τα μέσα Γενάρη, περίπου δέκα ημέρες πριν η χώρα μας αναζητήσει αγοραστές για το πενταετές ομόλογό της, η Ντόιτσε Μπανκ δημοσιοποιεί μια έκθεση – φωτιά για την ελληνική οικονομία, όπου αναφέρει πως πάμε χάλια και δεν αποκλείεται κατάρρευση.
Αμέσως μετά κινητοποιείται το τμήμα της CDS της Ντόιτσε Μπανκ. Ζητάει πολύ υψηλότερα ασφάλιστρα για το ελληνικό χρέος, αφού υποτίθεται ότι η χώρα μας βρίσκεται σε επικίνδυνη κατάσταση, όπως λέει το τμήμα μελετών της… ίδιας τράπεζας!
Αφού το επιτόκιο των CDS για την Ελλάδα ανεβαίνει, περνάει αμέσως το μήνυμα παγκοσμίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα: τα διεθνή ΜΜΕ που δρουν ως «παπαγαλάκια» των κερδοσκόπων ουρλιάζουν ότι η ελληνική οικονομία παραπαίει, η ανενημέρωτη κοινή γνώμη τρομοκρατείται και οι επαΐοντες καταλαβαίνουν ότι στοχοποιήθηκε η Ελλάδα και οδεύει προς οικονομικό «γδάρσιμο».
Εν συνεχεία η ίδια η Ντόιτσε Μπανκ μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ αναλαμβάνουν να… πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα! Να τα προωθήσουν στους υποψήφιους αγοραστές! Ναι, αυτοί ακριβώς που συμμετείχαν ενεργά στην οργάνωση του κλίματος καταρράκωσης της ελληνικής οικονομίας για να διευκολυνθούν οι κερδοσκοπικές επιθέσεις!
Δεν πρόκειται περί κακόγουστου αστείου. Μιλάμε εντελώς σοβαρά. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και πάμπολλες άλλες κυβερνήσεις, υποχρεώνεται αντικειμενικά να προστρέξει στις τράπεζες που ελέγχουν την αγορά CDS, παρ’ όλο που υπονομεύουν την Ελλάδα. Τους πληρώνει ουσιαστικά «προστασία», με τη χυδαία έννοια του όρου, ελπίζοντας να τις εξευμενίσει ώστε να την βοηθήσουν να δανειστεί με ανεκτά επιτόκια.
Η Ντόιτσε Μπανκ λοιπόν ως ανάδοχος τράπεζα μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ και άλλες, που παίζουν πολύ δευτερεύοντα ρόλο, καθορίζουν ουσιαστικά το επιτόκιο με το οποίο θα διαθέσει τα ομόλογά της η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία στην πραγματικότητα δεν έχει περιθώρια να μη συμμορφωθεί στις υποδείξεις τους.
Εννοείται ότι η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ έχουν ενημερώσει τους πελάτες τους, οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα με επιτόκιο 6,2%, γιατί φυσικά οι τράπεζες αυτές γνωρίζουν εκ των ένδον πως έχει στηθεί το παραμύθι της δήθεν επαπειλούμενης χρεοκοπίας.
Η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ εισπράττουν παχυλές προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ από τους πελάτες τους, ενώ αγοράζουν και οι ίδιες μεγάλες ποσότητες χρυσοφόρων ελληνικών ομολόγων.
Τώρα ετοιμάζουν τον επόμενο γύρο ελληνικού δανεισμού, στήνοντας σκηνικό για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη φυσικά…
ΤΩΡΑ ΤΡΕΜΟΥΝ
Τα κράτη, όμηροι των τραπεζών
ΚΑΘΥΒΡΙΖΟΥΝ την Ελλάδα οι Γερμανοί. Έχουν όμως ταραχθεί ακόμη και αυτοί από την επίδειξη δύναμης των τραπεζών. «Η Κοινότητα θα έπρεπε να σκεφθεί πώς θα μπορέσει να αποξηράνει αυτόν τον βάλτο (των τραπεζών) που πιάνει ομήρους ολόκληρες χώρες» έγραψε σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Η «Μοντ» είναι εξοργισμένη: «Μόλις έναν χρόνο αφότου τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες αφιερώνοντας κολοσσιαία ποσά και στις δύο όχθες του Ατλαντικού -25% του ΑΕΠ σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- τα χρεωμένα κράτη πέφτουν θύματα επιθέσεων από τα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που διέσωσαν. Αυτό είναι ένα από τα πικρά μαθήματα της ελληνικής κρίσης» ομολογεί η γαλλική εφημερίδα».]
Κάθε άλλο σχόλιο περισσεύει…