Το 2022 κλείνει με τοξική επικαιρότητα σε μία άκρως τοξική χώρα…

Καθώς πλησιάζει το τέλος ενός ακόμα ενιαυτού, είθισται να επιχειρείται κάποια μορφή αναδρομής σε σημαντικά γεγονότα του έτους. Εν προκειμένω είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο μια και το 2022 ήταν ένα έτος πολύ πυκνό σε γεγονότα, ιδίως σε γεγονότα διεθνούς ενδιαφέροντος και σημασίας.

Το κορυφαίο γεγονός παγκοσμίου ενδιαφέροντος που αναμφιβόλως δέσποσε κατά το έτος που πέρασε, δεδομένου ότι επέφερε ισχυρούς κραδασμούς, αλυσιδωτές αντιδράσεις και πολλαπλές παρενέργειες σε τεραστία κλίμακα, στα πεδία των διεθνών σχέσεων, των στρατηγικών ισορροπιών, της διεθνούς οικονομίας, κλπ, ήταν η ρωσο-ουκρανική πολεμική σύρραξη, της οποίας η προοπτική και η τελική έκβαση παραμένει ακόμη θολή και εν πολλοίς απρόβλεπτη. Δεν θα ασχοληθούμε επί του παρόντος με αυτή την μεγάλη σύγκρουση, που αναζωπυρώνει μία αντιπαράθεση ψυχροπολεμικής χροιάς πλανητικών διαστάσεων, με ορατό το ενδεχόμενο ακόμα και της πυρηνικής κλιμακώσεως! Είναι πολύ πιθανόν η σύγκρουση αυτή να αποτελέσει σημείο καμπής στην πορεία των μετασχηματισμών που οριοθετούν την παγκόσμια ιστορία. Έχουμε διεξοδικώς αναφερθεί σ’ αυτή την σύγκρουση σε παλαιότερες αναρτήσεις μας και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε και σε άλλα άρθρα. Ωστόσο, στο παρόν κείμενο θα αναφερθούμε, έστω ακροθιγώς, εν είδει υπενθυμίσεως, σε ορισμένα θέματα εσωτερικού κυρίως ενδιαφέροντος, των τελευταίων εβδομάδων, τα οποία καθώς είναι πολλά και αφορούν διαφορετικές πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητος, ενδέχεται, λόγω της χρονικής επικαλύψεως του ενός επί του άλλου, να οδήγησαν σε περιορισμό της δυνατότητος του κοινού να αντιληφθεί την σημασία τους.

 Η μπόχα που μας ήρθε από την Ντόχα

Μεγάλη μπόχα κατέκλυσε εσχάτως το διοικητικό κέντρο της ψευδεπιγράφου «Ευρωπαϊκής Ενώσεως». Μπόχα από πακτωλούς μαύρου χρήματος πολλών εκατομμυρίων ευρώ που, όπως όλα δείχνουν, προήλθαν από την …Ντόχα (του Κατάρ).  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Οι νέοι αφέντες της Ευρώπης

Pacifism will remain an ideal, war a fact, and if the White race decides to wage it no longer, the dark ones will, and will become the masters of the world.

«Ο ειρηνισμός θα παραμείνει ένα ιδανικό, και ο πόλεμος ένα γεγονός. Εάν η Λευκή φυλή αποφασίσει να μην τον διεξάγει πλέον, τότε οι σκουρόχρωμοι θα το κάνουν, και θα γίνουν οι αφέντες του κόσμου».

Oswald Spengler

Ακόμα και ο μεγάλος ιστορικός και φιλόσοφος Oswald Spengler που είχε διαπιστώσει, αναλύσει και ερμηνεύσει την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού στις αρχές του περασμένου αιώνος, πιθανότατα θα αδυνατούσε να φαντασθεί τα βάθη της καταπτώσεως, το μέγεθος της παρακμής, τον απόλυτο εξευτελισμό, την ανατριχιαστική ισχύ της αυτοκτονικής μανίας της συγχρόνου Δύσεως, μόλις έναν αιώνα μετά την εποχή του.

Σίγουρα θα αδυνατούσε να φαντασθεί ότι η τότε ισχυρότατη, αν και ήδη παρηκμασμένη, Μεγάλη Βρετανία θα είχε παραδοθεί σε ορδές Πακιστανών βιαστών. Δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι η Γαλλία που κυβερνούσε με πυγμή την αραβική βόρειο Αφρική θα μετατρεπόταν σε ελεύθερο χώρο δράσεως Αλγερινών και Μαροκινών εγκληματιών. Θα του ήταν αδιανόητη η σκέψη της άνευ όρων παραδόσεως της υπερήφανης και αγέρωχης κάποτε πατρίδος του Γερμανίας σε όλες τις τριτοκοσμικές φυλές του πλανήτη. Θα του προκαλούσε θυμηδία η σκέψη ότι στην τότε αναδυόμενη παγκόσμια υπερδύναμη των Η.Π.Α. θα συνέβαινε σε μερικές δεκαετίες η πλήρης  ανατροπή και οι νέγροι, που την εποχή εκείνη βρισκόταν ακόμα στην κοινωνική θέση που τους αρμόζει, θα μεταλλασσόταν σε «ιερές αγελάδες» και οι κυρίαρχοι λευκοί σε παρίες.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Το οξύ διεθνοπολιτικό σκηνικό, το ιστορικό απρόοπτο και η πανουργία της ιστορίας

Υπάρχουν χρονικά διαστήματα στην παγκόσμια ιστορία κατά τα οποία ο χρόνος φαίνεται να πυκνώνει, ήτοι, περίοδοι κατά τις οποίες η ροή βαρυσημάντων γεγονότων, που επιφέρουν βαθιές μεταβολές στο πλανητικό γίγνεσθαι, καθίσταται καταιγιστική! Τέτοιες περίοδοι, εκ των υστέρων τουλάχιστον, ορίζονται ως ιστορικές καμπές, ιδίως μάλιστα εκ μέρους όσων αντιλαμβάνονται την ακολουθία των γεγονότων που αποκαλούμε «ιστορία» ως μία πορεία διαγράφουσα κυκλική (ή σπειροειδή) κίνηση.

Τέτοια φάση ιστορικής καμπής μοιάζει να διανύει η ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια. Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό μίας ραγδαίας, πλανητικών διαστάσεων, μεταβολής; Πρόκειται για έναν ιδιόμορφο καμβά διαδικασιών που συνυφαίνονται. Συμβαίνει δηλαδή ποικίλες μεταβολές που συντελούνται αργά και σταθερά επί πολλές δεκαετίες, που όμως τώρα ωριμάζουν και παροξύνονται, να συνδυάζονται με άλλες λιγότερο ή περισσότερο συγκαιρινές μεταβολές, που με την σειρά τους λειτουργούν ως καταλύτες ακόμη μεγαλυτέρων μεταβολών.

Συνθήκη μακρού χρόνου ωριμάνσεως αποτελεί ιδίως η θεαματική βιολογική παρακμή της λευκής ευρωπαϊκής φυλής (και η, διά του μαζικού εποικισμού του ευρωπαϊκού χώρου από Ασιάτες και Αφρικανούς, αλλοίωσή της) και η παρεπόμενη πολιτισμική και πολιτική κάμψη των ευρωπαϊκών εθνών καθώς και η ταυτόχρονη ανάδυση και ενδυνάμωση νέων περιφερειακών δυνάμεων (συχνά προερχομένων από τις πρώην τριτοκοσμικές αποικίες των κάποτε κραταιών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών…) οι οποίες φιλοδοξούν να καταστούν νέες υπερδυνάμεις σε ένα υπό διαμόρφωση πολυπολικό σύστημα διεθνούς ισορροπίας.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Σουρωτήρι ο Έβρος, μόνιμη εγκατάσταση πληθυσμών στη Σάμο, δημιουργία πόλης μεταναστών στη Λέσβο!

Την ίδια αυτή περίοδο κατά την οποία η Τουρκία με περισσή ιταμότητα προαναγγέλει καθημερινώς, με όλους τους δυνατούς τρόπους, από στόματος  κάθε επισήμου αξιωματούχου της, προεξάρχοντος του προέδρου της Erdogan, την πρόθεσή της να επιτεθεί στην Ελλάδα και να αποσπάσει τμήματα του εδάφους της, πράγμα που και εμπράκτως, άλλωστε, ούτως ή άλλως υλοποιεί με τις αλλεπάλληλες διελεύσεις ερευνητικών σκαφών, πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών της που παραβιάζουν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο της Ελλάδος, ένας ταυτόχρονος υβριδικός πόλεμος τελεί ύπουλα εν εξελίξει! Αναφερόμαστε στην συνεχή, συστηματική και σκόπιμη προώθηση των εκατομμυρίων μουσουλμάνων μεταναστών που έχει σκοπίμως η Τουρκία προελκύσει στο έδαφός της, προς την Ελλάδα, με προφανή σκοπό την δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδος, την αποσάθρωση των δομών της και την τελεία διάλυση του κοινωνικού ιστού της, πράγμα που θα καταστήσει την Ελλάδα απολύτως αδύναμη να αντιτάξει την οιανδήποτε άμυνα, καταρρέοντας τελικώς ενώπιον της νεο-οθωμανικής ισχύος, ως ώριμο φρούτο…

Στο σχέδιο αυτό των Τούρκων, άμεσοι συνεργοί καθίστανται διά των πράξεων και παραλείψεών τους όλοι εκείνοι οι εγχώριοι πολιτικοί φορείς του εθνομηδενισμού και της εθνοαποδομήσεως, που λειτουργούν de facto ως συνεργάτες του Erdogan καθώς και όλοι οι αμέριμνοι και εθελότυφλοι μαζάνθρωποι που τους ψηφίζουν, κυρίως όμως το επίσημο ελληνικό κράτος και τα στελέχη της κυβερνήσεως που με τον τρόπο τους υποθάλπουν αυτήν την υβριδική τουρκική επιχείρηση αφελληνισμού. Ιδίως τις τελευταίες μέρες αυτή η επιχείρηση κλιμακώνεται με επίκεντρο τον Έβρο, με τις συνεχείς «ροές» λαθροεποίκων που προωθούν οι τουρκικές αρχές σε ελληνικό έδαφος.

Την δόλια, ακραία αντεθνική πολιτική της κυβερνήσεως Μητσοτάκη εν συνόλω και ειδικότερα του αρμοδίου υπουργού «μετανάστευσης» Νότη Μηταράκη, αποκαλύπτει και αναδεικνύει ανάγλυφα ένα σύντομο αλλά άκρως περιεκτικό και πολύ καυστικό κείμενο-κόλαφος, που λέει μεγάλες αλήθειες, το οποίο υπογράφει η «Παγχειακή Επιτροπή Αγώνος», το οποίο και αναδημοσιεύουμε εν συνεχεία, όπως δημοσιεύθηκε προσφάτως στην ιστοσελίδα  του ΑΡΔΗΝ, υπό τον τίτλο: Σουρωτήρι ο Έβρος, μόνιμη εγκατάσταση πληθυσμών στη Σάμο, δημιουργία πόλης μεταναστών στη Λέσβο!”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ 1974: Ὁ θρίαμβος τοῦ Ψεύδους καὶ τῆς Προδοσίας!

Ἡ προδοτικὴ Μεταπολίτευσις ἔχει ἑδραιωθῆ ἐπὶ μεγίστων ψευδῶν καὶ Προδοσιῶν·  ὅπως δὲ ἡ ῥίζα της, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι κι οἱ καρποί της:  Νέα ψεύδη συνεχῶς ἐπισωρεύονται ἐπὶ τῶν παλαιῶν ποὺ ξεφτίζουν, νέαι ἀλλεπάλληλοι Προδοσίαι συντηροῦν, συμπληροῦν κι ἐπιρρωνύουν παλαιάς, ἡ δὲ οἵα προσποιητὴ «ἀνανέωσις» προσώπων δὲν ἀποτελεῖ τι ἄλλο ἢ περιοδικὴν ἐπανενσάρκωσιν τῆς παλαιᾶς Σήψεως εἰς καινοφανῆ ἔκδοχα τοῦ παλαιοῦ φυράματος, ἴσως μὲν «ἀνανεωτικὰ» ὡς περισσότερον ἐξωφθάλμως, ἀπροκαλύπτως καὶ ὠμῶς ἐκπροσωποῦντα τὴν Σῆψιν, ὅμως τῶν ὁποίων σταθερῶς ἡ ἰσχὺς καὶ τὸ κράτος ἀπαρεγκλίτως εἶναι ὑπαρξιακῶς συνυφασμένα πρὸς τὴν ὁλικὴν καὶ εἰδικήν, γενικήν τε καὶ κατὰ τὰ μέρη σύγχυσιν καὶ ἀποπροσανατολισμόν, ποὺ μάλιστα κατ᾿  ἀνάγκην γίνονται ὁλονὲν καὶ χονδροειδέστερα:  Εἰς τὸ εὐαγὲς τοῦτο ἔργον ἔχουν τὴν συμπαράστασιν τῶν προδοτικῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, χαίρουν δ᾿  εὐγνωμόνως καὶ τῆς ὑψηλῆς ἐπιστασίας τῶν παγκοσμίων Κέντρων τοῦ Συστήματος, ἐμφανῶν τε καὶ ἀφανῶν.

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Τουρκισμός: μία διαχρονικὴ ὑπαρξιακὴ ἀπειλὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ οἱ ὀψίμως ἀγωνιοῦντες «ἀναλυτές» τῶν τουρκοκάναλων. Ἀντιφάσεις καὶ τραγικότητα.

Ενώ η κοινή γνώμη στην Ελλάδα κοντεύει να ξεχάσει ότι μαίνεται ένας φρικώδης πόλεμος στην Ουκρανία (ο οποίος δεν θέλει πολύ για να εξελιχθεί σε παγκόσμιο), έχει επίσης ξεχάσει τον (σχεδόν μονοθεματικά κυρίαρχο επί μήνες στα δελτία ειδήσεων) κορωνοϊό, έχει ξεχάσει την εξωφρενική ακρίβεια, έχει ξεχάσει ακόμα και την …Πισπιρίγκου, αίφνης αρχίζει όψιμα να αγωνιά ενώπιον της εικόνας μίας Τουρκίας που κλιμακώνει επικίνδυνα τις προκλήσεις της εναντίον της χώρας μας, αμφισβητώντας ανοιχτά την κυριότητα της Ελλάδος επί των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, απαιτώντας πλήρη αποστρατιωτικοποίησή τους (εν όσῳ η ίδια διατηρεί τεράστιο αποβατικό στόλο στα μικρασιατικά παράλια έτοιμο να τα καταλάβει) και απειλώντας απροκάλυπτα με πολεμική επίθεση!

Αυτή η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν είναι όμως καθόλου καινούρια! Ίσχυε με τον ίδιο τρόπο και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κώστας Καραμανλής) χαριεντιζόταν με τους Τούρκους και έκανε κουμπαριές και γλέντια με τον Ερντογάν, όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Γ. Α. Παπανδρέου) επίσης χαριεντιζότανε με τους Τούρκους και χόρευε ζεϊμπεκιές εν ονόματι της «ελληνοτουρκικής φιλίας»,  όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κων. Μητσοτάκης, πατέρας του νυν πρωθυπουργού) λάμβανε όλος χαρά και υπερηφάνεια το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί», όπως και, πιο πρόσφατα, ήταν ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Α. Τσίπρας) που δήλωνε ότι δεν χρειαζόμαστε στρατό και εξοπλισμούς, ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, κ.λπ..

Η τουρκική απειλή εναντίον του Ελληνισμού είναι προαιώνια, διαχρονική και υπαρξιακή. Πρωτοεμφανίστηκε πίσω στο μακρινό 1071   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ἡ ὁμιλία Μητσοτάκη στὸ ἀμερικανικὸ κογκρέσο, ὁ κίβδηλος (καθεστωτικός) «πατριωτισμὸς» καὶ μία θλιβερὰ ἐπέτειος (29η Μαΐου).

Ζούμε αναμφιβόλως σε μία εποχή τελείας συγχύσεως εννοιών, αλλοιώσεως νοημάτων και πλήρους ιδεακού αποπροσανατολισμού, εποχήν κατά την οποία κυριαρχεί η έλλειψη έστω και στοιχειώδους ακεραιότητος στους χαρακτήρες και δη η απουσία προσωπικοτήτων που να διαθέτουν υπαρξιακό έρμα και άξονα πνευματικής κατευθύνσεως.

Μια εκ των πλέον στρεβλωμένων και κακοποιημένων ιδεών είναι, δίχως άλλο, η έννοια του «πατριωτισμού». Την οποία επικαλούνται σχεδόν άπαντες, καίτοι στην  πράξη την αναιρούν αυτοστιγμεί! Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα τοιαύτης αλλοιώσεως – για να κυριολεκτήσουμε, μνημείο αυταναιρέσεως –  υπήρξε η πρόσφατος «πανηγυρική» και πολυπαινεμένη ομιλία πρωθυπουργού της Ελλάδος στο αμερικανικό κογκρέσο, που θεωρήθηκε (από τα εγχώρια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αλλά και από την επιφανειακώς κρίνουσα κοινή γνώμη) ως «μεγάλη επιτυχία» του τελευταίου, δεδομένου του ευνοϊκού κλίματος που συνήντησε κατά τις επαφές του με σημαίνοντες παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδίως όμως έχοντας νωπές τις εντυπώσεις της άκρως ευμενούς υποδοχής της ομιλίας του υπό των μελών του αμερικανικού νομοθετικού σώματος.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Το «τέλος της ιστορίας», η «σύγκρουση των πολιτισμών» και η ρωσο-ουκρανική διένεξη.

Ήταν το (μακρινό πια…) 1992 όταν εξεδόθη το διάσημο, ευρέως επιδραστικό βιβλίο του Francis Fukuyama με τίτλο The End of History and the Last Man. Στο πολυσυζητημένο εκείνο βιβλίο ο, ιαπωνικής καταγωγής πολιτικός φιλόσοφος και συγγραφέας, καθηγητής του πανεπιστημίου Stanford των Η.Π.Α., διατύπωνε – κάπως προκλητικώς – την άποψη ότι η (πρόσφατη τότε) κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και συνολικώς του κομμουνιστικού συστήματος, σηματοδοτούσε το τέλος μίας σειράς ιστορικών αλλαγών που ισοδυναμούσαν με το τέρμα μίας μακράς ιστορικής εξελίξεως του παγκοσμίου πολιτισμού, ο οποίος, σε πολιτικό επίπεδο, ελάμβανε (οριστικά όπως διετείνετο ο Fukuyama) τον χαρακτήρα του θριάμβου της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, που ο Fukuyama διέκρινε ότι είχε οριστικώς επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς μάλιστα να διαφαίνονται προοπτικές για περαιτέρω μεταβολές ή ανατροπές στο μέλλον. [Fukuyama, Francis: Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος. Εκδόσεις Λιβάνη. Αθήνα, 1993]. 

Η τοποθέτηση αυτή του Fukuyama δίχασε αρκετά το κοινό, επιστημονικό και μη. Από άλλους αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό (ιδίως από την πολιτική ελίτ της ηγεμονευούσης πολιτικής τάξεως των Η.Π.Α. η οποία εξ αυτού του δόγματος αφορμώμενη, εξαπέλυσε, έκτοτε, σειρά πολεμικών επιχειρήσεων απανταχού της γης προς εξαγωγήν και επιβολήν της …δημοκρατίας) και από άλλους με επιφύλαξη και σκεπτικισμό, χωρίς βεβαίως να λείψουν και φωνές συνολικής απορρίψεως της θεωρίας του «Τέλους της Ιστορίας». Η πιο διάσημη απάντηση προήλθε από τον επίσης Αμερικανό καθηγητή (και δάσκαλο του Fukuyama στο Harvard!) Samuel Huntington, ο οποίος εξέδωσε, περίπου την ίδια εποχή, το επίσης ιδιαιτέρως επιδραστικό και πολυσυζητημένο σύγγραμμα The clash of civilizations and the remaking of world order, [Huntington, Samuel: Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης. Εκδόσεις Πατάκης, 2017] στο οποίο, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Fukuyama, διετύπωνε την άποψη ότι, κανένα τέλος της ιστορίας δεν σηματοδοτούσαν η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος και το τέλος του «ψυχρού πολέμου» παρά μόνον ίσως μία ιστορική καμπή της οποίας διαφαινομένη συνέχεια θα ήταν μία μεγάλης κλίμακος σύγκρουση στην βάση ριζικών πολιτισμικών αντιθέσεων. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Χρήστος Σαρτζετάκης: ένας ΠτΔ αρκετά διαφορετικός από τους άλλους. Ένα αξιοπρόσεκτο κείμενό του (του 2010) που αξίζει να (ξανα)διαβαστεί!

Απεβίωσε ο Χρήστος Σαρτζετάκης, τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας (σήμερα, 7.2.2022 τελείται η  κηδεία του, με τιμές αρχηγού κράτους), και, καθώς έχει προηγηθεί, λίαν προσφάτως, η αποβίωση ενός άλλου τέως προέδρου, του Καρόλου Παπούλια, είναι εμφανής η υποβάθμιση, σε επικοινωνιακό επίπεδο, της ειδήσεως της απωλείας του Σαρτζετάκη, σε σύγκριση μάλιστα με την προβολή της ειδήσεως της αποβιώσεως του Παπούλια, σε βαθμό που αυτή η διαφοροποίηση είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητη! Γιατί άραγε αυτή η διαφορά; Είναι απλό. Διότι ο Σαρτζετάκης, μετά την αποχώρησή του από τον προεδρικό θώκο, σε σειρά δημοσίων παρεμβάσεών του, με συνεντεύξεις του σε δημοσιογράφους και με σειρά άρθρων του που δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες, εμφάνισε ένα πρόσωπο ακραιφνώς πατριωτικό, θα μπορούσαμε να πούμε, σχεδόν εθνικιστικό! Βεβαίως η θερμή ελληνοκεντρική στάση του (συνδυασμένη, όλως αντιφατικώς, με την ακλόνητη πίστη του στην δημοκρατία…) εκδηλώθηκε κάποτε σε σημείο υπερβολής,  φθάνοντας να εκστομίσει τη παροιμιώδη (όσο και άκρως αντιεπιστημονική) φράση: “οι Έλληνες, είμεθα έθνος ανάδελφον”!

Ωστόσο, λόγω αυτής της υπερπατριωτικής στάσεώς του, περιέπεσε βαθμιαίως στην δυσμένεια του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου, ένεκα της οποίας περιήχθη σε μία ιδιότυπη περιθωριοποίηση, διότι τα όσα έλεγε και έγραφε, χαλούσαν, προφανώς,  την «σούπα» της πολιτικής ορθότητος. Επειδή όμως, με την ιδιότητα του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, διέθεται εκ των πραγμάτων ένα θεσμικό βάρος ένεκα του οποίου ήταν αδύνατον να αγνοηθεί,  οι απόψεις του παραέγιναν άβολες για το καθεστώς, οσάκις τις εξέφραζε δημοσίως… Παράλληλα λοιπόν με την επιμελή αποσιώπηση των απόψεών του, φιλοτεχνήθηκε τεχνηέντως από τα μ.μ.ε. μία εικόνα του ως ενός τάχα γραφικού γέροντα που τά ‘χασε και δεν ξέρει τι λέει…     [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Το ηρωικό Σκρα του 1ου Π.Π. και μία μεταγενέστερη κομμουνιστική θηριωδία που αποσιωπάται.

Το Σκρα είναι ένα ορεινό χωριό στην ελληνοσκοπιανή μεθόριο, επί του όρους Πάικο. Παρά το μικρό μέγεθός του είναι ιδιαίτερα γνωστό λόγω της σημαντικότατης μάχης που διεξήχθη σ’ εκείνη την περιοχή κατά τον Α’  παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις της Αντάντ και τις δυνάμεις των κεντρικών αυτοκρατοριών, στην πραγματικότητα ανάμεσα στον ελληνικό στρατό (εκ μέρους της Αντάντ) και τον Βουλγαρικό στρατό (εκ μέρους των κεντρικών αυτοκρατοριών). Επρόκειτο για την σφοδρότερη και φονικότερη μάχη του λεγομένου μακεδονικού μετώπου. Οι ελληνικές δυνάμεις με απαράμιλλο ηρωισμό, που κατέπληξε τους Γάλλους επιτελείς, κατάφεραν μετά από σκληρές και φονικότατες μάχες να εκπορθήσουν την ορεινή εκείνη τοποθεσία την οποία ήλεγχε ο βουλγαρικός στρατός έχοντάς την τόσο καλά οχυρωμένη (πέραν της φυσικής οχυρώσεως που διέθετε) ώστε εθεωρείτο απόρθητη. Γαλλικές δυνάμεις σε παλαιότερες επιχειρήσεις στην ίδια περιοχή δεν είχαν καταφέρει τίποτε. Ο ελληνικός στρατός όμως, εμφορούμενος από πατριωτική ορμή, καθώς στην ουσία υπεράσπιζαν την γη της Μακεδονίας από την Βουλγαρική επιβουλή, για μια ακόμη φορά συνέτριψε τους Βουλγάρους, καταλαμβάνοντας την στρατηγικής σημασίας τοποθεσίας του Σκρα.

Το Σκρα, όμως, εκτός από τόπο θριάμβου της πολεμικής αρετής των Ελλήνων κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξε και τόπος μαρτυρίου ένεκα της ανάνδρου σφαγής αγνών Ελλήνων από τους αιμοδιψείς ανθέλληνες κομμουνιστές οι οποίοι στο μέρος αυτό διέπραξαν ορισμένα από τα φρικτότερα εγκλήματα που διέπραξαν κατά την ανταρσία του συμμοριτοπολέμου.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΠΡΟΔΟΣΙΑ 1974 ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ – Ἡ Προδοσία γεννοβολάει Προδοσίαν!

Ἐπὶ τῇ σημερινῇ ἐπετείῳ τῆς ἀπροκαλύπτως προδοτικῆς ὁμιλίας τοῦ Μακαρίου εἰς τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ (19η Ἰουλίου 1974, (πρβλ. https://www.armahellas.com/?p=22670) ὡς καὶ τῆς αὐριανῆς τῆς ἀμέσως ἐπακολουθησάσης τουρκικῆς εἰσβολῆς (20ή Ἰουλίου 1974) καὶ τῆς συναφοῦς σηπτικῆς ἐνσκήψεως τῆς ὀλεθρίου Μεταπολιτεύσεως διὰ τῆς ἐπανόδου τοῦ ἐθνολετῆρος Κ. Καραμανλῆ τὴν 24ην Ἰουλίου 1974, παραπέμπομεν εἰς τὸ προηγούμενον σχετικόν μας συνοπτικὸν δημοσίευμα http://www. armahellas.com/?p=22700

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἡ πολυσυζητημένη “σύγκρουση” Δένδια-Τσαβούσολγου: οι προφανείς και οι δυσδιάκριτες πτυχές.

Μεγάλη διάσταση έλαβε στα ελληνικά και τα διεθνή μ.μ.ε. η πρόσφατη δημοσία λεκτική αντιπαράθεση Δένδια – Τσαβούσολγου κατά την διάρκεια της επισκέψεως του Έλληνος Υπουργού των Εξωτερικών στην Τουρκία, στο πλαίσιο των προσφάτων συνομιλιών με την γείτονα χώρα, επίσκεψη η οποία φαίνεται ότι κατέληξε σε ναυάγιο (προσωρινώς τουλάχιστον).

Η συμμετοχή της Ελλάδος σ’ αυτές τις συζητήσεις και διαπραγματεύσεις ήταν ούτως ή άλλως προβληματική εξ αρχής. Φάνταζε δηλαδή αντιφατική η συμμετοχή της Ελλάδος σε συνομιλίες με την Τουρκία το ίδιο διάστημα κατά το οποίο η Τουρκία ουδόλως είχε περιορίσει, ούτε καν για λόγους επιδείξεως στοιχειώδους πνεύματος διπλωματικής αβροφροσύνης, τις συνήθεις, όχι μόνο λεκτικές αλλά και στρατιωτικές εις βάρος της Ελλάδος προκλήσεις (παραβιάσεις του εναερίου χώρου, παραβιάσεις των χωρικών υδάτων, διενεργείας παρανόμων θαλασσίων ερευνών, προωθήσεις μουσουλμάνων μεταναστών-εποίκων, κλπ). Ωστόσο, με δεδομένο ότι  οι τουρκικές επιθετικές προκλήσεις κατά το διάστημα των διπλωματικών συνομιλιών, ακόμα και κατά τις παραμονές της επισκέψεως του Έλληνος ΥΠΕΞ στην Τουρκία, αντί να σημειώσουν ύφεση εις ένδειξιν καλής θελήσεως, σημείωσαν απεναντίας κλιμάκωση, η αντίδραση του Δένδια στις δηλώσεις Τσαβούσογλου ήταν απολύτως αυτονόητη και επιβεβλημένη. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]