Άφθονοι φιλοσοφικοί και επιστημονικοί προβληματισμοί έχουν αναπτυχθεί γύρω από το ζήτημα των πολεμικών συρράξεων από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστοριογραφίας. Τα γεγονότα μάλλον επιβεβαιώνουν ότι η πολεμική αντιπαράθεση αποτελεί έμφυτο συνοδοιπόρο του ανθρωπίνου όντος και θεμελιώδη κανόνα της του πολιτισμού, ειδικά αν αναλογισθούμε πως ο ήδη ένας πρώιμος πόλεμος στην ιστορία του ανθρώπινου είδους διεξήχθη στην προϊστορική εποχή μεταξύ του είδους Νeatherdal και του καινοπρεπούς τότε είδους, που κυριαρχεί ώς την σημερινή εποχή, τους Homo Sapiens. Μάλιστα κατόπιν αυτής της διαπίστωσης οι επιστήμονες συνηγόρησαν ότι ο πόλεμος αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης.
Προτού παρουσιάσουμε και αναλύσουμε τις ερμηνείες που δόθηκαν στον πόλεμο από τους ανθρώπους του πνεύματος, οι περισσότερες εξ αυτών παλαιές, η περιοδική αναφορά εδώ στοχεύει στην πρόληψη και απόκρουση των επιχειρημάτων που εκφράζονται από αιθεροβάμονες πασιφιστές οι οποίοι, συνταυτιζόμενοι συχνά με την γραμμική αντίληψη της ιστορίας, επενδύουν σε έναν αντιρεαλιστικό και παράλογο μυωπικό παρον-τισμό, αρνούμενοι την διαχρονικότητα κάποιων καταστάσεων. Έτσι η έναρξη της ερμηνευτικής σειράς θα έχει αντίστροφη πορεία, από τους πιο μοντέρνους εποχιακά προς τους αρχαιότερους. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η ταινία “F for Fake” («Η Αλήθεια και το Ψέμμα» σύμφωνα με την ελληνική απόδοση) είναι μια πολυ-επίπεδη, ιδιάζουσα και ελαφρώς παραγνωρισμένη δημιουργία του Orson Welles, που κινείται ανάμεσα στο (ψευδο)-ντοκιμαντέρ και το δράμα. Με αφορμή την μελέτη της πλαστογραφίας στην τέχνη, η ταινία μπορεί να ερμηνευθεί ως μια αλληγορία περί της συγχύσεως των ορίων μεταξύ του αυθεντικού και του κιβδήλου στην σύγχρονη εποχή.
Στο επίκεντρο της αφηγήσεως βρίσκεται ο γνωστός πλαστογράφος έργων τέχνης Elmyr de Hory, ο οποίος είχε καταφέρει να εξαπατήσει πληθώρα εμπόρων και κριτικών τέχνης επί σειρά ετών. Εκτός από τον ίδιο τον de Hory, εμφανίζεται να σχολιάζει την ζωή και τις απάτες του και ο Clifford Irving, βιογράφος του de Hory, ο οποίος όμως εν συνεχεία απεδείχθη και ο ίδιος πλαστογράφος, καθώς είχε συγγράψει διάφορες ψευδείς «βιογραφίες». Αλλά το δυσδιάκριτο των ορίων μεταξύ αυθεντικότητος και πλαστογραφίας δεν εξαντλείται εκεί. Στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ότι και οι δημιουργοί του «ντοκυμαντέρ» σχετικώς με τον de Hory, ήτοι ο ίδιος ο Welles, είναι πλαστογράφοι, καθώς μεγάλο τμήμα (ή μήπως το σύνολο;) της ταινίας αποτελεί μια απάτη.
Συμπερασματικώς, ουδείς μπορεί να είναι πάντα βέβαιος εάν αυτό που βλέπει, ακούει, διαβάζει, και γενικώς αντιλαμβάνεται είναι αληθινό ή ψεύτικο, αυθεντικό ή πλαστό, μιας και όσοι αναφέρονται επιμόνως στην αυθεντικότητα δύναται κάλλιστα να είναι και ίδιοι κίβδηλοι. Η αντίθεση αυθεντικότητος και πλαστογραφίας δεν αφορά μόνο την τέχνη, αλλά εμφανίζεται σε όλες τις εκφάνσεις της πραγματικότητος. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΩΣ ΔΕΣΠΟΖΟΥΣΑ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΑΣ
Ο ιδεαλισμός διακηρύττει: “Ο κόσμος είναι παράσταση της νόησης” δηλονότι η Ύπαρξη (κόσμος) είναι συμβεβηκός της Ουσίας (νόηση).
Ο υλισμός διακηρύττει: “η συνείδηση είναι αντανάκλαση της ύλης” δηλονότι η Ύπαρξη (συνείδηση) είναι συμβεβηκός της Ουσίας (ύλη).
Τοιουτοτρόπως ιδεαλισμός και υλισμός είναι ομόσημες ιδεολογίες, που διά μέσου αντιστοίχως των προπατόρων τους, του ορθολογισμού (νοησιαρχίας) και του εμπειρισμού (αισθησιοκρατίας), ανάγονται στον μεσαιωνικό
ουσιοκρατικό Σχολαστικισμό.
Εκτός από ομόσημες, ο ιδεαλισμός και ο υλισμός είναι εξ ίσου ψευδείς ιδεολογίες. Διότι όπως η Οντολογική επανάσταση απέδειξε, η Ύπαρξη δεν είναι συμβεβηκός
Γεννημένος στο Lodi της βορείου Ιταλίας το 1944, σπούδασε και αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Γένοβας όπου υπέβαλε και την διατριβή του για την μεσαιωνική λογοτεχνία. Τα χρόνια εκείνα δραστηριοποιήθηκε πολιτικά όντας μέλος της φοιτητικής οργανώσεως FUAN (Fronte Universitario D’ Azione Nazionale – Φοιτητικό Μέτωπο Εθνικής Δράσεως).
Λίγο καιρό πριν την αλλαγή του έτους μεταδόθηκε από τηλεοπτικούς σταθμούς και διαδικτυακές ενημερωτικές σελίδες η είδηση του φόνου μίας 23χρονης στην Αθήνα∙ δράστις η 17χρονη φίλη της, η οποία της κατέφερε περισσότερα από 40 κτυπήματα με μαχαίρι[1]. Η είδηση ίσως δεν θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον, με εξαίρεση, βεβαίως, τους συγγενείς και οικείους του θύματος και της δράστιδος, και θα καταγραφόταν στην μνήμη μας ως ένα ακόμη τραγικό περιστατικό από τα πολλά παρόμοια που συνέβαιναν και, δυστυχώς, θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Ποιο είναι όμως το χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου εγκλήματος που το καθιστά άξιο περαιτέρω σχολιασμού; Είναι η φύση της σχέσεως ανάμεσα στην ανήλικη και την ενήλικη κοπέλα, η οποία εκ των υστέρων απεδείχθη ότι ήταν ερωτική και άκρως αρρωστημένη καθώς, σύμφωνα με την κατάθεση της δράστιδος, το θύμα την προέτρεπε να αρχίσει να ντύνεται και να συμπεριφέρεται ως αγόρι (!), την προμήθευε με αλοιφές αύξησης τεστοστερόνης – ενώ σχεδόν την είχε πείσει και κανόνισε διαδικασίες για να προβεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου! Το κίνητρο του φόνου ήταν ερωτικό, όπως δηλαδή και στις περιπτώσεις φόνων γυναικών από τους άνδρες συντρόφους τους, οι οποίοι φόνοι καλύπτονται εκτενώς από τα μ.μ.ε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως η είδηση δεν απασχόλησε τόσο έντονα τους δημοσιογράφους… Δεν είχαμε περιγραφή του φόνου ως «γυναικοκτονίας», δεν είχαμε αρίθμηση, φερ᾿ εἰπεῖν «η 19η γυναικοκτονία φέτος στην Ελλάδα», όπως είχαμε δει σε προηγούμενα εγκλήματα – και είναι βέβαιον ότι συστηματικῶς και καθολικῶς θα βλέπουμε σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο δράστης θα είναι άνδρας… Δεν μάθαμε καν …
…
… Είναι επίσης επιτακτική και εκ των ων ουκ άνευ η αναγνώριση της βασικής αλήθειας ότι όλοι πια οι θεσμοί (ΜΜΕ, σχολεία, πανεπιστήμια, “δικαιοσύνη”, “τέχνη” κ.ο.κ.) ευθυγραμμίζονται και συντάσσονται πλήρως στρατευμένοι στην πλευρά των ωρκισμένων εχθρών της φύσεως, της υγείας και της υπάρξεως εν τέλει των λευκών Εθνών, τα οποία αποδομοῦν όχι μόνον δημογραφικώς, πολιτικώς και κοινωνικώς αλλά πρώτιστα τα διαβρώνουν κι εκφυλίζουν εκ των ένδον με μιαν ιλιγγιώδη περιδίνηση στην Άβυσσο – μιαν διαβολική κούρσα, στην οποίαν η σιέλ κεντροδεξιά του Κούλη έχει ξεπεράσει ακόμη και την ροζ αριστερά των βδελυρών συριζοτρόλ… [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]