Δύο χρόνια χωρίς τον Κώστα Μπαϊκούση.

Όσο και αν είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε, έχουν περάσει δύο χρόνια από το τραγικό γεγονός της βιολογικής αποδημίας του εκλεκτού και αλησμόνητου συναγωνιστού μας, Κώστα Μπαϊκούση ∙ Ανδρός αδαμαντίνου χαρακτήρος, ήθους ευγενούς ∙ Ανδρός γενναίου, σώφρονος, εναρέτου!
Είναι εξαιρετικώς δύσκολο να αποδεχτούμε την φυσική απουσία του συναγωνιστού μας ∙ η αίσθησις της παρουσίας του σε πνευματικό επίπεδο και η ανάμνησις της μορφής του, ως προτύπου συμπεριφοράς, στάσεως ζωής και αγώνος, παραμένει αναλλοίωτη! Όλοι εμείς, οι σύντροφοι και συναγωνισταί του, αισθανόμεθα ότι με έναν υπερβατικό-μυστικό τρόπο, συνεχίζει να βρίσκεται δίπλα μας!
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον Κώστα Μπαϊκούση ψάλλουμε το εμβατήριο «Ωδή Μνήμης», του οποίου οι στίχοι (που συμφωνούν με την μουσική του παλαιού Ε/Σ εμβατηρίου “Είχα έναν σύντροφο”) είναι αφιερωμένοι στην μνήμη του:

Ωδή μνήμης

Στοῦ Λεωνίδα ἐστάθην κι ἔνοιωσα τὴν Τιμή

μὲ φίλο ἐμπρὸς τὸ μνῆμα, ὡσὰν σ᾿ αἰώνιο Βῆμα

καὶ συναγωνιστή – [δίς]

ποὺ ἐχάθη πιά· εἶχε σθένος καὶ βλέμμα καθαρό,

σπινθηροβόλο πνεῦμα – ποὺ ἐμάχετο τὸ ψέμμα,

τὸ φαῦλο, τὸ σαθρό. [δίς]

Τὸ φρόνημα ἀτσαλένιο κι ὁ νοῦς του διαυγής,

καὶ μιὰ καρδιὰ καθάρια, ἀμάθητη στὰ πλάγια

– στ᾿ ἀλήθεια εὐγενής. [δίς]

Ὁ λόγος του σπουδαῖος, στεντόρεια ἡ φωνή

τὸ σῶμα γυμνασμένο, ἀθλητικὰ πλασμένο,

ἡ φύσις του λιτή. [δίς]

Ἀπρόσμενη μιὰ μοῖρα τὸν πῆρε μακριά ·

κενὸ μεγάλο μένει, μὰ ἡ μνήμη του ἀναμμένη

αἰώνια πυρά. [δίς]

Ποτὲ δὲν σὲ ξεχνοῦμε οἱ σύντροφοί σου ἐμεῖς!

Στὸ πλάι μας σὲ νογοῦμε, πιστὰ ὡς προχωροῦμε

στὸν Δρόμο τῆς Τιμῆς. [δίς]