Όλα γύρω μας αποτελούν μία αδιάσπαστη συνέχεια. Είτε ομιλούμε για την θεωρητική είτε για την ηθική φιλοσοφία. Ό,τι υπήρξε πριν πολλά-πολλά χρόνια με την άλφα ή τη βήτα μορφή, σήμερα υπάρχει ίσως με έναν άλλο τρόπο. Θα μπορούσαμε ως παράδειγμα να αναφέρουμε τον υλισμό. Από τον ανώτερο Επικούρειο υλισμό, ο οποίος ανάγεται στο ότι η ύλη είναι μία συσσώρευση απείρων δυνάμεων οι οποίες μπορούν να δώσουν στον άνθρωπο μία φωτισμένη ζωή (με φόντο το Επέκεινα) οδηγηθήκαμε στο χυδαίο μαρξικό υλισμό, όπου η ύλη προβάλλει ως πανάκεια για κάθε απογοητευμένο προλετάριο με φόντο τα πρόσκαιρα υλικά αγαθά. Θα μπορούσαμε λοιπόν να προεκτείνουμε τις παραπάνω σκέψεις μας λέγοντας ότι όχι μόνο όλα υπήρξαν με ένα τρόπο πρωτίστως σοβαρό και οντολογικό αλλά και ότι συνεχώς επανέρχονται ενδεδυμένα το μανδύα του χυδαίου και του καθαρά προσκαίρου και γηΐνου. Πράγματι όλες οι ιδεολογίες, τα φιλοσοφικά – θεωρητικά και αξιακά – συστήματα επιβίωσαν μέσα στο χρόνο και σήμερα επανέρχονται και ξανα-υπάρχουν με ένα επιφανειακά καινούργιο τρόπο.
Τρανό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του σαλαφισμού (ριζοσπαστικού ισλαμισμού) και του χυδαίου αναρχισμού, καθώς και της σημερινής αριστεράς γενικότερα η οποία επικοινωνεί – και θα δείξουμε πώς – με τον φονταμεναλιστικό ισλαμισμό. Aς ξεναγηθούμε σιγά-σιγά σε κάποια βαθύτερα δώματα της Ελληνικής φιλοσοφίας και γραμματείας. Στον Όμηρο υπάρχει βεβαίως η αντίληψη για τον Ωκεανό ως γεννήτορα των θεών, θεώρηση η οποία δεν πρέπει στενά να θεωρηθεί ως κοσμολογική αλλά περισσότερο ως οντολογική. Υπό την έννοια ότι στον Έλληνα αρχίζει να γεννάται η έννοια της πρώτης αρχής. Αυτό το σημείο είναι ικανώς σημαντικό στην έρευνά μας. Η αρχή δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως υποκατάστατο εξουσίας. Ίσα-ίσα που η ξεφτισμένη σήμερα έννοια της αρχής ως εξουσία διαμόρφωσε και τον αισχρό αναρχισμό που σήμερα βιώνουμε. Η αρχή του Ωκεανού είναι η οντολογική δύναμη που συνεχίζει τη δημιουργία του «Καθ’ εαυτό Υπάρχοντος». Η αρχή θα πρέπει να νοηθεί ως δύναμη που αναλαμβάνει τη σκυτάλη από το Όν για να συνεχίσει τη θεάρεστο δημιουργία του. Υπό αυτή την έννοια η Ορφική αρχή της νύχτας σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να εννοηθεί με κάποια αρνητική χροιά. Ούτως ή άλλως ο Ορφέας θεωρεί στους ύμνους του ότι από τη Νύχτα ξεπηδούν η Ημέρα, το Φώς, τα στοιχεία του κόσμου, η Ζωή. Εδώ επίσης η αρχή νοείται ως η δύναμη εκείνη η οποία κληρονομώντας την οντολογική εντολή της συνεχείας προσπαθεί να προωθήσει την οντολογική εσωτερικότητα.
Από τον οντολογικό καθορισμό της αρχής θα πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε στον Ομηρικό καθορισμό της έννοιας της αρχής. Εις τον Ποιητήν η οντολογική σειρά αρχίζει να περιορίζεται ανάμεσα στο Βασίλειο των Θεών και των Ανθρώπων. Ο ορισμός του Διός ως άρχοντος θεών και ανθρώπων προσδίδει μία εξουσιαστική χροιά στην έννοια της αρχής. Όχι όμως αυτή του τυράννου ή του σατράπη… Η αρχή τίθεται επί της Ομηρικής δομής. Δηλαδή στον τριττό κόσμο του Ομήρου – Βασίλειο Θεών, Κόσμος, Άνθρωπος – η αρχή είναι το σύνολο των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες επί συγκεκριμένης βάσεως θα προωθήσουν όλες εκείνες τις δυνάμεις, διά της εσωτερικότητος των οποίων ο άνθρωπος θα επανακάμψει στο Επέκεινα. Σε καμμία των περιπτώσεων ο Δίας δεν σφετερίζεται κατά τρόπο ιαχβικό την επιταγή του Όντος, προκειμένου να δομηθεί οντολογικά ο κόσμος γύρω μας. Ο Όμηρος επί της αρχής της αρμονικής και συμπαντικής διαίρεσης των δυνάμεων μεταφέρει δυνάμεις από τους θεούς προς τους ανθρώπους και με αυτό τον τρόπο καθορίζει την αρχή και τη συνέχεια αυτής της διάστασης (με σκοπό την πορεία προς το Επέκεινα). Ο Θερσίτης δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτή την πορεία, είναι μία ευκαιρία για τον Ποιητή να προβάλει το πρώτο παράδειγμα βλακώδους αναρχίας. Η αναρχία του Θερσίτη είναι μία οντολογική ευήθεια υπό την έννοια ότι υπάρχουν μέσα στην εσωτερική πορεία του καθ’ εαυτού υπάρχοντος, άνθρωποι που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις ανώτερες δυνάμεις και παραμένουν εμμενείς στη διάστασή μας (μέχρι την αποκατάσταση του παντός από τους τελείους). Αυτή η ευήθης αναρχία του Θερσίτη είναι «ανώτερη» της σημερινής των διαφόρων αναρχοαπλύτων (!) υπό την έννοια ότι τουλάχιστον ως κάτι το κατώτερο δεν μπορεί να ακολουθήσει το διανοιγόμενο οντολογικό δρόμο. Το αντίπαλο δέος, ο Αχιλλέας, υπερήφανα βαδίζει προς τον εγνωσμένο θάνατο αποδεικνύοντας Πίστιν εις την Αρχήν του Επέκεινα, στην αιώνια συνέχεια του Όλου.
Είναι αναμφίβολα φυσιολογικό μετά τον πλήρη δομισμό του Ομήρου, μετά την οικοδόμηση της διάστασής μας εις τα έπη του (κόσμος ουράνιος, γήϊνος, ο άνθρωπος ως το μεγάλο ενδιάμεσο) να φθάσουμε στην διακήρυξη της Ελληνικής Πολιτείας. Εις το κλεινόν άστυ, περίπου την εποχή του Εφιάλτη και του Περικλέους, οι σχέσεις αίματος είχαν αλληλοπεριχωρηθεί στις σχέσεις του ομαίμου, ομοφύλου, ομοτρόπου, ομοθρήσκου, ομογλώσσου. Το αξιολογικό βήμα της πόλεως κράτους από ένα πρίσμα θα λέγαμε καθαρά οντολογικό είναι τεράστιο. Επάνω εις την Γή εμφανίζονται οι Έλληνες οι οποίοι προσδιορίζονται μπροστά στο Είναι μέσα από την εσώτερη και αξιολογική ομοιότητά τους. Η αρχή της ομοιότητας είναι αυτή που διέπει το κράτος των Αθηνών και των Σπαρτιατών τον 5ο αι. Αυτή η αρχή διαφυλάττει την οντική συνέχεια διότι δεν αποξενώνει τον άνθρωπο από τους θεούς, εκφραστές του όντος, αλλά μέσα από την ομοιότητα αίματος, πίστης και βούλησης, συνδέει τους ομοτρόπους και ομαίμους με το ον. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ξεχνούν την εσωτερική συνέχεια, ενώνονται ως όμοιοι και αποτελούν γήινο σημείο αναφοράς για το ον και τη συνέχειά του. Η Αρχή του Ομοίου συνδέει το Όν με το Κράτος Πόλη. Η πόλη κράτος εξελίσσεται με βάση απαράβατες αιώνιες οντολογικές αρχές. Είναι άπειρη στη φιλοσοφία της, εσωτερική στην εξέλιξή της, δικαία, αγαθή και διαρκώς εσωτερικά επικοινωνούσα με το Όν. Αυτές οι αρχές είναι απαράβατες διότι η Ελληνική Πολιτεία σκοπό έχει τη φυγή των ομοίων προς το Είναι. Η Αντιγόνη παρουσιάζεται σαν αναρχική διότι ο Κρέοντας διαρρηγνύει αυτό το δεσμό ανάμεσα στο ουράνιο βασίλειο και στο γήινο, αναπτύσσοντας ένα αντιοντικό εγώ κακού εξουσιαστού. Τώρα η Σοφόκλειος αλλά και Αισχύλειος άποψις της αναρχίας σηματοδοτείται κάτω από ένα καθαρά οντολογικό πρίσμα -σε αντίθεση με τη γελοία, χυδαία και ανύπαρκτη σημερινή αναρχία η οποία δομείται στην προσπάθεια των σιωνιστών να διαλύσουν τον Εθνικό δεσμό αυτού του κόσμου με το Όν προκειμένου ανενόχλητοι να κυβερνήσουν τις μάζες (διότι βέβαια οι καλύτεροι δούλοι των σιωνιστών σήμερα είναι οι αναρχικοί άπλυτοι).
Πράγματι ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος σηματοδοτούν καθαρά οντολογικά την αναρχία, με πρωταγωνιστές την Αντιγόνη και τον Προμηθέα αντίστοιχα. Η πράξη της Αντιγόνης και του Προμηθέα έχουν καθαρά οντολογική στόχευση, και θα λέγαμε οντολογική αποκατάσταση. Η Αντιγόνη θάβοντας τον αδελφό της Πολυνείκη, προσπαθεί να αποκαταστήσει τη διαρραγείσα ενότητα ανάμεσα στο βασίλειο των Θεών (άγραφοι νόμοι) και στο βασίλειο των ανθρώπων (γραπτοί νόμοι). Προσπαθεί μέσα από τη θετική πράξη αν-αρχίας να μην υπακούσει στην αρχή που διασπά την οντολογική ισορροπία και να υπακούσει στην αρχή που αποκαθιστά την ισορροπία του Επέκεινα. Η αναρχία είναι σηματοδοτουμένη ως πράξη εξωτερίκευσης δυνάμεων που οντολογικά φωτίζει και εξελίσσει το ανθρώπινο γένος, κυρίως προς το να μην δεχθεί ποτέ και σε καμμία των περιπτώσεων ένα γήινο κράτος σφετεριζόμενο τον τρόπο του όντος. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Οιδίποδας «είδε». Πλέον ο άνθρωπος διά του Λόγου βλέπει και η αναρχία σκοπεύει κανένας και τίποτε να μην εμποδίζουν την πορεία προς το Είναι.
Επίσης δεν θα μπορούσαμε να ειπούμε πολλά και διαφορετικά για το παράδειγμα του Προμηθέα. Ο Προμηθεύς ανυπακούει στο Δία, ενάντια στην αρχή του Διός ,διότι είναι μία φωνή από το απώτερο οντολογικό παρελθόν, η οποία επειδή υπάρχει πέρα από θεούς και ανθρώπους θέλει να μην επιβληθεί καμμία υπερτάτη εξουσία στους θνητούς, χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να σμιλεύσουν με οποιονδήποτε τρόπο τη ζωή τους. Ο Προμηθέας –κατά την άποψή μου- παρουσιάζεται ως άθεος και αναρχικός υπό την έννοια ότι ενυπήρξε ως Τιτάν πρίν τους θεούς και τους ανθρώπους και θα μεταϋπάρξει όταν το κράτος των Αρείων επανεμφανισθεί .Ο αναρχισμός του Προμηθέως έγκειται στην ανθρώπινη αφυπνιστική ικανότητα της σμίλευσης του περιβάλλοντος κατά τα πρότυπα του όντος (τέχνη). Όπως το Όν δημιουργεί τοιουτοτρόπως και ο άνθρωπος διά της τέχνης μπορεί να δημιουργεί. Η τέχνη εξάλλου στον Πλατωνικό Γοργία παραμένει ο τρίτος τρόπος οντολογικής εμφάνισης. Η Προμηθεϊκή αναρχία είναι απελευθέρωση ανωτέρων δυνάμεων και το ότι ο αϊτός του έτρωγε το ήπαρ-κατά τον Πλάτωνα κέντρο του συναισθήματος –φανερώνει τη δύναμη που ένοιωθε ο οντολογικά αναρχικός Προμηθέας, να βυθίσει στους ανθρώπους σε μία οντολογική ισορροπία, ανωτέρα και από αυτή την εξουσία του Διός. Η φωτιά βέβαια που έδωσε στους ανθρώπους παραμένει αιώνιο σύμβολο της Πίστης και της ανθρώπινης Βούλησης όλα να προχωρήσουν εσωτερικά και υπερβατικά.
Το σύγχρονο πολιτειακό μοντέλο παραδίδεται μέσα από τον Πλατωνικό Πρωταγόρα, ειδικά στο σημείο εκείνο όπου αρχίζει συγκεκριμένα ο Νόμος να υπερισχύει της Φύσης, η Παιδεία της Ενόρασης, η Πολιτική αρετή της εσωτερικής ενατένισης του Απείρου κλ.π. .Σιγά-σιγά οι άνθρωποι αφιερώνονται στη δόμηση ενός μικροκόσμου μέσα στο μεγαλόκοσμο, ενός πολιτειακού μικροκόσμου μέσα στον μεγάλο άπειρο και συμπαντικό μεγαλόκοσμο. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης πολλά μα πολλά θεμέλια έθεσαν σε αυτόν τον κόσμο. Ένα κατά την άποψίν μου είναι το σημαντικότερο όλων. Η μικρή ανθρώπινη πολιτεία επιβάλλεται να έχει δίαυλο επικοινωνίας με την Θεία Πολιτεία του Αγαθού εις τους ουρανούς. Αλλοιώς είναι ένα σπήλαιο φυλακισμένων και επιλησμόνων ανθρώπων. Ο μέγιστος αναρχικός τώρα είναι ο Σωκράτης ο οποίος αμφισβητεί όχι την Πολιτεία και τους Νόμους αλλά τη σχέση της Πολιτείας με το Σϋμπαν του Αγαθού. Ο Σωκράτης είναι σχεσιακός αναρχικός, θεωρεί ότι η Πολιτεία δεν πρέπει να διαχωρίζεται από το σύμπαν, από τη μεγάλη φύση του Αγαθού, να λατρεύει θεούς και ανθρώπους που έχουν πρόσκαιρη αξία και δυνατότητες. Ο αναρχισμός του Σωκράτους, βασιζόμενος στους επαγωγικούς και οριστικούς λόγους του είναι δημιουργικός , προσπαθεί με βάση την παιδεία να συνδέσει την ανθρώπινη πολιτεία με τη θεία αντίστοιχη του Αγαθού. Με όπλο τη συνειδησιακή παιδεία.
Από αυτή την άποψη δημιουργικοί αναρχικοί είναι βέβαια και οι σοφιστές. Βλέποντας την ανθρώπινη σχετικότητα μέσα στο άπειρο Όν προσπάθησαν να τονίσουν το αυτονόητο. Η ανθρώπινη πολιτεία είναι κάτι το υποκειμενικό μέσα στην συμπαντική απολυτότητα και δεν θα πρέπει να λατρεύουμε πολιτειακά είδωλα ,πρόσκαιρες πολιτείες και φιλοσοφίες. Ο Πλάτωνας βέβαια πολύ θα διαφωνήσει αλλά πέρα από το ζεύγος απολύτου από τη μία και αντικειμενικού της αρετής (Σωκράτης) σχετικού και υποκειμενικού της αρετής από την άλλη (σοφιστές) θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι σοφιστές προέτειναν το δημιουργικό αναρχισμό ενάντια σε κάθε τι που πρόσκαιρα φυλακίζει τον άνθρωπο. Ενάντια στους σημερινούς χυδαίους αναρχοαπλύτους το βλέμμα των σοφιστών ήταν σταθερά στραμμένο προς το Είναι και η προσπάθειά τους ήταν σταθερά στοχευμένη προς την εσωτερική οδό προς το Άπειρο.Ο Πρωταγόρας ωμίλησε οντολογικά, άγγιξε το μηδενισμό σε μία του προσπάθεια να υπερυψώσει το Εγώ πέρα από τον κόσμο, πιστεύοντας ότι το Εγώ προχωρεί υπέρ τον κόσμο σε σταθερή σχέση υπερβατικότητας μέσα στο άπειρο σύμπαν. Ο Πρόδικος καταρρίπτει τις θρησκείες και τους νόμους θεωρώντας ότι είναι απολύτως προϊόντα ωφελιμισμού. Ο Αντιφών πιστεύει ότι το Είναι μέσα από τη φύση ως σύνολο ιδιοτήτων είναι προτιμητέο σε σχέση με την πρόσκαιρη ανθρώπινη πολιτεία και τους εμμενείς νόμους της.
Ακόμα και ο υλισμός των Αρχαίων Ελλήνων ήταν βαθύτατα φιλοσοφικός, συνδεδεμένος μάλιστα με το Νού και την όλη οντολογική κατεύθυνση της φιλοσοφίας τους. Σε αντίθεση με τους χυδαίους μαρξιστές οι οποίοι καταρρακώνοντας κάθε έννοια πνεύματος και ιδεαλισμού κατέληξαν στο χυδαίο υλισμό, σε ένα όνειρο όλοι οι μαζάνθρωποι μέσα στη φυλακή της γης να περνάνε καλά σαν τα ποντίκια στις φωλιές τους αρκεί να έχουν φαγητό και νερό. Θα μπορούσαμε λοιπόν να υπενθυμίσουμε τον Αρίστιππο τον Κυρηναίο ο οποίος διεκήρυξε ότι ναι μεν καθήκον του σοφού και του φρονίμου είναι η απόλαυση εκ των ηδονών χωρίς όμως ποτέ ο σοφός να αφήνεται να κυριαρχείται από αυτές («έχω ούκ έχομαι»).
Νοιώθοντας όμως οι αρχαίοι Έλληνες το τέλος του κόσμου τους και κατά κάποιο τρόπο την απαρχή του κατωτέρου και συμμείκτου ελληνιστικού κόσμου, συνθέτοντας βέβαια και τις θεωρίες των προγενεστέρων φιλοσόφων (ειδικά του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους) έφθασαν στον Επίκουρο και στο Σκεπτικισμό (πιστεύω ότι ο σημερινός χυδαίος αναρχισμός πηγάζει από τα δύο αυτά θεμελιώδη φιλοσοφικά συστήματα, όπως ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός «εγεννήθη» μέσα από τα σπλάχνα της στωϊκής φιλοσοφίας ,αν και πρώτα την παραχάραξαν οικτρά).Αλλά ας τα ιδούμε όλα αυτά με τη σειρά.
Ο Επίκουρος είναι ένας κατά κάποιο τρόπο «δημιουργικός αναρχικός» υπό την έννοια ότι προσπαθεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο από κάθε μορφής δεισιδαιμονία και φόβο θανάτου. Ο Επίκουρος θεωρεί τη φιλοσοφία ως θεραπεία ψυχής και ως όργανο για την επίτευξη της ευδαιμονίας που είναι το ύψιστο αγαθό της ζωής. Το πάθος, η αίσθηση, η πρόληψιη, η υπόληψις και η δόξα είναι οι βαθμίδες της εναργείας, δηλαδή η απόκτησις της σαφήνειας και της ευκρινείας του στοχασμού. Σύμφωνα με τον Επίκουρο στο σύμπαν υπάρχουν δύο στοιχεία: α) η αγέννητος και ανώλεθρος ύλη, β) ο κενός ή αναφής χώρος. Μέσα από την κίνηση αυτών των δύο υπό μορφή ατόμων κινείται ο κόσμος μας. Καταλαβαίνουμε ότι ο Κάρολος Μαρξ έκλεψε το κομμάτι εκείνο του Επικουρείου λόγου το οποίο δήθεν υπονοεί την απειρία της ύλης άρα την κυριαρχία της ύλης. Μέσα σε αυτό το άπειρο εάν ο άνθρωπος καταφέρει και επιβάλλει, σε ένα κόσμο τόσο συγκεκριμένο όπως η ύλη, τους νόμους του τότε θα δημιουργήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Θα πρέπει να καταλάβουμε τη χυδαία αντιστροφή των σιωνιστών φιλοσόφων που εδημιούργησαν τον κομμουνισμό και αναρχισμό, σκοπός των οποίων είναι μόνο η οντολογική απομόνωση των ανθρώπων στον κόσμο μας, το σπάσιμο της εσωτερικής συνεχείας του ανθρώπου και του Όντος. Σήμερα οι αλλοτριωμένοι αναρχικοί έχουν θεοποιήσει την Επικούρειο ύλη, χωρίς καν να γνωρίζουν ότι ο μεγάλος Έλλην φιλόσοφος στενά τη συνδέει με την ανώλεθρο Ύλη (πνεύμα όντος).Άρα χωρίς να συνδέονται με το σκοπό του Επικουρισμού την τελική πορεία του ανθρώπου προς το Είναι. Πράγματι όπως και περαιτέρω θα ιδούμε οι αναρχικοί μέσα από την οντολογική απομονωσή τους σήμερα ομοιάζουν τοις αλόγοις ζώοις παρά προς ανθρώπους που παλεύουν για κάτι το καλύτερο.
Επίσης ακόμα και οι αρχαίοι Σκεπτικοί έχουν οικτρά δεινοπαθήσει στα χέρια των σημερινών «αριστερών της θολοκουλτούρας».Ο Πύρρων ο Ηλείος με φόντος και μόνο την οντολογική θέση των ανθρώπων εν τω Είναι πιστεύει ότι θα πρέπει να αμφιβάλλουμε για όλα ερευνώντας: α) ποια είναι η φύση των όντων, β)Ποια είναι η στάση μας έναντι αυτών, γ) ποια ωφέλεια αποκομίζουμε από τη στάση που παίρνουμε έναντι των πραγμάτων. Οι χυδαίοι σήμερα αναρχικοί αμφιβάλλουν επειδή δεν μπορούν να γνωρίσουν, δεν μπορούν να προσανατολισθούν μέσα στο Όν.
Η σημερινή αναρχική δήθεν αμφιβολία καμμία απολύτως σχέση δεν έχει με τη δημιουργική αμφιβολία του Έλληνος Πύρρωνος ο οποίος ιστάμενος με δέος έναντι του Όντος προσπαθούσε να μην απορροφηθεί από τον γήινο κόσμο και τις εμμενείς πίστεις του.
Φαίνεται όμως ότι εκείνα τα δύο φιλοσοφικά Ελληνικά συστήματα τα οποία καθοριστικά επηρέασαν διά του χριστιανισμού και μωαμεθανισμού το σημερινό τελείως ά-λογο αριστερό κίνημα, εξομοιώνοντάς το πλήρως με το ά-λογο επίσης ισλαμικό φονταμενταλισμό είναι αυτά των Στωϊκών και του Πλωτίνου. Αυτά τα δύο Ελληνικά φιλοσοφικά οντολογικά συστήματα αφού πλήρως παραχαράχθηκαν από τους ιουδαίους, τεχνηέντως στήριξαν τις μονοθεϊστικές θρησκείες των χριστιανών και των μωαμεθανών, χειραγώγησαν τις μάζες του Ελληνιστικού κόσμου στρώνοντας το έδαφος στη σημερινή σιωνιστική κυριαρχία επάνω στην πρόσκαιρη γη. Οι σημερινοί αριστεροί-ειδικά το τελικό τους παρακλάδι οι αναρχικοί-και οι σαλαφιστές ισλαμιστές είναι τα τελικά πιόνια αυτών των σιωνιστών, οι χειρότεροι καλόγεροι του ιαχβέ που προσπαθούν να απομονώσουν τον άνθρωπο από την Εθνική αναφορά, από τον Οντολογικό προσανατολισμό, βυθίζοντάς τον στην στείρα πίστη της καλύτερης ζωής με καθαρά υλικά και πρόσκαιρα κριτήρια, τα οποία στην καλυτέρα των περιπτώσεων υπηρετούν τον πρόσκαιρο κόσμο ψευτοθεών τύπου αλλάχ και ιαχβέ. Διότι και ο ιαχβέ και ο αλλάχ κινούμενοι σε ένα στείρο πεπερασμένο δυαλισμό καλού και κακού σκλαβώνουν τον άνθρωπο σε ψευτοδιλήμματα, αποκόπτοντάς τον από τον άπειρο οντολογικό κόσμο των Αρίων. Σταθερά θα υποστηρίξουμε ότι μέσα από τον ανάξιο λόγου μωαμεθανισμό και τον αντιοντολογικό προτεσταντισμό στήθηκαν οι γέφυρες ώστε ο Έλλην άνθρωπος να πολεμηθεί και σήμερα να απειλείται. Οι σημερινοί αναρχικοί και οι αδελφοί τους σαλαφιστές ισλαμιστές, παιδιά του κατωτέρου ιουδαϊκού πνεύματος που κυβερνά τον πλανήτη μας (ένα πνεύμα που βλέπει τα πάντα σε σχέση με τον ιαχβέ αφαιρώντας τη δύναμη από όλους και όλα τη στιγμή που εν τω όντι όλα Είναι) σκοπό έχουν την μαζοποίηση των ανθρώπων και την παράδοσή τους ως άλογα ζώα στους κυβερνώντες αυτού του κόσμου.
Ας ιδούμε γρήγορα πρώτα τους στωϊκούς και μετέπειτα τον Πλωτίνο. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς είχε ως θεμελιώδη αρχή στη φιλοσοφία του το ότι η ευδαιμονία του ανθρώπου βρίσκεται στη συμφωνία της βουλήσεώς του με το θείο λόγο που διαποτίζει τον κόσμο. Ο άνθρωπος επιβάλλεται να ζει «ομολογουμένως τη φύσει», όπου ως φύση εννοείται το Είναι του ευρυτέρου συμπαντικού κόσμου. Ο ύμνος του Κλεάνθους προς το Δία φιλοξενείται μέσα στο περιβάλλον του απείρου (κύδιστε αθανάτων πολυώνυμε….).Οι Στωϊκοί δημιούργησαν μία συμπαντική πολιτεία προκειμένου να προσδιορίσουν τον άνθρωπο σε σχέση με την είσοδο της γης προς το Όν. Ο ιουδαϊσμός παραχάραξε οικτρά το στωϊκισμό και μέσα από τις αντιοντολογικές μονοθεϊστικές θρησκείες προσδιόρισε τον άνθρωπο σε σχέση με το θείο αλλά πάντα στα κλειστά όρια της γης και πάντα μέσα από το αντισυμπαντικό δυαλιστικό ζεύγος καλού και κακού. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο αρχηγός της σχολής Χρύσιππος θεωρεί την εκπύρωσιν ως αποκάθαρσιν από των κακών, κάτι που εμπεριέχεται και στην Β επιστολή του Αποστόλου Πέτρου όπου ρητά αναφέρεται : «οι δε τώρα υπάρχοντες ουρανοί και η γή έχουν αποταμιευθεί διά του λόγου του θεού φυάσσόμενοι διά να χρησιμοποιηθούν ως πύρ κατά την ημέρα της κρίσεως». Σε αυτή τη συχνότητα οι ιουδαίοι κινήθηκαν όταν διά του χριστιανισμού και του ισλάμ θέλησαν να κυβερνήσουν τον κόσμο. Ξαφνικά ο άνθρωπος χάνει κάθε οντολογικό προσανατολισμό, μέσα στα κλειστά όρια της γης μαθαίνει πώς να είναι πιστό πρόβατο διότιο ιαχβέ έχει όλη εκείνη τη φωτιά για να τον συνετίσει. Δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαίο ότι και οι σημερινοί ξεπεσμένοι εκπρόσωποι του ψευτοαναρχισμού είναι ολοκληρωμένοι θιασώτες μίας μόνο γήινης ευδαιμονίας όντες άθεοι και αντίθετοι σε κάθε συμπαντική έννοια της ζωής (πατρίδα μας ή γη).
Ο Πλωτίνος ως γνωστόν οντολογικοποίησε τον Πλατωνικό λόγο ονομάζοντας την ανωτάτη αρχή του παντός Έν, την επομένη υπόστασή του Νού, ο οποίος διά της απορροής διαχέεται στην Ψυχή. Η τελευταία απορροή είναι η Ύλη. Ο σκοπός των ψυχών είναι η επιστροφή εις το Έν. Ο Πλωτίνος οντολογικοποιώντας τον Σωκρατικό και Πλατωνικό λόγο έδωσε την πραγματική και ηθική υπόσταση στον Πλατωνικό ποιητικό φιλοσοφικό λόγο υπό την έννοια ότι το Όλον είναι διαβαθμισμένο και ο άνθρωπος έχει συγκεκριμένη ηθική αποστολή επιστροφής εις το Έν. Όταν λοιπόν το Ελληνικό Έθνος έφθασε σε αυτό το ύψος της εσωτερικότητας, όταν οι εκλεκτοί των Ελλήνων θα μπορούσαν ήδη να πορευθούν σε ένα ανώτερο κόσμο Αρίων που τόσο προσεκτικά είχαν ετοιμάσει οι εξουσιαστές εβραίοι (είχαν διαβρώσει τη Ρώμη και γι’ αυτό ήταν πλέον εξουσιαστές της υφηλίου, 3ος αι. μετά το μηδενισμό της χρονολογίας) διά του χριστιανισμού ετοίμασαν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία και διά του ισλάμ την Αραβική αυτοκρατορία. Ολόκληρος λοιπόν ο κόσμος ενοποιήθηκε μπροστά στις τρείς παρακάτω βασικές αρχές:
1. Ένας είναι ο θεός, συγκεκριμένος στις εντολές του περί καλού και κακού,
2. Ένας είναι ο κόσμος που ζούμε και δι’ αυτού οδεύουμε προς τον κόσμο του θεού,
3. Ο άνθρωπος είναι δούλος του θεού και υπακούει στη δικαιοσύνη του, κάθε αδικία και αμπλάκημα, παραβίαση είναι το απόλυτο κακό. Μπροστά στο θεό όλοι είναι δούλοι καλοί και πιστοί (σταματάει ο προσδιορισμός του ανθρώπου έναντι του Όντος με βάση το αίμα του και την ανωτέρα εσωτερική πορεία του, όλοι εξισώνονται αλόγως μπροστά στον ιαχβέ και στον αλλάχ) -σήμερα οι αναρχικοί και οι μουσλίμ ως άλογα ζώα νοιώθουν εξισωμένοι με μόνο κριτήριο την υλική και εργασιακή καλοπέρασή τους, επιφανειακά τηρώντας τους κανόνες δικαίου που τους έχουν επιβάλλει οι καλυμμένοι σιωνιστές.
Σταδιακά το βυζάντιο όπως και οι άραβες διαμόρφωσαν ολόκληρο τον κόσμο επάνω στον οποίο ο πολιτισμός δημιούργησε πολιτεία και η πολιτεία ιστορία. Θα πρέπει να προσέξουμε όμως ιδιαιτέρως έναν παράγοντα ο οποίος αφού πρώτα παραχαράχθηκε οικτρά από τους χριστιανούς και από τους ισλαμιστές παραδόθηκε παρεφθαρμένος στους σημερινούς αστειοτάτους αναρχικούς οι οποίοι στηριζόμενοι επάνω σε αυτή την παραφθορά προωθούν τα σχέδια των σιωνιστικών αφεντικών τους. Αναφερόμαστε βέβαια στον παράγοντα κράτος. Εάν εις τον Πλάτωνα και εις τον Αριστοτέλη το κράτος είναι όργανο του έθνους, του ομαίμου, του ομοφύλου, του ομοτρόπου, προκειμένου διά του νόμου οι Όμοιοι να πορευθούν διά της παιδείας προς το αγαθόν, τα πράγματα άρδην αλλάζουν μετά ειδικά τους ελληνιστικούς χρόνους, αλλά κυρίως μετά την pax romana και την ίδρυση του βυζαντινού και ισλαμικού κράτους. Οι άνθρωποι πλέον ενώνονται ενώπιον του Ιησού και του Μωάμεθ. Ο προσδιορισμός τώρα δεν είναι εσωτερικός και προς το Είναι, μεταξύ Ομοίων και φωτισμένων ανθρώπων. Αντιθέτως σε οικουμενική βάση άνθρωποι διαφορετικοί – φυλετικά, θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά κ.λ.π – καλούνται να γίνουν χριστιανοί και μωαμεθανοί προκειμένου να πλαισιώσουν το βυζαντινό και μουσουλμανικό κράτος. Το κράτος τώρα δεν είναι το Πλατωνικό κράτος, το έχον την αποστολή της εξόδου των ανθρώπων εκ του σπηλαίου και την είσοδό τους στο κράτος του Αγαθού. Αντιθέτως. Τώρα το κράτος είναι πλέον imperium, μοχλός εξουσίας προκειμένου όλοι να υπηρετούν το χριστιανικό Βυζάντιο και το Ισλαμικό Αραβικό χαλιφάτο και μετέπειτα σελτζουκικό και οθωμανικό κράτος. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Φώτιος με φιλοσοφικούς όρους αυτό το οποίο συνετελέσθη στην απλή κρατική πραγματικότητα: «Άραγε πρέπει να δεχθούμε τα αναφερόμενα στα σώματα γένη και είδη ως σώματα ή κρίνοντάς τα ως ανώτερα της αισθήσεως να τα τοποθετήσουμε στη βαθμίδα των ασωμάτων;». Αναφερόμαστε βέβαια σε γραπτά του περιφήμου βυζαντινού λογίου Φωτίου ο οποίος απαρνήθηκε τις πλατωνικές ιδέες, θεωρώντας τις ως αποκύημα της ανθρωπίνης φαντασίας (…), δεχόμενος ότι μία είναι η υψίστη ιδέα εις την οποία επιτρέπεται και μπορεί να πιστεύει ο άνθρωπος: ο θεός, ο θεός της παλαιάς διαθήκης ο ιαχβέ. Αυτή η μετατόπιση του φιλοσοφικού και θεολογικού άξονος, η ενοποίηση, η ψευδής ενοποίηση του όλου εις τον ένα ιαχβέ, καθόρισε και το ρόλο του βυζαντινού και ισλαμικού κράτους. Πλέον το κράτος κινείται υπό την ιδέα του θεού της παλαιάς διαθήκης, τροποποιημένο ως χριστιανικό και ισλαμικό (αντιστοίχως βυζαντινό, αραβικό). Ας το προσέξουμε. Το κράτος δεν έχει σκοπό τη φώτιση. Πλέον οι άνθρωποι τίποτε το κοινό δεν έχουν μεταξύ τους. Το κράτος τώρα αφού κατάφερε και ανακάλυψε τον ένα θεό μανιωδώς προσπαθεί έναντι αυτού να ενώσει τους ανθρώπους. Ανάλογα με το χώμα και το αίμα που κουβαλούν. Οι μικρασιάτες δέχονται την ορθοδοξία, οι αιγύπτιοι τον κοπτισμό, οι άραβες το ισλάμ, ο ιουδαϊσμός κρυμμένος πίσω από το κράτος με χίλια πρόσωπα. Ας προσέξουμε επίσης ότι αυτό το κράτος γίνεται μισητό διότι καταπατά παραδόσεις και δικαιώματα πολιτισμών και φωτισμένων ανθρώπων αιώνων. Τώρα το κράτος γίνεται μισητό, ενώ για παράδειγμα στην Αρχαία Αθήνα ήταν αγαπητή οδός προς τον κόσμο των μακάρων. Εάν όμως σκεφθούμε ότι αυτό το κράτος των βυζαντινών και των μουσλίμ είναι ενδιάμεσο προς την επίγεια σωτηρία των εσχατολόγων θεολόγων των χριστιανών και των μωαμεθανών θα καταλάβουμε ότι τώρα το κράτος αποτελεί απλά ένα ενδιάμεσο πριν την ιουδαϊκή επικράτηση του ιαχβικού παραδείσου επί της γης. Γι αυτό σήμερα οι αναρχικοί και οι φανατικοί ισλαμιστές μισούν ό,τι το κρατικό, προσπαθούν να ερειπώσουν τα πάντα και πιστεύουν στην νωχελική κοινωνία του τίποτε. Διότι προέρχονται από τις σκληρές ιερατικές τάξεις των φανατικών χριστιανών και μουσουλμάνων που είδαν το κράτος ως πρόσκαιρο εξουσιαστή των μαζών πριν ο ιαχβικός παράδεισος επιβληθεί επί της γης. Προσέξτε μόνο ότι οι αναρχικοί και οι σαλαφιστές πιστεύουν σε μία γήινη κοινωνία όπου η αρχέγονη δικαιοσύνη του ιαχβέ θα κυβερνά. Πέρα από την παλαιά διαθήκη καμμία οντολογική αναφορά δεν γίνεται σε γραπτά των αναρχικών και των φανατικών του ισλάμ, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύονται σιωνιστικά παρακλάδια μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Οι αναρχικοί καλύπτουν τον ευρωπαίο και δυτικό άνθρωπο και οι σαλαφιστές τον ανατολίτη άνθρωπο. Μαζί αυτοί οι δύο τύποι δεν θέλουν το κράτος (εξουσιαστών οι μεν απίστων οι δε) διότι θεωρούν ότι ο ιαχβικός παράδεισος είναι εφικτός. Ο παράδεισός τους είναι υλικός και αποχαυνωτικός χωρίς καμμία εσωτερική αναφορά στο Είναι (όπως αυτό καθορίσθηκε π.χ από τον Ηράκλειτο,το Χάϊντεγγερ κ.ο.κ). Οι αρχές τους είναι αναμάσημα των παλαιοδιαθηκικών αρχών. Ισότητα ενώπιον του ιαχβέ (οι όμοιοι είναι μαζικά ίσοι) αναδιανομή του πλούτου (η κοινότης του παραδείσου της γένεσης ενάντια στο άπειρον της εσωτερικότητος) αυτοδιαχείριση (λες και ο Αδάμ και η Εύα ζωντανεύουν όταν ο θεός τους είπε κάνετε ό,τι θέλετε μόνο μην φάτε από το δένδρο του καλού και του κακού…).
Θα έλεγα μάλιστα ότι οι αναρχικοί και οι σαλαφιστές είναι διαχρονική συνέχεια των φανατικών μοναχών του βυζαντίου οι οποίοι έχοντας αποκοπεί πλήρως από το Όν προσπάθησαν να επιβάλουν μία μονοδιάστατη κοινωνία δήθεν ισότητας και δικαιοσύνης επί της γής και μόνο (μόνο για χριστιανούς). Κοιτάξτε τα κείμενα των φανατικών στουδιτών και των φανατικών αναρχικών. Είναι απίστευτης ομοιότητος. Η γη – ως σύνολο του γύρω κόσμου και του υπεσχημένου παραδείσου – είναι η μόνη γνωστή πατρίδα (απλά οι αναρχικοί έχουν κατεβάσει τον παράδεισο του ιαχβέ στη γη), μπροστά στον ιαχβέ όλοι είναι ίδιοι (στους αναρχικούς ο ιαχβέ έχει μετεξελιχθεί σε δύναμη άπειρης ύλης που ενώνει τους ανθρώπους). Η δικαιοσύνη είναι αναδιανομή αρετών (καλόγεροι) και ύλης (αναρχικοί). Όλα είναι για αυτόν τον κόσμο, απουσιάζει η οντολογική διάσταση του Είναι, η απειρία των κόσμων, η εσωτερική διάσταση των πραγμάτων, η εσωτερική οδός προς ένα κόσμο πέρα από την αμαρτία και το κακό, πέρα από τον ανθρωπομορφισμό και την σκλαβιά στην ύλη. Οι καλόγεροι και οι αναρχικοί είναι κοινή διαχρονική εικόνα του ιαχβικού ανθρώπου. Ενώνονται μέσα από την πίστη τους στο κακό (και οι δύο δέχονται το προπατορικό αμάρτημα της ιδιοκτησίας) πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι κάτι το συγκεκριμένο (πέρα από το ταυτόν εστίν νοείν τε και Είναι). Πιστεύουν μόνο σε αυτόν τον κόσμο είναι κοινοί εσχατολόγοι μια και πιστεύουν οι μεν σε επουράνιο παράδεισο και οι δε σε γήινο παράδεισο. Είναι και οι δύο σκληροί οπαδοί του δημιουργισμού δεχόμενοι κατά τρόπο αντιπαγανιστικό και αντιοντολογικό ότι τάχα ο κόσμος μας έχει σκοπό (την πρόσκαιρη ευτυχία στους παραδείσους τους), ενώ από μία σκοπιά καθαρά Εθνικοσοσιαλιστική ο κόσμος είναι άπειρος, περικλείει και τον δικό μας, κυρίως είναι η εσωτερικότης που συνεχώς μορφοποιεί και μορφοποιείται χωρίς σκοπό και τέλος, έχοντας όμως τη δυνατότητα κατασκευής τελείων κόσμων και μορφών. Εις εκ των οποίων είναι και η διάστασή μας ,σε όλο της όμως το εύρος.
Εάν κάποιος όμως, παρά ταύτα δυσπιστεί απέναντι σε όλα αυτά ας δώσουμε τις απίστευτες διαχρονικές ομοιότητες που ανιχνεύονται ανάμεσα στο λουθηρανικό προτεσταντισμό, στον πρώιμο αναρχισμό των πρώτων αριστοκρατών, στο σημερινό παντελώς χυδαίο και αισχρό αναρχισμό των αλούστων και απλύτων βεβαρημένων πλουσιοπαίδων.
Ο Λουθηρανικός προτεσταντισμός λοιπόν υπακούει σε τρείς βασικές αρχές (οι οποίες τηρουμένων των οποίων αναλογιών υφίστανται και στο ισλάμ σε βαθμό απίστευτα εξομοιωτικό (εάν σκεφθεί κανείς ότι η ορθοδοξία κρατεί κάποιο «μεγαλείο» (φαίνεται ότι οι σιωνιστές επί Λουθήρου προχώρησαν στο τελικό τους σχέδιο): (α) Ο άνθρωπος είναι σε συνεχή μετάνοια έναντι του δημιουργού, (β) μόνο η πίστη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, (γ)απομάκρυνση του Αριστοτέλη και του Πλάτωνος εκ της πίστεως και υπακοή όλο και περισσότερο στο άλογο συναισθηματικό στοιχείο το οποίο στηρίζει την πίστη εις την δήθεν ιαχβική σωτηρία (ας φέρουμε εις τον νου μας τα στίφη των παραληρούντων αναρχικών και μουσουλμάνων για να κατανοήσουμε την επικράτηση του συναισθήματος εναντίον της λογικής της πειθούς του Λόγου και της Υπέρβασης). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μία εκ των πρώτων συνεπειών του Λουθήρου είναι η κίνηση των «αδελφών του Ζwickau» οι οποίοι – τι μας θυμίζει άραγε;- κατήργησαν την επίγεια εξουσία, κήρυξαν την κοινοκτημοσύνη κ.λ.π.
Πράγματι ο προτεσταντισμός έκλεισε τελείως τον άνθρωπο εντός του κόσμου αυτού απομονώνοντάς τον από κάθε οντολογική ανωτέρα συνέχεια. Πλέον η προτεσταντική δύση και η μωαμεθανική ανατολή ομοίασαν υπερβολικά έναντι ενός αφανούς και εκδικητικού θεού, ο οποίος μέσα στο αχανές σύμπαν βλέπει μόνο τους πιστούς του. Οι εβραίοι κατάφεραν και έπεισαν τους απογόνους του βυζαντίου και της αγίας γερμανικής αυτοκρατορίας, ο κόσμος πλέον σιωνιστικοποιείται απελπιστικά. Το επόμενο βήμα είναι η μετεξέλιξη εκ μέρους των δυτικών του προτεσταντισμού σε κίνημα κομμουνιστών και αναρχικών. Εάν διά του Φόϋερμπαχ εγεννήθη ο σιωνιστικός μαρξισμός, διά των ξεπεσμένων αριστοκρατών ο εξατομικευμένος προτεσταντισμός μετεξελίχθηκε στο σημερινό αναρχισμό. Διαβάζουμε στον εκ των ιδρυτών του αναρχισμού ,αριστοκράτη Κροπότκιν (ο οποίος όχι τυχαία έζησε στα προπύργια του προτεσταντισμού, Αγγλία,Ελβετία κ.λ.π) στο έργο του «η κατάκτηση του ψωμιού» «Υποστηρίζουμε περαιτέρω ότι ο Κομμουνισμός είναι όχι μόνο επιθυμητός, αλλά ότι οι υπάρχουσες κοινωνίες, θεμελιωμένες πάνω στον Ατομικισμό, ωθούνται αναπόφευκτα προς στην κατεύθυνση του Κομμουνισμού. Η ανάπτυξη του Ατομικισμού κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών αιώνων εξηγείται από τις προσπάθειες του ατόμου να προστατευθεί από την τυραννία του Κεφαλαίου και του Κράτους. Για κάποιο καιρό φαντάστηκε, και εκείνοι που εξέφρασαν τη σκέψη τους για αυτόν δήλωσαν, ότι θα μπορούσε να ελευθερωθεί ολοκληρωτικά από το Κράτος και από την κοινωνία. “Με τη βοήθεια των χρημάτων,” είπε, “μπορώ να αγοράσω όλα όσα χρειάζομαι”. Αλλά ο άνθρωπος ήταν σε ένα λάθος δρόμο, και η σύγχρονη ιστορία τον έχει διδάξει να αναγνωρίσει ότι, χωρίς τη βοήθεια όλων, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, έστω και αν τα χρηματοκιβώτιά του είναι γεμάτα με χρυσάφι». Θα πρέπει οπωσδήποτε να προσέξουμε την αξιολογική στροφή της Δύσης, τώρα πλέον ο κόσμος είναι συγκεκριμένος, είναι υλικός, ο θεός είναι η ύλη και ο άνθρωπος έναντι της ύλης είναι σε συνεχή μετάνοια, δηλαδή θα σωθεί και θα την κατακτήσει μόνο εάν μέσα στην αγάπη της κοινοκτημοσύνης την προσεγγίσει πλήρως όπως ο ένας Αδάμ θα μπορούσε να κατακτήσει τον Παράδεισο μέσα από την τέλεια κοινοκτημοσύνη του με το θεό. Η οντολογική σειρά είναι άγνωστη στους πατέρες των σημερινών αναρχοαυτόνομων. Την ίδια στιγμή στον μουσουλμανικό κόσμο συντελείται μία πανομοιότυπη κίνηση προκειμένου σιωνιστικά να εκσυγχρονισθεί ο ιαχβισμός και να δοθεί διά του συγχρόνου φανατικού ισλάμ στα πλήθη, τα οποία πάντα διψούν για μεσσίες και σωτήρες. Το ισλάμ – όπως και η βυζαντινή ορθοδοξία-σταματά σταδιακά να χαρακτηρίζει αυτοκρατορίες αλλά νέα κράτη τα οποία θέλουν την ευτυχία επί της γης για τους πολίτες τους. Οι φανατικοί ισλαμιστές στην ανατολή – όπως οι αναρχικοί στη δύση – εισχωρούν σε όλα τα νεοϊδρυθέντα μουσουλμανικά κράτη -Τουρκία, Αίγυπτος κ.λ.π – και προσπαθούν να καταστήσουν τον άνθρωπο πλήρως αφαιρετική ύπαρξη, πλήρως συγκεκριμένη στιγμή απέναντι στη διεκδίκηση μιας υλικής ζωής ευτυχίας επί της γης, με μόνο γνώμονα τις επιταγές ενός Αλλάχ ο οποίος έχει περιορίσει το άπειρο όν σε ένα δυνητικό και ξεπεσμένο παράδεισο μελιού και απολαύσεων. Ο εκχυδαϊσμένος σιωνισμός με τα παρακλάδια του κυβερνά σήμερα διά των αναρχικών και των μουσλίμ.
Ενάντια σε όλα αυτά οι ίπποι του Παρμενίδου φαντάζουν για τους φωτισμένους η μόνη λύση. Ενάντια σε όλα αυτά η οντική πύλη που οδηγεί στην Εσωτερικότητα και στον επόμενο κόσμο των Αρίων αναδεικνύει τη συνέχεια ως την μόνην οδό προς το Είναι. Μέσα στο Άπειρο το Είναι αυτοαναιρείται. Όταν όμως κατοικηθεί από αυτούς που πρέπει.
Β.Δ.Μ.
Τρανό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του σαλαφισμού (ριζοσπαστικού ισλαμισμού) και του χυδαίου αναρχισμού, καθώς και της σημερινής αριστεράς γενικότερα η οποία επικοινωνεί – και θα δείξουμε πώς – με τον φονταμεναλιστικό ισλαμισμό. Aς ξεναγηθούμε σιγά-σιγά σε κάποια βαθύτερα δώματα της Ελληνικής φιλοσοφίας και γραμματείας. Στον Όμηρο υπάρχει βεβαίως η αντίληψη για τον Ωκεανό ως γεννήτορα των θεών, θεώρηση η οποία δεν πρέπει στενά να θεωρηθεί ως κοσμολογική αλλά περισσότερο ως οντολογική. Υπό την έννοια ότι στον Έλληνα αρχίζει να γεννάται η έννοια της πρώτης αρχής. Αυτό το σημείο είναι ικανώς σημαντικό στην έρευνά μας. Η αρχή δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως υποκατάστατο εξουσίας. Ίσα-ίσα που η ξεφτισμένη σήμερα έννοια της αρχής ως εξουσία διαμόρφωσε και τον αισχρό αναρχισμό που σήμερα βιώνουμε. Η αρχή του Ωκεανού είναι η οντολογική δύναμη που συνεχίζει τη δημιουργία του «Καθ’ εαυτό Υπάρχοντος». Η αρχή θα πρέπει να νοηθεί ως δύναμη που αναλαμβάνει τη σκυτάλη από το Όν για να συνεχίσει τη θεάρεστο δημιουργία του. Υπό αυτή την έννοια η Ορφική αρχή της νύχτας σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να εννοηθεί με κάποια αρνητική χροιά. Ούτως ή άλλως ο Ορφέας θεωρεί στους ύμνους του ότι από τη Νύχτα ξεπηδούν η Ημέρα, το Φώς, τα στοιχεία του κόσμου, η Ζωή. Εδώ επίσης η αρχή νοείται ως η δύναμη εκείνη η οποία κληρονομώντας την οντολογική εντολή της συνεχείας προσπαθεί να προωθήσει την οντολογική εσωτερικότητα.
Από τον οντολογικό καθορισμό της αρχής θα πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε στον Ομηρικό καθορισμό της έννοιας της αρχής. Εις τον Ποιητήν η οντολογική σειρά αρχίζει να περιορίζεται ανάμεσα στο Βασίλειο των Θεών και των Ανθρώπων. Ο ορισμός του Διός ως άρχοντος θεών και ανθρώπων προσδίδει μία εξουσιαστική χροιά στην έννοια της αρχής. Όχι όμως αυτή του τυράννου ή του σατράπη… Η αρχή τίθεται επί της Ομηρικής δομής. Δηλαδή στον τριττό κόσμο του Ομήρου – Βασίλειο Θεών, Κόσμος, Άνθρωπος – η αρχή είναι το σύνολο των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες επί συγκεκριμένης βάσεως θα προωθήσουν όλες εκείνες τις δυνάμεις, διά της εσωτερικότητος των οποίων ο άνθρωπος θα επανακάμψει στο Επέκεινα. Σε καμμία των περιπτώσεων ο Δίας δεν σφετερίζεται κατά τρόπο ιαχβικό την επιταγή του Όντος, προκειμένου να δομηθεί οντολογικά ο κόσμος γύρω μας. Ο Όμηρος επί της αρχής της αρμονικής και συμπαντικής διαίρεσης των δυνάμεων μεταφέρει δυνάμεις από τους θεούς προς τους ανθρώπους και με αυτό τον τρόπο καθορίζει την αρχή και τη συνέχεια αυτής της διάστασης (με σκοπό την πορεία προς το Επέκεινα). Ο Θερσίτης δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτή την πορεία, είναι μία ευκαιρία για τον Ποιητή να προβάλει το πρώτο παράδειγμα βλακώδους αναρχίας. Η αναρχία του Θερσίτη είναι μία οντολογική ευήθεια υπό την έννοια ότι υπάρχουν μέσα στην εσωτερική πορεία του καθ’ εαυτού υπάρχοντος, άνθρωποι που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις ανώτερες δυνάμεις και παραμένουν εμμενείς στη διάστασή μας (μέχρι την αποκατάσταση του παντός από τους τελείους). Αυτή η ευήθης αναρχία του Θερσίτη είναι «ανώτερη» της σημερινής των διαφόρων αναρχοαπλύτων (!) υπό την έννοια ότι τουλάχιστον ως κάτι το κατώτερο δεν μπορεί να ακολουθήσει το διανοιγόμενο οντολογικό δρόμο. Το αντίπαλο δέος, ο Αχιλλέας, υπερήφανα βαδίζει προς τον εγνωσμένο θάνατο αποδεικνύοντας Πίστιν εις την Αρχήν του Επέκεινα, στην αιώνια συνέχεια του Όλου.
Είναι αναμφίβολα φυσιολογικό μετά τον πλήρη δομισμό του Ομήρου, μετά την οικοδόμηση της διάστασής μας εις τα έπη του (κόσμος ουράνιος, γήϊνος, ο άνθρωπος ως το μεγάλο ενδιάμεσο) να φθάσουμε στην διακήρυξη της Ελληνικής Πολιτείας. Εις το κλεινόν άστυ, περίπου την εποχή του Εφιάλτη και του Περικλέους, οι σχέσεις αίματος είχαν αλληλοπεριχωρηθεί στις σχέσεις του ομαίμου, ομοφύλου, ομοτρόπου, ομοθρήσκου, ομογλώσσου. Το αξιολογικό βήμα της πόλεως κράτους από ένα πρίσμα θα λέγαμε καθαρά οντολογικό είναι τεράστιο. Επάνω εις την Γή εμφανίζονται οι Έλληνες οι οποίοι προσδιορίζονται μπροστά στο Είναι μέσα από την εσώτερη και αξιολογική ομοιότητά τους. Η αρχή της ομοιότητας είναι αυτή που διέπει το κράτος των Αθηνών και των Σπαρτιατών τον 5ο αι. Αυτή η αρχή διαφυλάττει την οντική συνέχεια διότι δεν αποξενώνει τον άνθρωπο από τους θεούς, εκφραστές του όντος, αλλά μέσα από την ομοιότητα αίματος, πίστης και βούλησης, συνδέει τους ομοτρόπους και ομαίμους με το ον. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ξεχνούν την εσωτερική συνέχεια, ενώνονται ως όμοιοι και αποτελούν γήινο σημείο αναφοράς για το ον και τη συνέχειά του. Η Αρχή του Ομοίου συνδέει το Όν με το Κράτος Πόλη. Η πόλη κράτος εξελίσσεται με βάση απαράβατες αιώνιες οντολογικές αρχές. Είναι άπειρη στη φιλοσοφία της, εσωτερική στην εξέλιξή της, δικαία, αγαθή και διαρκώς εσωτερικά επικοινωνούσα με το Όν. Αυτές οι αρχές είναι απαράβατες διότι η Ελληνική Πολιτεία σκοπό έχει τη φυγή των ομοίων προς το Είναι. Η Αντιγόνη παρουσιάζεται σαν αναρχική διότι ο Κρέοντας διαρρηγνύει αυτό το δεσμό ανάμεσα στο ουράνιο βασίλειο και στο γήινο, αναπτύσσοντας ένα αντιοντικό εγώ κακού εξουσιαστού. Τώρα η Σοφόκλειος αλλά και Αισχύλειος άποψις της αναρχίας σηματοδοτείται κάτω από ένα καθαρά οντολογικό πρίσμα -σε αντίθεση με τη γελοία, χυδαία και ανύπαρκτη σημερινή αναρχία η οποία δομείται στην προσπάθεια των σιωνιστών να διαλύσουν τον Εθνικό δεσμό αυτού του κόσμου με το Όν προκειμένου ανενόχλητοι να κυβερνήσουν τις μάζες (διότι βέβαια οι καλύτεροι δούλοι των σιωνιστών σήμερα είναι οι αναρχικοί άπλυτοι).
Πράγματι ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος σηματοδοτούν καθαρά οντολογικά την αναρχία, με πρωταγωνιστές την Αντιγόνη και τον Προμηθέα αντίστοιχα. Η πράξη της Αντιγόνης και του Προμηθέα έχουν καθαρά οντολογική στόχευση, και θα λέγαμε οντολογική αποκατάσταση. Η Αντιγόνη θάβοντας τον αδελφό της Πολυνείκη, προσπαθεί να αποκαταστήσει τη διαρραγείσα ενότητα ανάμεσα στο βασίλειο των Θεών (άγραφοι νόμοι) και στο βασίλειο των ανθρώπων (γραπτοί νόμοι). Προσπαθεί μέσα από τη θετική πράξη αν-αρχίας να μην υπακούσει στην αρχή που διασπά την οντολογική ισορροπία και να υπακούσει στην αρχή που αποκαθιστά την ισορροπία του Επέκεινα. Η αναρχία είναι σηματοδοτουμένη ως πράξη εξωτερίκευσης δυνάμεων που οντολογικά φωτίζει και εξελίσσει το ανθρώπινο γένος, κυρίως προς το να μην δεχθεί ποτέ και σε καμμία των περιπτώσεων ένα γήινο κράτος σφετεριζόμενο τον τρόπο του όντος. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Οιδίποδας «είδε». Πλέον ο άνθρωπος διά του Λόγου βλέπει και η αναρχία σκοπεύει κανένας και τίποτε να μην εμποδίζουν την πορεία προς το Είναι.
Επίσης δεν θα μπορούσαμε να ειπούμε πολλά και διαφορετικά για το παράδειγμα του Προμηθέα. Ο Προμηθεύς ανυπακούει στο Δία, ενάντια στην αρχή του Διός ,διότι είναι μία φωνή από το απώτερο οντολογικό παρελθόν, η οποία επειδή υπάρχει πέρα από θεούς και ανθρώπους θέλει να μην επιβληθεί καμμία υπερτάτη εξουσία στους θνητούς, χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να σμιλεύσουν με οποιονδήποτε τρόπο τη ζωή τους. Ο Προμηθέας –κατά την άποψή μου- παρουσιάζεται ως άθεος και αναρχικός υπό την έννοια ότι ενυπήρξε ως Τιτάν πρίν τους θεούς και τους ανθρώπους και θα μεταϋπάρξει όταν το κράτος των Αρείων επανεμφανισθεί .Ο αναρχισμός του Προμηθέως έγκειται στην ανθρώπινη αφυπνιστική ικανότητα της σμίλευσης του περιβάλλοντος κατά τα πρότυπα του όντος (τέχνη). Όπως το Όν δημιουργεί τοιουτοτρόπως και ο άνθρωπος διά της τέχνης μπορεί να δημιουργεί. Η τέχνη εξάλλου στον Πλατωνικό Γοργία παραμένει ο τρίτος τρόπος οντολογικής εμφάνισης. Η Προμηθεϊκή αναρχία είναι απελευθέρωση ανωτέρων δυνάμεων και το ότι ο αϊτός του έτρωγε το ήπαρ-κατά τον Πλάτωνα κέντρο του συναισθήματος –φανερώνει τη δύναμη που ένοιωθε ο οντολογικά αναρχικός Προμηθέας, να βυθίσει στους ανθρώπους σε μία οντολογική ισορροπία, ανωτέρα και από αυτή την εξουσία του Διός. Η φωτιά βέβαια που έδωσε στους ανθρώπους παραμένει αιώνιο σύμβολο της Πίστης και της ανθρώπινης Βούλησης όλα να προχωρήσουν εσωτερικά και υπερβατικά.
Το σύγχρονο πολιτειακό μοντέλο παραδίδεται μέσα από τον Πλατωνικό Πρωταγόρα, ειδικά στο σημείο εκείνο όπου αρχίζει συγκεκριμένα ο Νόμος να υπερισχύει της Φύσης, η Παιδεία της Ενόρασης, η Πολιτική αρετή της εσωτερικής ενατένισης του Απείρου κλ.π. .Σιγά-σιγά οι άνθρωποι αφιερώνονται στη δόμηση ενός μικροκόσμου μέσα στο μεγαλόκοσμο, ενός πολιτειακού μικροκόσμου μέσα στον μεγάλο άπειρο και συμπαντικό μεγαλόκοσμο. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης πολλά μα πολλά θεμέλια έθεσαν σε αυτόν τον κόσμο. Ένα κατά την άποψίν μου είναι το σημαντικότερο όλων. Η μικρή ανθρώπινη πολιτεία επιβάλλεται να έχει δίαυλο επικοινωνίας με την Θεία Πολιτεία του Αγαθού εις τους ουρανούς. Αλλοιώς είναι ένα σπήλαιο φυλακισμένων και επιλησμόνων ανθρώπων. Ο μέγιστος αναρχικός τώρα είναι ο Σωκράτης ο οποίος αμφισβητεί όχι την Πολιτεία και τους Νόμους αλλά τη σχέση της Πολιτείας με το Σϋμπαν του Αγαθού. Ο Σωκράτης είναι σχεσιακός αναρχικός, θεωρεί ότι η Πολιτεία δεν πρέπει να διαχωρίζεται από το σύμπαν, από τη μεγάλη φύση του Αγαθού, να λατρεύει θεούς και ανθρώπους που έχουν πρόσκαιρη αξία και δυνατότητες. Ο αναρχισμός του Σωκράτους, βασιζόμενος στους επαγωγικούς και οριστικούς λόγους του είναι δημιουργικός , προσπαθεί με βάση την παιδεία να συνδέσει την ανθρώπινη πολιτεία με τη θεία αντίστοιχη του Αγαθού. Με όπλο τη συνειδησιακή παιδεία.
Από αυτή την άποψη δημιουργικοί αναρχικοί είναι βέβαια και οι σοφιστές. Βλέποντας την ανθρώπινη σχετικότητα μέσα στο άπειρο Όν προσπάθησαν να τονίσουν το αυτονόητο. Η ανθρώπινη πολιτεία είναι κάτι το υποκειμενικό μέσα στην συμπαντική απολυτότητα και δεν θα πρέπει να λατρεύουμε πολιτειακά είδωλα ,πρόσκαιρες πολιτείες και φιλοσοφίες. Ο Πλάτωνας βέβαια πολύ θα διαφωνήσει αλλά πέρα από το ζεύγος απολύτου από τη μία και αντικειμενικού της αρετής (Σωκράτης) σχετικού και υποκειμενικού της αρετής από την άλλη (σοφιστές) θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι σοφιστές προέτειναν το δημιουργικό αναρχισμό ενάντια σε κάθε τι που πρόσκαιρα φυλακίζει τον άνθρωπο. Ενάντια στους σημερινούς χυδαίους αναρχοαπλύτους το βλέμμα των σοφιστών ήταν σταθερά στραμμένο προς το Είναι και η προσπάθειά τους ήταν σταθερά στοχευμένη προς την εσωτερική οδό προς το Άπειρο.Ο Πρωταγόρας ωμίλησε οντολογικά, άγγιξε το μηδενισμό σε μία του προσπάθεια να υπερυψώσει το Εγώ πέρα από τον κόσμο, πιστεύοντας ότι το Εγώ προχωρεί υπέρ τον κόσμο σε σταθερή σχέση υπερβατικότητας μέσα στο άπειρο σύμπαν. Ο Πρόδικος καταρρίπτει τις θρησκείες και τους νόμους θεωρώντας ότι είναι απολύτως προϊόντα ωφελιμισμού. Ο Αντιφών πιστεύει ότι το Είναι μέσα από τη φύση ως σύνολο ιδιοτήτων είναι προτιμητέο σε σχέση με την πρόσκαιρη ανθρώπινη πολιτεία και τους εμμενείς νόμους της.
Ακόμα και ο υλισμός των Αρχαίων Ελλήνων ήταν βαθύτατα φιλοσοφικός, συνδεδεμένος μάλιστα με το Νού και την όλη οντολογική κατεύθυνση της φιλοσοφίας τους. Σε αντίθεση με τους χυδαίους μαρξιστές οι οποίοι καταρρακώνοντας κάθε έννοια πνεύματος και ιδεαλισμού κατέληξαν στο χυδαίο υλισμό, σε ένα όνειρο όλοι οι μαζάνθρωποι μέσα στη φυλακή της γης να περνάνε καλά σαν τα ποντίκια στις φωλιές τους αρκεί να έχουν φαγητό και νερό. Θα μπορούσαμε λοιπόν να υπενθυμίσουμε τον Αρίστιππο τον Κυρηναίο ο οποίος διεκήρυξε ότι ναι μεν καθήκον του σοφού και του φρονίμου είναι η απόλαυση εκ των ηδονών χωρίς όμως ποτέ ο σοφός να αφήνεται να κυριαρχείται από αυτές («έχω ούκ έχομαι»).
Νοιώθοντας όμως οι αρχαίοι Έλληνες το τέλος του κόσμου τους και κατά κάποιο τρόπο την απαρχή του κατωτέρου και συμμείκτου ελληνιστικού κόσμου, συνθέτοντας βέβαια και τις θεωρίες των προγενεστέρων φιλοσόφων (ειδικά του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους) έφθασαν στον Επίκουρο και στο Σκεπτικισμό (πιστεύω ότι ο σημερινός χυδαίος αναρχισμός πηγάζει από τα δύο αυτά θεμελιώδη φιλοσοφικά συστήματα, όπως ο χριστιανισμός και ο μωαμεθανισμός «εγεννήθη» μέσα από τα σπλάχνα της στωϊκής φιλοσοφίας ,αν και πρώτα την παραχάραξαν οικτρά).Αλλά ας τα ιδούμε όλα αυτά με τη σειρά.
Ο Επίκουρος είναι ένας κατά κάποιο τρόπο «δημιουργικός αναρχικός» υπό την έννοια ότι προσπαθεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο από κάθε μορφής δεισιδαιμονία και φόβο θανάτου. Ο Επίκουρος θεωρεί τη φιλοσοφία ως θεραπεία ψυχής και ως όργανο για την επίτευξη της ευδαιμονίας που είναι το ύψιστο αγαθό της ζωής. Το πάθος, η αίσθηση, η πρόληψιη, η υπόληψις και η δόξα είναι οι βαθμίδες της εναργείας, δηλαδή η απόκτησις της σαφήνειας και της ευκρινείας του στοχασμού. Σύμφωνα με τον Επίκουρο στο σύμπαν υπάρχουν δύο στοιχεία: α) η αγέννητος και ανώλεθρος ύλη, β) ο κενός ή αναφής χώρος. Μέσα από την κίνηση αυτών των δύο υπό μορφή ατόμων κινείται ο κόσμος μας. Καταλαβαίνουμε ότι ο Κάρολος Μαρξ έκλεψε το κομμάτι εκείνο του Επικουρείου λόγου το οποίο δήθεν υπονοεί την απειρία της ύλης άρα την κυριαρχία της ύλης. Μέσα σε αυτό το άπειρο εάν ο άνθρωπος καταφέρει και επιβάλλει, σε ένα κόσμο τόσο συγκεκριμένο όπως η ύλη, τους νόμους του τότε θα δημιουργήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Θα πρέπει να καταλάβουμε τη χυδαία αντιστροφή των σιωνιστών φιλοσόφων που εδημιούργησαν τον κομμουνισμό και αναρχισμό, σκοπός των οποίων είναι μόνο η οντολογική απομόνωση των ανθρώπων στον κόσμο μας, το σπάσιμο της εσωτερικής συνεχείας του ανθρώπου και του Όντος. Σήμερα οι αλλοτριωμένοι αναρχικοί έχουν θεοποιήσει την Επικούρειο ύλη, χωρίς καν να γνωρίζουν ότι ο μεγάλος Έλλην φιλόσοφος στενά τη συνδέει με την ανώλεθρο Ύλη (πνεύμα όντος).Άρα χωρίς να συνδέονται με το σκοπό του Επικουρισμού την τελική πορεία του ανθρώπου προς το Είναι. Πράγματι όπως και περαιτέρω θα ιδούμε οι αναρχικοί μέσα από την οντολογική απομονωσή τους σήμερα ομοιάζουν τοις αλόγοις ζώοις παρά προς ανθρώπους που παλεύουν για κάτι το καλύτερο.
Επίσης ακόμα και οι αρχαίοι Σκεπτικοί έχουν οικτρά δεινοπαθήσει στα χέρια των σημερινών «αριστερών της θολοκουλτούρας».Ο Πύρρων ο Ηλείος με φόντος και μόνο την οντολογική θέση των ανθρώπων εν τω Είναι πιστεύει ότι θα πρέπει να αμφιβάλλουμε για όλα ερευνώντας: α) ποια είναι η φύση των όντων, β)Ποια είναι η στάση μας έναντι αυτών, γ) ποια ωφέλεια αποκομίζουμε από τη στάση που παίρνουμε έναντι των πραγμάτων. Οι χυδαίοι σήμερα αναρχικοί αμφιβάλλουν επειδή δεν μπορούν να γνωρίσουν, δεν μπορούν να προσανατολισθούν μέσα στο Όν.
Η σημερινή αναρχική δήθεν αμφιβολία καμμία απολύτως σχέση δεν έχει με τη δημιουργική αμφιβολία του Έλληνος Πύρρωνος ο οποίος ιστάμενος με δέος έναντι του Όντος προσπαθούσε να μην απορροφηθεί από τον γήινο κόσμο και τις εμμενείς πίστεις του.
Φαίνεται όμως ότι εκείνα τα δύο φιλοσοφικά Ελληνικά συστήματα τα οποία καθοριστικά επηρέασαν διά του χριστιανισμού και μωαμεθανισμού το σημερινό τελείως ά-λογο αριστερό κίνημα, εξομοιώνοντάς το πλήρως με το ά-λογο επίσης ισλαμικό φονταμενταλισμό είναι αυτά των Στωϊκών και του Πλωτίνου. Αυτά τα δύο Ελληνικά φιλοσοφικά οντολογικά συστήματα αφού πλήρως παραχαράχθηκαν από τους ιουδαίους, τεχνηέντως στήριξαν τις μονοθεϊστικές θρησκείες των χριστιανών και των μωαμεθανών, χειραγώγησαν τις μάζες του Ελληνιστικού κόσμου στρώνοντας το έδαφος στη σημερινή σιωνιστική κυριαρχία επάνω στην πρόσκαιρη γη. Οι σημερινοί αριστεροί-ειδικά το τελικό τους παρακλάδι οι αναρχικοί-και οι σαλαφιστές ισλαμιστές είναι τα τελικά πιόνια αυτών των σιωνιστών, οι χειρότεροι καλόγεροι του ιαχβέ που προσπαθούν να απομονώσουν τον άνθρωπο από την Εθνική αναφορά, από τον Οντολογικό προσανατολισμό, βυθίζοντάς τον στην στείρα πίστη της καλύτερης ζωής με καθαρά υλικά και πρόσκαιρα κριτήρια, τα οποία στην καλυτέρα των περιπτώσεων υπηρετούν τον πρόσκαιρο κόσμο ψευτοθεών τύπου αλλάχ και ιαχβέ. Διότι και ο ιαχβέ και ο αλλάχ κινούμενοι σε ένα στείρο πεπερασμένο δυαλισμό καλού και κακού σκλαβώνουν τον άνθρωπο σε ψευτοδιλήμματα, αποκόπτοντάς τον από τον άπειρο οντολογικό κόσμο των Αρίων. Σταθερά θα υποστηρίξουμε ότι μέσα από τον ανάξιο λόγου μωαμεθανισμό και τον αντιοντολογικό προτεσταντισμό στήθηκαν οι γέφυρες ώστε ο Έλλην άνθρωπος να πολεμηθεί και σήμερα να απειλείται. Οι σημερινοί αναρχικοί και οι αδελφοί τους σαλαφιστές ισλαμιστές, παιδιά του κατωτέρου ιουδαϊκού πνεύματος που κυβερνά τον πλανήτη μας (ένα πνεύμα που βλέπει τα πάντα σε σχέση με τον ιαχβέ αφαιρώντας τη δύναμη από όλους και όλα τη στιγμή που εν τω όντι όλα Είναι) σκοπό έχουν την μαζοποίηση των ανθρώπων και την παράδοσή τους ως άλογα ζώα στους κυβερνώντες αυτού του κόσμου.
Ας ιδούμε γρήγορα πρώτα τους στωϊκούς και μετέπειτα τον Πλωτίνο. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς είχε ως θεμελιώδη αρχή στη φιλοσοφία του το ότι η ευδαιμονία του ανθρώπου βρίσκεται στη συμφωνία της βουλήσεώς του με το θείο λόγο που διαποτίζει τον κόσμο. Ο άνθρωπος επιβάλλεται να ζει «ομολογουμένως τη φύσει», όπου ως φύση εννοείται το Είναι του ευρυτέρου συμπαντικού κόσμου. Ο ύμνος του Κλεάνθους προς το Δία φιλοξενείται μέσα στο περιβάλλον του απείρου (κύδιστε αθανάτων πολυώνυμε….).Οι Στωϊκοί δημιούργησαν μία συμπαντική πολιτεία προκειμένου να προσδιορίσουν τον άνθρωπο σε σχέση με την είσοδο της γης προς το Όν. Ο ιουδαϊσμός παραχάραξε οικτρά το στωϊκισμό και μέσα από τις αντιοντολογικές μονοθεϊστικές θρησκείες προσδιόρισε τον άνθρωπο σε σχέση με το θείο αλλά πάντα στα κλειστά όρια της γης και πάντα μέσα από το αντισυμπαντικό δυαλιστικό ζεύγος καλού και κακού. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο αρχηγός της σχολής Χρύσιππος θεωρεί την εκπύρωσιν ως αποκάθαρσιν από των κακών, κάτι που εμπεριέχεται και στην Β επιστολή του Αποστόλου Πέτρου όπου ρητά αναφέρεται : «οι δε τώρα υπάρχοντες ουρανοί και η γή έχουν αποταμιευθεί διά του λόγου του θεού φυάσσόμενοι διά να χρησιμοποιηθούν ως πύρ κατά την ημέρα της κρίσεως». Σε αυτή τη συχνότητα οι ιουδαίοι κινήθηκαν όταν διά του χριστιανισμού και του ισλάμ θέλησαν να κυβερνήσουν τον κόσμο. Ξαφνικά ο άνθρωπος χάνει κάθε οντολογικό προσανατολισμό, μέσα στα κλειστά όρια της γης μαθαίνει πώς να είναι πιστό πρόβατο διότιο ιαχβέ έχει όλη εκείνη τη φωτιά για να τον συνετίσει. Δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαίο ότι και οι σημερινοί ξεπεσμένοι εκπρόσωποι του ψευτοαναρχισμού είναι ολοκληρωμένοι θιασώτες μίας μόνο γήινης ευδαιμονίας όντες άθεοι και αντίθετοι σε κάθε συμπαντική έννοια της ζωής (πατρίδα μας ή γη).
Ο Πλωτίνος ως γνωστόν οντολογικοποίησε τον Πλατωνικό λόγο ονομάζοντας την ανωτάτη αρχή του παντός Έν, την επομένη υπόστασή του Νού, ο οποίος διά της απορροής διαχέεται στην Ψυχή. Η τελευταία απορροή είναι η Ύλη. Ο σκοπός των ψυχών είναι η επιστροφή εις το Έν. Ο Πλωτίνος οντολογικοποιώντας τον Σωκρατικό και Πλατωνικό λόγο έδωσε την πραγματική και ηθική υπόσταση στον Πλατωνικό ποιητικό φιλοσοφικό λόγο υπό την έννοια ότι το Όλον είναι διαβαθμισμένο και ο άνθρωπος έχει συγκεκριμένη ηθική αποστολή επιστροφής εις το Έν. Όταν λοιπόν το Ελληνικό Έθνος έφθασε σε αυτό το ύψος της εσωτερικότητας, όταν οι εκλεκτοί των Ελλήνων θα μπορούσαν ήδη να πορευθούν σε ένα ανώτερο κόσμο Αρίων που τόσο προσεκτικά είχαν ετοιμάσει οι εξουσιαστές εβραίοι (είχαν διαβρώσει τη Ρώμη και γι’ αυτό ήταν πλέον εξουσιαστές της υφηλίου, 3ος αι. μετά το μηδενισμό της χρονολογίας) διά του χριστιανισμού ετοίμασαν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία και διά του ισλάμ την Αραβική αυτοκρατορία. Ολόκληρος λοιπόν ο κόσμος ενοποιήθηκε μπροστά στις τρείς παρακάτω βασικές αρχές:
1. Ένας είναι ο θεός, συγκεκριμένος στις εντολές του περί καλού και κακού,
2. Ένας είναι ο κόσμος που ζούμε και δι’ αυτού οδεύουμε προς τον κόσμο του θεού,
3. Ο άνθρωπος είναι δούλος του θεού και υπακούει στη δικαιοσύνη του, κάθε αδικία και αμπλάκημα, παραβίαση είναι το απόλυτο κακό. Μπροστά στο θεό όλοι είναι δούλοι καλοί και πιστοί (σταματάει ο προσδιορισμός του ανθρώπου έναντι του Όντος με βάση το αίμα του και την ανωτέρα εσωτερική πορεία του, όλοι εξισώνονται αλόγως μπροστά στον ιαχβέ και στον αλλάχ) -σήμερα οι αναρχικοί και οι μουσλίμ ως άλογα ζώα νοιώθουν εξισωμένοι με μόνο κριτήριο την υλική και εργασιακή καλοπέρασή τους, επιφανειακά τηρώντας τους κανόνες δικαίου που τους έχουν επιβάλλει οι καλυμμένοι σιωνιστές.
Σταδιακά το βυζάντιο όπως και οι άραβες διαμόρφωσαν ολόκληρο τον κόσμο επάνω στον οποίο ο πολιτισμός δημιούργησε πολιτεία και η πολιτεία ιστορία. Θα πρέπει να προσέξουμε όμως ιδιαιτέρως έναν παράγοντα ο οποίος αφού πρώτα παραχαράχθηκε οικτρά από τους χριστιανούς και από τους ισλαμιστές παραδόθηκε παρεφθαρμένος στους σημερινούς αστειοτάτους αναρχικούς οι οποίοι στηριζόμενοι επάνω σε αυτή την παραφθορά προωθούν τα σχέδια των σιωνιστικών αφεντικών τους. Αναφερόμαστε βέβαια στον παράγοντα κράτος. Εάν εις τον Πλάτωνα και εις τον Αριστοτέλη το κράτος είναι όργανο του έθνους, του ομαίμου, του ομοφύλου, του ομοτρόπου, προκειμένου διά του νόμου οι Όμοιοι να πορευθούν διά της παιδείας προς το αγαθόν, τα πράγματα άρδην αλλάζουν μετά ειδικά τους ελληνιστικούς χρόνους, αλλά κυρίως μετά την pax romana και την ίδρυση του βυζαντινού και ισλαμικού κράτους. Οι άνθρωποι πλέον ενώνονται ενώπιον του Ιησού και του Μωάμεθ. Ο προσδιορισμός τώρα δεν είναι εσωτερικός και προς το Είναι, μεταξύ Ομοίων και φωτισμένων ανθρώπων. Αντιθέτως σε οικουμενική βάση άνθρωποι διαφορετικοί – φυλετικά, θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά κ.λ.π – καλούνται να γίνουν χριστιανοί και μωαμεθανοί προκειμένου να πλαισιώσουν το βυζαντινό και μουσουλμανικό κράτος. Το κράτος τώρα δεν είναι το Πλατωνικό κράτος, το έχον την αποστολή της εξόδου των ανθρώπων εκ του σπηλαίου και την είσοδό τους στο κράτος του Αγαθού. Αντιθέτως. Τώρα το κράτος είναι πλέον imperium, μοχλός εξουσίας προκειμένου όλοι να υπηρετούν το χριστιανικό Βυζάντιο και το Ισλαμικό Αραβικό χαλιφάτο και μετέπειτα σελτζουκικό και οθωμανικό κράτος. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Φώτιος με φιλοσοφικούς όρους αυτό το οποίο συνετελέσθη στην απλή κρατική πραγματικότητα: «Άραγε πρέπει να δεχθούμε τα αναφερόμενα στα σώματα γένη και είδη ως σώματα ή κρίνοντάς τα ως ανώτερα της αισθήσεως να τα τοποθετήσουμε στη βαθμίδα των ασωμάτων;». Αναφερόμαστε βέβαια σε γραπτά του περιφήμου βυζαντινού λογίου Φωτίου ο οποίος απαρνήθηκε τις πλατωνικές ιδέες, θεωρώντας τις ως αποκύημα της ανθρωπίνης φαντασίας (…), δεχόμενος ότι μία είναι η υψίστη ιδέα εις την οποία επιτρέπεται και μπορεί να πιστεύει ο άνθρωπος: ο θεός, ο θεός της παλαιάς διαθήκης ο ιαχβέ. Αυτή η μετατόπιση του φιλοσοφικού και θεολογικού άξονος, η ενοποίηση, η ψευδής ενοποίηση του όλου εις τον ένα ιαχβέ, καθόρισε και το ρόλο του βυζαντινού και ισλαμικού κράτους. Πλέον το κράτος κινείται υπό την ιδέα του θεού της παλαιάς διαθήκης, τροποποιημένο ως χριστιανικό και ισλαμικό (αντιστοίχως βυζαντινό, αραβικό). Ας το προσέξουμε. Το κράτος δεν έχει σκοπό τη φώτιση. Πλέον οι άνθρωποι τίποτε το κοινό δεν έχουν μεταξύ τους. Το κράτος τώρα αφού κατάφερε και ανακάλυψε τον ένα θεό μανιωδώς προσπαθεί έναντι αυτού να ενώσει τους ανθρώπους. Ανάλογα με το χώμα και το αίμα που κουβαλούν. Οι μικρασιάτες δέχονται την ορθοδοξία, οι αιγύπτιοι τον κοπτισμό, οι άραβες το ισλάμ, ο ιουδαϊσμός κρυμμένος πίσω από το κράτος με χίλια πρόσωπα. Ας προσέξουμε επίσης ότι αυτό το κράτος γίνεται μισητό διότι καταπατά παραδόσεις και δικαιώματα πολιτισμών και φωτισμένων ανθρώπων αιώνων. Τώρα το κράτος γίνεται μισητό, ενώ για παράδειγμα στην Αρχαία Αθήνα ήταν αγαπητή οδός προς τον κόσμο των μακάρων. Εάν όμως σκεφθούμε ότι αυτό το κράτος των βυζαντινών και των μουσλίμ είναι ενδιάμεσο προς την επίγεια σωτηρία των εσχατολόγων θεολόγων των χριστιανών και των μωαμεθανών θα καταλάβουμε ότι τώρα το κράτος αποτελεί απλά ένα ενδιάμεσο πριν την ιουδαϊκή επικράτηση του ιαχβικού παραδείσου επί της γης. Γι αυτό σήμερα οι αναρχικοί και οι φανατικοί ισλαμιστές μισούν ό,τι το κρατικό, προσπαθούν να ερειπώσουν τα πάντα και πιστεύουν στην νωχελική κοινωνία του τίποτε. Διότι προέρχονται από τις σκληρές ιερατικές τάξεις των φανατικών χριστιανών και μουσουλμάνων που είδαν το κράτος ως πρόσκαιρο εξουσιαστή των μαζών πριν ο ιαχβικός παράδεισος επιβληθεί επί της γης. Προσέξτε μόνο ότι οι αναρχικοί και οι σαλαφιστές πιστεύουν σε μία γήινη κοινωνία όπου η αρχέγονη δικαιοσύνη του ιαχβέ θα κυβερνά. Πέρα από την παλαιά διαθήκη καμμία οντολογική αναφορά δεν γίνεται σε γραπτά των αναρχικών και των φανατικών του ισλάμ, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύονται σιωνιστικά παρακλάδια μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Οι αναρχικοί καλύπτουν τον ευρωπαίο και δυτικό άνθρωπο και οι σαλαφιστές τον ανατολίτη άνθρωπο. Μαζί αυτοί οι δύο τύποι δεν θέλουν το κράτος (εξουσιαστών οι μεν απίστων οι δε) διότι θεωρούν ότι ο ιαχβικός παράδεισος είναι εφικτός. Ο παράδεισός τους είναι υλικός και αποχαυνωτικός χωρίς καμμία εσωτερική αναφορά στο Είναι (όπως αυτό καθορίσθηκε π.χ από τον Ηράκλειτο,το Χάϊντεγγερ κ.ο.κ). Οι αρχές τους είναι αναμάσημα των παλαιοδιαθηκικών αρχών. Ισότητα ενώπιον του ιαχβέ (οι όμοιοι είναι μαζικά ίσοι) αναδιανομή του πλούτου (η κοινότης του παραδείσου της γένεσης ενάντια στο άπειρον της εσωτερικότητος) αυτοδιαχείριση (λες και ο Αδάμ και η Εύα ζωντανεύουν όταν ο θεός τους είπε κάνετε ό,τι θέλετε μόνο μην φάτε από το δένδρο του καλού και του κακού…).
Θα έλεγα μάλιστα ότι οι αναρχικοί και οι σαλαφιστές είναι διαχρονική συνέχεια των φανατικών μοναχών του βυζαντίου οι οποίοι έχοντας αποκοπεί πλήρως από το Όν προσπάθησαν να επιβάλουν μία μονοδιάστατη κοινωνία δήθεν ισότητας και δικαιοσύνης επί της γής και μόνο (μόνο για χριστιανούς). Κοιτάξτε τα κείμενα των φανατικών στουδιτών και των φανατικών αναρχικών. Είναι απίστευτης ομοιότητος. Η γη – ως σύνολο του γύρω κόσμου και του υπεσχημένου παραδείσου – είναι η μόνη γνωστή πατρίδα (απλά οι αναρχικοί έχουν κατεβάσει τον παράδεισο του ιαχβέ στη γη), μπροστά στον ιαχβέ όλοι είναι ίδιοι (στους αναρχικούς ο ιαχβέ έχει μετεξελιχθεί σε δύναμη άπειρης ύλης που ενώνει τους ανθρώπους). Η δικαιοσύνη είναι αναδιανομή αρετών (καλόγεροι) και ύλης (αναρχικοί). Όλα είναι για αυτόν τον κόσμο, απουσιάζει η οντολογική διάσταση του Είναι, η απειρία των κόσμων, η εσωτερική διάσταση των πραγμάτων, η εσωτερική οδός προς ένα κόσμο πέρα από την αμαρτία και το κακό, πέρα από τον ανθρωπομορφισμό και την σκλαβιά στην ύλη. Οι καλόγεροι και οι αναρχικοί είναι κοινή διαχρονική εικόνα του ιαχβικού ανθρώπου. Ενώνονται μέσα από την πίστη τους στο κακό (και οι δύο δέχονται το προπατορικό αμάρτημα της ιδιοκτησίας) πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι κάτι το συγκεκριμένο (πέρα από το ταυτόν εστίν νοείν τε και Είναι). Πιστεύουν μόνο σε αυτόν τον κόσμο είναι κοινοί εσχατολόγοι μια και πιστεύουν οι μεν σε επουράνιο παράδεισο και οι δε σε γήινο παράδεισο. Είναι και οι δύο σκληροί οπαδοί του δημιουργισμού δεχόμενοι κατά τρόπο αντιπαγανιστικό και αντιοντολογικό ότι τάχα ο κόσμος μας έχει σκοπό (την πρόσκαιρη ευτυχία στους παραδείσους τους), ενώ από μία σκοπιά καθαρά Εθνικοσοσιαλιστική ο κόσμος είναι άπειρος, περικλείει και τον δικό μας, κυρίως είναι η εσωτερικότης που συνεχώς μορφοποιεί και μορφοποιείται χωρίς σκοπό και τέλος, έχοντας όμως τη δυνατότητα κατασκευής τελείων κόσμων και μορφών. Εις εκ των οποίων είναι και η διάστασή μας ,σε όλο της όμως το εύρος.
Εάν κάποιος όμως, παρά ταύτα δυσπιστεί απέναντι σε όλα αυτά ας δώσουμε τις απίστευτες διαχρονικές ομοιότητες που ανιχνεύονται ανάμεσα στο λουθηρανικό προτεσταντισμό, στον πρώιμο αναρχισμό των πρώτων αριστοκρατών, στο σημερινό παντελώς χυδαίο και αισχρό αναρχισμό των αλούστων και απλύτων βεβαρημένων πλουσιοπαίδων.
Ο Λουθηρανικός προτεσταντισμός λοιπόν υπακούει σε τρείς βασικές αρχές (οι οποίες τηρουμένων των οποίων αναλογιών υφίστανται και στο ισλάμ σε βαθμό απίστευτα εξομοιωτικό (εάν σκεφθεί κανείς ότι η ορθοδοξία κρατεί κάποιο «μεγαλείο» (φαίνεται ότι οι σιωνιστές επί Λουθήρου προχώρησαν στο τελικό τους σχέδιο): (α) Ο άνθρωπος είναι σε συνεχή μετάνοια έναντι του δημιουργού, (β) μόνο η πίστη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, (γ)απομάκρυνση του Αριστοτέλη και του Πλάτωνος εκ της πίστεως και υπακοή όλο και περισσότερο στο άλογο συναισθηματικό στοιχείο το οποίο στηρίζει την πίστη εις την δήθεν ιαχβική σωτηρία (ας φέρουμε εις τον νου μας τα στίφη των παραληρούντων αναρχικών και μουσουλμάνων για να κατανοήσουμε την επικράτηση του συναισθήματος εναντίον της λογικής της πειθούς του Λόγου και της Υπέρβασης). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μία εκ των πρώτων συνεπειών του Λουθήρου είναι η κίνηση των «αδελφών του Ζwickau» οι οποίοι – τι μας θυμίζει άραγε;- κατήργησαν την επίγεια εξουσία, κήρυξαν την κοινοκτημοσύνη κ.λ.π.
Πράγματι ο προτεσταντισμός έκλεισε τελείως τον άνθρωπο εντός του κόσμου αυτού απομονώνοντάς τον από κάθε οντολογική ανωτέρα συνέχεια. Πλέον η προτεσταντική δύση και η μωαμεθανική ανατολή ομοίασαν υπερβολικά έναντι ενός αφανούς και εκδικητικού θεού, ο οποίος μέσα στο αχανές σύμπαν βλέπει μόνο τους πιστούς του. Οι εβραίοι κατάφεραν και έπεισαν τους απογόνους του βυζαντίου και της αγίας γερμανικής αυτοκρατορίας, ο κόσμος πλέον σιωνιστικοποιείται απελπιστικά. Το επόμενο βήμα είναι η μετεξέλιξη εκ μέρους των δυτικών του προτεσταντισμού σε κίνημα κομμουνιστών και αναρχικών. Εάν διά του Φόϋερμπαχ εγεννήθη ο σιωνιστικός μαρξισμός, διά των ξεπεσμένων αριστοκρατών ο εξατομικευμένος προτεσταντισμός μετεξελίχθηκε στο σημερινό αναρχισμό. Διαβάζουμε στον εκ των ιδρυτών του αναρχισμού ,αριστοκράτη Κροπότκιν (ο οποίος όχι τυχαία έζησε στα προπύργια του προτεσταντισμού, Αγγλία,Ελβετία κ.λ.π) στο έργο του «η κατάκτηση του ψωμιού» «Υποστηρίζουμε περαιτέρω ότι ο Κομμουνισμός είναι όχι μόνο επιθυμητός, αλλά ότι οι υπάρχουσες κοινωνίες, θεμελιωμένες πάνω στον Ατομικισμό, ωθούνται αναπόφευκτα προς στην κατεύθυνση του Κομμουνισμού. Η ανάπτυξη του Ατομικισμού κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών αιώνων εξηγείται από τις προσπάθειες του ατόμου να προστατευθεί από την τυραννία του Κεφαλαίου και του Κράτους. Για κάποιο καιρό φαντάστηκε, και εκείνοι που εξέφρασαν τη σκέψη τους για αυτόν δήλωσαν, ότι θα μπορούσε να ελευθερωθεί ολοκληρωτικά από το Κράτος και από την κοινωνία. “Με τη βοήθεια των χρημάτων,” είπε, “μπορώ να αγοράσω όλα όσα χρειάζομαι”. Αλλά ο άνθρωπος ήταν σε ένα λάθος δρόμο, και η σύγχρονη ιστορία τον έχει διδάξει να αναγνωρίσει ότι, χωρίς τη βοήθεια όλων, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, έστω και αν τα χρηματοκιβώτιά του είναι γεμάτα με χρυσάφι». Θα πρέπει οπωσδήποτε να προσέξουμε την αξιολογική στροφή της Δύσης, τώρα πλέον ο κόσμος είναι συγκεκριμένος, είναι υλικός, ο θεός είναι η ύλη και ο άνθρωπος έναντι της ύλης είναι σε συνεχή μετάνοια, δηλαδή θα σωθεί και θα την κατακτήσει μόνο εάν μέσα στην αγάπη της κοινοκτημοσύνης την προσεγγίσει πλήρως όπως ο ένας Αδάμ θα μπορούσε να κατακτήσει τον Παράδεισο μέσα από την τέλεια κοινοκτημοσύνη του με το θεό. Η οντολογική σειρά είναι άγνωστη στους πατέρες των σημερινών αναρχοαυτόνομων. Την ίδια στιγμή στον μουσουλμανικό κόσμο συντελείται μία πανομοιότυπη κίνηση προκειμένου σιωνιστικά να εκσυγχρονισθεί ο ιαχβισμός και να δοθεί διά του συγχρόνου φανατικού ισλάμ στα πλήθη, τα οποία πάντα διψούν για μεσσίες και σωτήρες. Το ισλάμ – όπως και η βυζαντινή ορθοδοξία-σταματά σταδιακά να χαρακτηρίζει αυτοκρατορίες αλλά νέα κράτη τα οποία θέλουν την ευτυχία επί της γης για τους πολίτες τους. Οι φανατικοί ισλαμιστές στην ανατολή – όπως οι αναρχικοί στη δύση – εισχωρούν σε όλα τα νεοϊδρυθέντα μουσουλμανικά κράτη -Τουρκία, Αίγυπτος κ.λ.π – και προσπαθούν να καταστήσουν τον άνθρωπο πλήρως αφαιρετική ύπαρξη, πλήρως συγκεκριμένη στιγμή απέναντι στη διεκδίκηση μιας υλικής ζωής ευτυχίας επί της γης, με μόνο γνώμονα τις επιταγές ενός Αλλάχ ο οποίος έχει περιορίσει το άπειρο όν σε ένα δυνητικό και ξεπεσμένο παράδεισο μελιού και απολαύσεων. Ο εκχυδαϊσμένος σιωνισμός με τα παρακλάδια του κυβερνά σήμερα διά των αναρχικών και των μουσλίμ.
Ενάντια σε όλα αυτά οι ίπποι του Παρμενίδου φαντάζουν για τους φωτισμένους η μόνη λύση. Ενάντια σε όλα αυτά η οντική πύλη που οδηγεί στην Εσωτερικότητα και στον επόμενο κόσμο των Αρίων αναδεικνύει τη συνέχεια ως την μόνην οδό προς το Είναι. Μέσα στο Άπειρο το Είναι αυτοαναιρείται. Όταν όμως κατοικηθεί από αυτούς που πρέπει.
Β.Δ.Μ.